Έχει σωτηρία ο πράσινος ασθενής;

Ούτε η λέξη τραγική δεν μπορεί πλέον την εικόνα της Ομόνοιας. Τα αποτελέσματα είναι για ομάδα 2ου γκρουπ, η αγωνιστική παρουσία το ίδιο, χωρίς καμία υπερβολή.

Ισοπαλία στο Δασάκι απέναντι στον ουραγό Εθνικό. Ένα γκολ που όσο όμορφο και αν ήταν κατέδειξε για άλλη μία φορά τις αδυναμίες του Φελτχούιζεν. Ένα δεύτερο με τους Γουίλιαμ, Κατελάρη να αντιδρούν επιπόλαια, τον Βραζιλιάνο να βγάζει ξανά αναιμική άμυνα και τον Ολλανδό τερματοφύλακα να μένει άγαλμα. Νοοτροπία και αυτοσυγκέντρωση και πάλι δεν υπήρχαν . Για πολλοστή φορά

μόλις σκόραρε(ισοφάρισε) αντί να πάρει τα πάνω της, τάχασε.

Πολλά θα άλλαζαν σχετικά με το σκορ αν ο Ντάρμπισαϊαρ έβαζε το πέναλτι. Αλλά και ο Αγγλος είναι σε κακή κατάσταση σχεδόν από την αρχή της σεζόν. Θα πει κάποιος ότι είχε κατοχή η Ομόνοια. Και κάποιες ευκαιρίες. Όπως το δοκάρι. Προτού όμως επιχειρήσει κάποιος να μιλήσει για ατυχίες, ας δει την μεγάλη εικόνα. Όσο η Ομόνοια δεν έχει ασφάλεια στο τέρμα, όσο βγάζει άμυνες επιπέδου grassroots, όσο η κατοχή της είναι περισσότερο ανούσια παρά ουσιαστική, όσο δεν μπορεί να τελειώνει πιο εύκολα φάσεις δεν έχει προοπτική.

Το πως θα διορθώσει ο Πέτεφ όλα όσα κακά κληροδότησε είναι μέγα θέμα. Σοβαρή έλλειψη ποιότητας και ποσότητας. Χωρίς νοοτροπία, αγωνιστική φιλοσοφία, χωρίς ηθικό. Ένας πράσινος ασθενής