ΑΕΛ: Ήταν στραβό το κλήμα…

Στο χθεσινό τελικό του κυπέλλου η ΑΕΛ αποτέλεσε ένα τυπικό παράδειγμα κάστρου που έπεσε από μέσα.

Το ξεκίνημα ήταν ιδανικό, βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα των φίλων της ΑΕΛ. Πολύ καλά στημένη και διαβασμένη απέναντι σ’ ένα νωθρό, νωχελικό και άνευρο αντίπαλο η ομάδα του Χριστάκη Χριστόφορου έδωσε εξ αρχής τη στέρεα εντύπωση πως ήξερε άριστα και τι ήθελε και τον τρόπο για να το επιτύχει.

Το γκολ

επιδιωκόταν μέσα από μπαλιές στον ανοιχτό χώρο στους Σέμα, Καλό (σ.σ. για εκμετάλλευση της εκρηκτικότητας και επιτάχυνσής τους έναντι των Γκιλιέρμε, Καρλάο) και μέσα από στατικές φάσεις. Ήρθε από μια εκτέλεση φάουλ σε εξαιρετικό χρονικό σημείο (11’) και συνοδεύτηκε από τρεις ευκαιρίες, προτού έρθει το πρώτο πλήγμα εκ των έσω.

Η κακή εκτίμηση της φάσης από τον Φεγκρούς στο 31’ άνοιξε την Κερκόπορτα, διότι κόντρα στη ροή του αγώνα επέτρεψε στον ΑΠΟΕΛ να ισοφαρίσει και να αποκτήσει ψυχολογία. Η ΑΕΛ κλονίστηκε για λίγα λεπτά, όμως από το 41’ ως το 45’ οι παίκτες της βρέθηκαν τρεις φορές (Καλό, Σέμα, Σαρδινέρο) φάτσα-κάρτα με τον Χιώτη και το 1-2. Αντ’ αυτού ήλθε το 2-1 στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων -μια φαρμακερή, σχεδόν μοιραία μαχαιριά στο ηθικό του λεμεσιανού συλλόγου…

Η όποια προσπάθεια αντίδρασης έπρεπε υποχρεωτικά να ανασταλεί για το τέταρτο της ανάπαυλας, στη διάρκεια του οποίου στο μυαλό των παικτών στριφογύριζε το πώς έκλεισαν πίσω στο σκορ ένα «δικό τους» πρώτο ημίχρονο. Οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν. Στην πρώτη καλή κατεβασιά του ΑΠΟΕΛ στην επανάληψη, η δεύτερη λανθασμένη έξοδος του Φεγκρούς αποφέρει το 3-1. Η Κερκόπορτα είχε ανοίξει πλέον διάπλατα -όσο και το τείχος της ΑΕΛ στο 4-1 δια ποδός Ρίισε…

Κάποιοι από την κερκίδα των φίλων της ΑΕΛ αποφάσισαν εκείνη τη στιγμή ότι τα πάντα είχαν κριθεί, πως όλα είχαν τελειώσει. Και αποφάσισαν με τις ενέργειές τους να στερήσουν από τους παίκτες της ΑΕΛ όσες πιθανότητες τους είχαν απομείνει εν όψει του τελευταίου ημιώρου. Πόσες ήταν αυτές; Τουλάχιστον όσες κι εκείνες του ΑΠΟΕΛ να σκοράρει τετράκις στο δεύτερο μισάωρο του τελικού, ενώ στο πρώτο ήταν παρών-απών στο γήπεδο…