Aλήθεια πως έπεσε τόσο έξω ο Πάμπος;

Το μέγεθος της αποτυχίας του Πάμπου Χριστοδούλου στο πάγκο, εξέπληξε τους πάντες. Οι κακές επιλογές παικτών είναι μία σοβαρή αιτία, αλλά και μία απλουστευμένη προσέγγιση. Όταν η Ομόνοια ανέθετε την τεχνική ηγεσία στα χέρια του Πάμπου Χριστοδούλου είχε υπόψη της κάποια πράγματα.

Ότι άλλαζε σε κάθε νέα σεζόν το ρόστερ, αλλά είχε την ικανότητα να επιφέρει ταχύτατη ομοιογένεια. Ότι έπαιρνε το 101% από τους παίκτες του. Ότι είχε πειθαρχία στο γήπεδο και εκτός. Αυτά είναι κοινό χαρακτηριστικά του σε όλες τις χρονιές.

Στη

Δόξα και στον Ολυμπιακό, που έβγαζαν στο γήπεδα περισσότερα από όσα «προνοούσε» το μπάτζετ και οι προσδοκίες. Όταν τη χρονιά 11-12 ανέλαβε την ΑΕΛ, έκτισε μία ομάδα που σε ανάγκαζε να φτύσεις αίμα για να πλησιάσεις την περιοχή της. Που αμυνόταν εξαιρετικά, που έπνιγε τον αντίπαλο με πρέσινγκ σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, που ήξερε να κρατά το μηδέν.

Την ίδια ώρα με πολλά τρεξίματα, έξυπνο ποδόσφαιρο και ταχύτητα κτυπούσε μπροστά και έπαιρνε την ουσία. Ήταν δε κίνδυνος θάνατος σε κάθε στατική φάση. Αποτέλεσμα: Πήρε πρωτάθλημα και πήγε στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Στη 2η του θητεία, όταν έχτισε την η ομάδα της ΑΕΛ, ακολούθησε με μικρότερο μπάτζετ παρόμοιο μοντέλο.

Έφτασε κάποια στιγμή να οδηγεί τη κούρσα του πρωταθλήματος, κέρδιζε ντέρμπι. Θα σταθούμε στη λέξη άμυνα, είναι ίσως η λέξη κλειδί. Στον Πάμπο κολλήθηκε η ταμπέλα του αμυντικογενούς προπονητή.

Δεν άρεσε ποτέ στον ίδιο και έτσι και αλλιώς δεν τον αντιπροσώπευε. Επιθετική άμυνα ήταν, μέρος του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Την αξιοποιούν οι πλείστες ομάδες που περνάνε από στάδιο αναδιάρθρωσης και θέλουν να καλύψουν οικονομικά και αγωνιστικά χάντικαπ. Το μοντέλο Πάμπου λειτουργούσε με επιτυχία, με καλοδουλεμένες, συμπαγείς και «κυνικές» ομάδες. Αυτό λογικά αναμενόταν να εφαρμόσει και στην Ομόνοια. Στην παρούσα φάση μετρούσε η ουσία και τα αποτελέσματα. Το επιθετικό ποδόσφαιρο και το θέαμα έπρεπε να ήταν στις πίσω σελίδες του πρότζεκτ. Προσπαθώντας όμως να μπολιάσει στο μοντέλο την επιθετική αύρα και παράδοση της Ομόνοιας, κάπου έχασε την ισορροπία.

Τελικά: Η Ομόνοια όταν προσπάθησε να επιτεθεί μαζικά, ήταν απίστευτα ευάλωτη πίσω. Αν ήθελε να αμυνθεί, να δώσει χώρο, αδυνατούσε να διαχειριστεί τη κατάσταση και να βγάζει αντεπιθέσεις. Αποτέλεσμα να δέχεται μεγάλες πιέσεις. Στη πορεία φάνηκε, ότι ούτε καν μεμονωμένα δεν μπορούσε να κάνει ένα εκ των δύο. Δεν έγινε ούτε η επιθετική ομάδα που μπορούσε να καλύπτει αμυντικές αδυναμίες, ούτε η ομάδα που είχε καλή αμυντική φιλοσοφία και μπορούσε να αξιοποιεί τις ευκαιρίες της. Οι μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές της, η αδυναμία στη μετάβαση από το επιθετικό παιχνίδι στο αμυντικό και ανάποδα, ήταν οφθαλμοφανείς.

Οι αριθμοί είναι καθαροί. Δέχτηκε 23 γκολ. Πολλά από αμυντικά λάθη και επιπολαιότητα, αλλά ας δούμε την μεγαλύτερη εικόνα, μίας ομάδας που δεν πρέσαρε σωστά, που δεν είχε επιστροφές και βοήθειες. Αλήθεια πόσες φορές είδατε τους ακραίους μέσους να γυρνάνε και να βοηθάνε τα ακραία μπακ ή τον κεντρικό μέσο να βγάζει άμυνες; Πόσες φορές από το κέντρο και προς την περιοχή της υπήρχαν τεράστια κενά και αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων; Είναι και οι απαράδεχτη συμπεριφορά και διάταξη στις στατικές φάσεις. Τελευταίο παράδειγμα το 2ο γκολ της ΑΕΚ, όταν τον πιο επικίνδυνο παίκτη του πρωταθλήματος μάρκαρε ο Λόπεζ. Αν όλα αυτά είναι θέμα κακής ετοιμασίας ή λανθασμένων οδηγιών του προπονητή είναι ένα θέμα. Αν ο παίκτης ακούει άλλα και κάνει άλλα, ανοίγει και το θέμα της πειθαρχίας. Που έτσι και αλλιώς υπήρχε, αν κρίνουμε από την επιπολαιότητα που παρατηρείτο.

Επιθετικά δημιουργήθηκε η αίσθηση μίας πολύ ισχυρής γραμμής πυρός. Όμως πέτυχε μόνο 22 γκολ, αν αφαιρέσει κάποιος τα πέντε (όταν πήγαιναν όλα μέσα) με την ΑΕΚ, μένουν 17 σε 12 αγώνες. Πενιχρή επίδοση. Είχε αδυναμίες σε κυκλοφορία, κάθετο ποδόσφαιρο, στο να μπάζει παίκτες στο κουτί. Και πέραν από τον Ντάρμπισαϊαρ, δεν είχε μία καλή 2η επιλογή στο σκοράρισμα. Φάνηκε όταν σίγησε ο Άγγλος, που έτσι και αλλιώς τροφοδοτήθηκε λίγο και πολλές φορές «έβγαινε» εκτός παιχνιδιού, όταν η Ομόνοια άρχιζε τις λόμπες. Και αυτό γιατί αδυνατούσε με κίνηση και πάσες να σπάσει την αντίπαλη πίεση, όταν δεχόταν πρέσινγκ ψηλά.

Πιθανότατα, κάποιοι νεοφερμένοι παίκτες να είναι καλύτεροι από όσα είδαμε. Υπάρχουν βιογραφικά που δεν είναι τυχαία. Αλλά με αγωνιστικά χαρακτηριστικά που δεν δένουν, σαν κομμάτια σε παζλ που δεν μπορούν να εφαρμόσουν, σε ένα μοντέλο χωρίς καθαρό προσανατολισμό, η αποτυχία ήταν φυσιολογική εξέλιξη.

Μπορεί να μην πέτυχε στην Ομόνοια, αλλά ο Πάμπος Χριστοδούλου παραμένει ένας πολύ αξιόλογος τεχνικός και σίγουρα ο ίδιος, αλλά και όλο το πράσινο οικοδόμημα εύχονται τα πράγματα να είχαν πάρει άλλη τροπή.