Οι εκλογές της 6ης Μαϊου ήταν οι αντίστοιχες του 1977 και οι επόμενες θα είναι αυτές του 1981

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ*

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 άνοιξαν τον πολιτικό κύκλο μιας νέας μεταπολίτευσης. Το δικομματικό κομματικό σύστημα κονιορτοποιήθηκε, όπως από καιρό είχε προβλεφτεί, και στη θέση του αναδύθηκε ένας ρευστός και περίπλοκος πολυκομματισμός. Η εκλογική αναμέτρηση διέλυσε όλες τις βασικές συνιστώσες της παλαιάς μεταπολίτευσης. Η διετία Μαΐου 2010 - Μαΐου 2012, περίοδος εφαρμογής των Μνημονίων και των πολιτικών που συνδέονται με αυτό, κατέληξε στην ανατροπή όλων των παγιωμένων πολιτικών εκπροσωπήσεων. Διευκόλυνε σημαντικές ιδεολογικές ανακατανομές, τόσο μεταξύ Δεξιάς / Αριστεράς όσο και στο εσωτερικό των δύο θεμελιακών πολιτικών παρατάξεων, οδήγησε σε αποστράτευση τον βασικό πυρήνα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Την τάση αυτή διευκόλυνε βεβαίως η ραγδαία επιδείνωση όλων των κοινωνικών δεικτών της χώρας (δείκτης φτώχειας στο 48% των νοικοκυριών, ανεργία το 24% του ενεργού πληθυσμού, μείωση του μέσου μισθού και της μέσης σύνταξης κατά 48% κ.λπ.).

Ωστόσο θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον μία ακόμη εκλογική αναμέτρηση για να διαπιστώσουμε την ακριβή ιδιοσυστασία του πολυκομματισμού αυτού, καθώς και τις επιμέρους συντεταγμένες του. Το νέο κομματικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση συγκρότησης, με ανοικτά όλα τα κρίσιμα ζητήματα πολιτικής αντιπροσώπευσης της ελληνικής κοινωνίας. Ορισμένες (πολύ λίγες, είναι αλήθεια) παραμέτρους της ψήφου θα υπογραμμίσουμε στις γραμμές που ακολουθούν.

Η βαθιά κρίση της ελληνικής Δεξιάς

Στις εκλογές καταγράφηκε η πολιτική πολυδιάσπαση της ευρύτερης Δεξιάς, αλλά κυρίως η πολυδιάσπαση του «αστικού κοινωνικού μπλοκ» ως προς τα κόμματα τα οποία υποστηρίζει. Σε πολιτικό - ιδεολογικό επίπεδο η ελληνική Δεξιά βρίσκεται σήμερα διασπασμένη σε τέσσερα τουλάχιστον «κόμματα», απολύτως αποκλίνοντα μεταξύ τους: την αμφίσημη μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και λαϊκής Δεξιάς Ν.Δ., τον αμιγώς νεοφιλελεύθερο πόλο (ΔΗΣΥ, Δράση, Δημιουργία Ξανά), τον εκφραστή της παραδοσιακής λαϊκής (αντιμνημονιακής) Δεξιάς, το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες και, τέλος, την ανοικτά φασιστική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει βεβαίως και ο ΛΑΟΣ, μόρφωμα που προσπάθησε να αλιεύσει ταυτόχρονα και από τα τέσσερα παραπάνω ρεύματα, γεγονός που τον αποσυγκρότησε ιδεολογικά και τον οδήγησε εκτός Κοινοβουλίου.

Σε επίπεδο πολιτικής αντιπροσώπευσης η ψήφος της 6ης Μαΐου κατέδειξε μια πρωτοφανή διάλυση όλων των συντεταγμένων της κλασικής «αστικής ψήφου». Μεσοαστικά και παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα που επλήγησαν από την οικονομική και κοινωνική κρίση μετακινήθηκαν από τον κατεξοχήν εκπρόσωπό τους που ήταν η Ν.Δ. προς όλες τις δυνατές εκλογικές διαφυγές που είχαν, ακόμη και προς κόμματα της Αριστεράς. Ενδεικτικά, το ποσοστό της Ν.Δ. στην παραδοσιακή μικροαστική τάξη της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας (εμπόριο, βιοτεχνία) έφτασε μόλις το 9,6%, ενώ οι Ανεξάρτητοι Ελληνες κατέγραψαν 13% και η Χρυσή Αυγή αναδείχτηκε πρώτο κόμμα με ποσοστό 19.2%. Ακόμα και στις ανώτερες επιχειρηματικές και εργοδοτικ