Ο αντίπαλος σε αυτή την κρίση, βρίσκεται κυρίως στο εσωτερικό μέτωπο, στους διαχειριστές της κρίσης

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ «6» ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

«Η Ελλάδα βγήκε βίαια από τον εθνικό μικρόκοσμο της μεταπολιτευτικής περιόδου, μετά από μια παρατεταμένη κρίση ελλειμμάτων και χρέους, η οποία μετατράπηκε σε οξύτατη κρίση δανεισμού.
Ούτε η ένταξη στην Ε.Ε, ούτε η ένταξη στην ευρωζώνη και το ευρώ στάθηκαν ικανά να αφυπνίσουν το πολιτικό σύστημα ώστε να αναπροσανατολίσει και να προσαρμόσει τους θεσμούς και την οικονομία στο νέο περιβάλλον υψηλού ανταγωνισμού στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Αντίθετα, αυτά λειτούργησαν ως υποκατάστατο εφησυχασμού απέναντι στην όλο και μεγαλύτερη ανάγκη συγκρότησης μιας εθνικής στρατηγικής στις νέες γεωπολιτικές και γεωοικονομικές συνθήκες, που διαμόρφωναν από τη μια η παγκοσμιοποίηση και οι νέες αναδυόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις και από την άλλη η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ (όταν η δυτική Ευρώπη κατακτούσε τις αγορές της ανατολικής, η Ελλάδα έμενε εκτός, υποκαθιστώντας την αγροτική παραγωγή με τις επιδοτήσεις.).
Στην ίδια περίοδο, η πολιτική εξουσία πίστευε πως η χώρα μπορεί να παρακάμψει την αναδιοργάνωση της βιομηχανικής της παραγωγής, απαξιώνοντας ταυτόχρονα την πρωτογενή της παραγωγή και να μετατραπεί σε χώρα υπηρεσιών και τουρισμού.

Οι τεράστιες στρεβλώσεις και ανισορροπίες που δημιούργησε αυτό το «εθνικό μοντέλο συσσώρευσης» μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας διανομής, μιας κλεπτο-οικονομίας, την οποία συνέθεταν (το εμπόριο, οι ελλειμματικές υπηρεσίες που απορροφούσαν την εργατική δύναμη, η οποία πριν μετανάστευε καθώς και χιλιάδες εταιρίες εισαγωγών) οδήγησαν στη μόνιμη δορυφοριοποίηση ενός μη βιώσιμου ελλειμματοφόρου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου βαριά εξαρτημένου από τις αγορές και την Ευρώπη.

Η οικοδόμηση μιας νέας Ελληνικής Δημοκρατίας έχει ως απαράβατη προϋπόθεση μια ουσιαστική αναδιανομή του πλούτου της Χώρας.

H αναδόμηση της μεσαίας τάξης στην Χώρα, πάνω στην οποία η Ευρώπη στήριξε το οικοδόμημα μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, μπορεί να επιτευχθεί πάνω στην στέρεη βάση της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας.

Η κρίση ανέδειξε την πλήρη ανατροπή της μεταπολιτευτικής αναδιανεμητικής δημοκρατίας μας που εξασφάλιζε την ισορροπία ανάμεσα στη διατήρηση ενός ανεκτού βιοτικού επιπέδου για τον λαό από τη μια και τη συντήρηση μιας χαώδους παραοικονομίας και δανεισμού από την άλλη.

Δημιουργήθηκε έτσι η ψευδαίσθηση του «ελληνικού θαύματος» ενός ιδιόμορφου μοντέλου ελληνικού κλεπτοκαπιταλισμού που μπορεί να επιβιώνει παρασιτώντας, χωρίς παραγωγή και ταυτόχρονα αποφεύγοντας τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό με τον έξω κόσμο.

Η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συντριβή αυτής της ψευδαίσθησης και η αποκάλυψη της τραγικής θέσης της χώρα.

Φάνηκε μόλις σήμερα, ότι οι έννοιες με τις οποίες πολιτεύτηκαν για δεκαετίες τα κυβερνητικά κόμματα στη χώρα, όπως εκσυγχρονισμός, ισχυρή-θωρακισμένη οικονομία, κοινωνία των πολιτών, ή κοινωνική συνοχή, ήταν έννοιες κενές περιεχομένου και αποκλειστικά για δημαγωγική, επικοινωνιακή χρή