Και τους απέλυσαν και τους ζητάνε με αγωγές 300 χιλ.ευρώ!

Διαβάζουμε: «Νέα “ήθη” στις επιχειρήσεις Τύπου: Η ιδιοκτησία της SportDay πρώτα απέλυσε κόσμο, μετά κατάργησε τις συλλογικές μας συμβάσεις, με την μέθοδο των ατομικών υπογραφών ”εθελοντικής” μείωσης των μισθών κατά 40%, και στη συνέχεια έδιωξε όσους δεν υπέκυψαν. Δύο από τους πρόσφατα απολύμενους, οι συνάδελφοι Αρετή Μαυρομμάτη και Κώστας Σαλάπας, απευθύνθηκαν με επιστολή τους στους συναδέλφους τους περιγράφοντας πως βιώσαν τους εκβιασμούς και πως τελικά πετάχτηκαν στο δρόμο διότι δεν συμμορφώθηκαν με “τας υποδείξεις”…Η εταιρεία κατέθεσε αγωγή σε βάρος τους διότι εθίγη - όπως λέει- η προσωπικότητα ενός μετόχου και στελέχους της, και για το λόγο αυτό ζητούν από τους απολυμένους “την εύλογη χρηματική αποζημίωση των 300.000 ευρώ από τον καθένα” και αν δεν τους δώσουν τα λεφτά, να πάνε φυλακή για ένα χρόνο!Σημείωση: Η επιστολή των απολυμένων συναδέλφων (για την οποία πρόκειται να δικαστούν στις 17/5/2012) είχε ώς εξής:Δήμας: «αριστερό» αφεντικό, φασιστικότερο του χειρότερου φασίσταΛέγομαι Κώστας Σαλάπας και είμαι διορθωτής. Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε τίποτα. Δεν θέλω να ανήκω πουθενά πολιτικά. Προτιμώ να δηλώνω απλώς σκεπτόμενος. Δεν ξέρω αν έχω πολύ μυαλό ή λίγο, αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ξέρω ότι όσο έχω, το βάζω και δουλεύει το ρημάδι. Και αυτό το πράγμα, ρε γαμώτο, με πόνο το λέω, μια ζωή μού δημιουργεί προβλήματα. Επίσης, έχω χοντρό πρόβλημα με την αδικία. Δεν μπορώ να την αντέξω. Από μικρό παιδί είχα θέμα με αυτό. Δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να μην αντέχεις την αδικία, ούτε είναι στάνταρ ότι αν είσαι δεξιός ή οτιδήποτε άλλο θα είσαι στη θέση αυτού που αδικεί.Ετσι, λοιπόν, όταν ο Γιώργος Δήμας, οικονομικός διευθυντής της «SportDay», μας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας και μας είπε «ή υπογράφετε μείωση κατά 25% στον μισθό σας ή απολύεστε», ένιωσα ότι αδικούμαι κατάφωρα, ότι τόσα χρόνια δουλειάς και εργασιακών κατακτήσεων πάνε στον βρόντο, ότι βιάζεται η προσωπικότητά μου, ότι αν δεχόμουν δεν θα μπορούσα να ξαναμπώ στη δουλειά μου με το κεφάλι ψηλά. Οτι θα έχανα την αξιοπρέπειά μου ως άτομο. Και όταν έγινε η ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων και από τα 50 άτομα που ψηφίσαμε οι 43 είπαν «όχι», οι 6 είπαν «ναι» και 1 έριξε άκυρο (παρένθεση: για να ρίξεις άκυρο σε τέτοια ψηφοφορία πρέπει να είσαι πιο γραφικός κι από γάιδαρο σε καρτ ποστάλ νησιού των Κυκλάδων), χάρηκα πολύ. Είπα ότι «ναι, ρε φίλε, υπάρχει φιλότιμο σε αυτόν τον κόσμο, θα πολεμήσουμε, δεν θα πέσουμε έτσι αμαχητί». Πού να ’ξερα…Πού να ’ξερα ότι κάποιοι «συνάδελφοί» μου από την επόμενη μέρα κιόλας θα ανέβαιναν ένας ένας να υπογράψουν, κρυφά από τους άλλους, για να σώσουν τη θεσούλα τους.Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως υπογράφοντας τη μείωση καταπατάς τις συλλογικές συμβάσεις και αυτόματα τα δικαιώματά σου ως εργαζομένου, πράγματα για τα οποία κάποιοι, κάποτε, έχυσαν αίμα για να τα έχουμε (είχαμε…) εμείς σήμερα.Πού να ’ξερα ότι κανένας δεν θα καταλάβαινε πως αν λέγαμε όλοι «όχι», δεν θα μπορούσαν να μας κάνουν τ