Η Ευρώπη οφείλει να ολοκληρώσει την πολιτική και οικονομική της ενοποίηση

Αφού υποστήκαμε το οδυνηρό σκάσιμο της φούσκας που χρόνια θρέφαμε, ας διδαχτούμε, ας χτίσουμε σε γερά θεμέλια το αύριο της οικονομίας και της κοινωνίας μας.Παρέμβαση της Υπουργού Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Άννας Διαμαντοπούλου, στο συνέδριο με θέμα: «Ανάπτυξη στην Ελλάδα: Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις και Επιχειρηματικότητα στο πλαίσιο της Στρατηγικής ΄΄Ευρώπη 2020΄΄»
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο για την πρόσκληση που μου απηύθυνε να συμμετάσχω στη σημερινή ημερίδα για το θέμα που αποτελεί το κεντρικό διακύβευμα για πολιτικούς και τεχνοκράτες, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και την αγωνία για την κοινωνία στο σύνολό της που είναι η ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Κύριε Επίτροπε σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας στην εκδήλωση αυτή. Θέσατε το γενικό πλαίσιο των πρωτοβουλιών και δράσεων που προωθούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την υλοποίηση της στρατηγικής για την Ευρώπη του 2020.

Είχα την τύχη, με την ιδιότητά μου ως Επιτρόπου την περίοδο 1999-2004, να συνεισφέρω στη διαμόρφωση της στρατηγικής της Λισσαβόνας για την Ευρώπη του μέλλοντος. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν, ο φιλόδοξος στόχος, να γίνει η Ευρώπη η πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο ως το 2010, δεν επιτεύχθηκε. Η οικονομική κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Χωρίς να μηδενίσουμε τα κεκτημένα πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, για να δώσουμε νέα κατεύθυνση στην Ευρωπαϊκή πολιτική.

Κυρίες και κύριοι,

Συζητούμε σήμερα για την ανάπτυξη. Όμως και αυτή η έννοια, όπως τόσες άλλες που χρησιμοποιούνται ως πανάκεια στο δημόσιο λόγο, έχει φορτιστεί με τόσα νοήματα που είναι σαν να μην έχει πια κανένα.

Ζήσαμε κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα, με υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ, ψηλότερους απ’ το μέσο ευρωπαϊκό όρο, που ονομάζαμε ανάπτυξη. Ρυθμούς που στηρίχτηκαν σε αυξανόμενο δανεισμό, δημόσιο και ιδιωτικό και σταθερές εισροές ευρωπαϊκών πόρων. Παράλληλα, παλιοί παραγωγικοί κλάδοι μετανάστευαν αλλού χωρίς να παίρνει τη θέση τους ισόποση παραγωγή σε νέους κλάδους. Το εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας χειροτέρευε, και επιβάρυνε την οικονομία με υπερβολικό δανεισμό του κράτους, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Η κάθε ισχυρή ομάδα διεκδικούσε ένα ολοένα μεγαλύτερο μερίδιο της πίττας, ενώ ελάχιστοι ασχολούνταν και ακόμη λιγότεροι σχεδίαζαν το πώς θα μεγαλώσει η πίττα.

Πίσω από τον αυξανόμενο μέγεθος του ΑΕΠ την απλή ποσοτική μεγέθυνση του δηλαδή, που αποκαλούσαμε ανάπτυξη, περίμεναν τα προβλήματα που κρύβαμε στην άμμο. Το χάος το αντικρίσαμε όταν ήρθε η οικονομική κρίση και τα δανεικά σταμάτησαν.

Σήμερα, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε οι Έλληνες, ακούμε πολλούς – μέσα και έξω από τη χώρα - να κηρύσσουν το κήρυγμα της ανάπτυξης. Είναι ένα ιδιαίτερο είδος προφητών, θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε «αναπτυξιολόγους».

Τι πιο λαοφιλές, από το να υπόσχεσαι