Δυστυχώς η Νέα Δημοκρατία δεν λέει να μάθει από τα λάθη της!

Οσοι έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη των πραγμάτων στην χώρα τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν ποιος έφταιξε και πόσο για το σημερινό μας χάλι. Τον Μάρτιο του 2004 ο Κώστας Καραμανλής παρέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας υποσχόμενος διαφάνεια ,κάθαρση και δημοσιονομική εξυγίανση.Είχε προηγηθεί μακρά προπαγανδιστική προσπάθεια ακύρωσης του Κώστα Σημίτη, τον οποίο πρώτα κατηγορούσαν ως «λογιστάκο» και στη συνέχεια ως «αρχιερέα» της διαπλοκής.Ούτε το ένα ήταν, ούτε το άλλο.Ωστόσο με τη βοήθεια της λεγόμενης «Καραμανλικής Αριστεράς» και του «πατριωτικού ΠαΣοΚ»,εκείνες οι κατηγορίες διαδόθηκαν και απορροφήθηκαν από το πλήθος.Σταδιακά η Νέα Δημοκρατία οικοδόμησε το επιχείρημα της «δημιουργικής λογιστικής» και μαζί της απαλλαγής από την «διαπλεκόμενη» εξουσία του κ.Σημίτη.Το φθινόπωρο του 2003 είχε φτιαχθεί κλίμα εξόδου του Κώστα Σημίτη και αντικατάστασής του από τον Γιώργο Παπανδρέου. Πράγμα που τελικά έγινε και τον Μάρτιο του 2004 πήγαμε στις νικηφόρες για τον Κώστα Καραμανλή εκλογές.Ο Κώστας Σημίτης παρέδωσε στη Νέα Δημοκρατία την Ελλάδα να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 5%, τα ελλείμματα ελεγχόμενα, παρ' ότι αμφισβητούμενα, το μεγαλύτερο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός προετοιμασμένο και τη χώρα στην πιο καλή στιγμή της διεθνώς. Παραλαμβάνοντας την εξουσία ο κ. Καραμανλής συνέχισε την πολιτική φθοράς του προκατόχου του θεωρώντας ότι έτσι θα ηγεμονεύσει, μην αντιλαμβανόμενος ότι παίζοντας με τους θεσμούς έπαιζε με τη διεθνή θέση και φήμη της χώρας. Επέμεινε από την αρχή στη δημοσιονομική απογραφή και έφθασε στο σημείο να αμφισβητήσει ο ίδιος τους όρους ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη. Έφθασε στο σημείο να μεταβάλει τον τρόπο υπολογισμού των αμυντικών δαπανών προκειμένου να επιτύχει την αμφισβήτηση της διακυβέρνησης Σημίτη, παρ' ότι είχε προειδοποιηθεί για τις συνέπειες των πράξεών του.Εξέθεσε έτσι τον Σημίτη, αλλά περισσότερο τη χώρα. Και το χειρότερο όμως ήταν ότι αφού υποτίθεται αποκάλυψε τα κρυμμένα ελλείμματα και χρέη, δεν εφάρμοσε ένα αντίστοιχο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, παρά μόνο εκήρυξε την ήπια προσαρμογή, η οποία εκ των υστέρων αποδείχθηκε ξεχείλωμα παρά οτιδήποτε άλλο.Αν ο κ. Καραμανλής το 2005 συμμάζευε κάπως τα πράγματα δεν θα χάνονταν η μπάλα στη συνέχεια, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης κάμπτονταν και η χρηματοπιστωτική κρίση ερχόταν να θέσει υπό αίρεση και αμφισβήτηση την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.Αλλά και το 2007, όταν μας πήγε στις εκλογές προκειμένου να ανανεώσει τη λαική εντολή για να έχει τα χέρια λυμένα στην κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2008, πάλι ολιγώρησε και άφησε τα πράγματα να κυλήσουν ως είχαν. Οι επιστολές του τότε υφυπουργού Οικονομικών κ. Π. Δούκα που δημοσίευσε το «Βήμα της Κυριακής» απλώς επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, φανερώνοντας πως ο κ.Καραμανλής έδρασε ως πολιτευτάκιας της κακιάς ώρας, ως άλλος ανεύθυνος άρχων, που ενώ ήξερε την κατάσταση την άφησε να εξελιχθεί, εφαρμόζοντας το ελληνικό «δεν βαριέσαι έχει κι αύριο μέρα».Έλα όμως που οι μέρες είχαν σωθεί πολύ νωρίτερα,από το φθινόπωρο του 2009, όταν ο κ. Καρ