Μελαγχολικός άνθρωπος η Κοντοβά

Η Μυρτώ Κοντοβά σε πρόσφατη συνέντευξή της αποκάλυψε πως... είναι μελαγχολικός άνθρωπος, αλλά πού και πού έχει και μικρές εκρήξεις χαράς…

Πέφτεις συχνά σε μελαγχολίες; «Ναι. Ξέρω ότι είμαι ένας βαθιά μελαγχολικός άνθρωπος, με πολλές όμως εκρήξεις χαράς και αισιοδοξίας. Γιατί πάντα σκέφτομαι ότι, αν χάσω τη φωτεινή μου πλευρά, θα πεθάνω. Από παιδί μού άρεσε ο Σαββόπουλος, ο Θεοδωράκης, αλλά και η Αλίκη Βουγιουκλάκη – τα ψηλά τακούνια, τα τούλια και το ροζ χρώμα των πραγμάτων».
Πότε κατάλαβες ότι ούτε οι έρωτες διαρκούν στη ζωή μας για πάντα, Μυρτώ; «Πάντα το υποψιαζόμουν. Για πάρα πολλά χρόνια ήθελα να βρεθεί αυτό που θα διαρκέσει για πάντα –κυρίως γιατί δεν αντέχω καθόλου τους αποχωρισμούς– και νόμιζα ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί αυτό με το οποίο θα ζήσω μαζί του αγκαλιά, έχοντας κι εγώ το καλό τέλος αυτού του παραμυθιού. Πριν από δέκα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό το πράγμα δεν είναι καθόλου έτσι όπως το φανταζόμουν εγώ ή έτσι όπως θα το ήθελα –ότι “έρχεται ο άλλος στη ζωή σου και είναι το άλλο σου μισό”–, γιατί αυτό δεν υπάρχει. Η ζωή, όμως, μας πάει πάντα εκεί που μας «βολεύει». Όταν ένας άνθρωπος είναι στη ζωή μου και με ''βολεύει'' και όταν είμαι εγώ στη δική του και τον “βολεύω” –δηλαδή, πορευόμαστε μαζί, χωρίς ένταση–, αυτό τελικά σημαίνει για μένα το “για πάντα”. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει, αλλά σίγουρα δεν έχω την αγωνία του τι θα γίνει και πώς θα γίνει. Δεν θέλω άλλο άγχος στη ζωή μου, δεν το χρειάζομαι πια. Γιατί πολλές φορές το πλήρωσα αυτό το άγχος μου και δεν θέλω να παγιδεύομαι πια μέσα σ’ αυτό» απαντά στο περιοδικό «People».

Με ποιον τρόπο το πλήρωσες; «Πάθαινα βαριές κρίσεις πανικού, έχω πάει στο νοσοκομείο, αρκετές φορές σε γιατρούς, για να μου κάνουν μια γρήγορη ένεση για να συνέλθω, ψάχνοντας ταυτόχρονα να βρω τι μου συμβαίνει. Και αυτά συνέβησαν από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω στην τηλεόραση, τότε που εργαζόμουν ταυτόχρονα στον ''Εκατομμυριούχο'', στο reality ''Bar'' και στο ''Κλικ''. Ξαφνικά αισθανόμουν ιλίγγους, είχα αστάθεια και την πρώτη φορά θυμάμαι ότι λιποθύμησα σε ένα πολυκατάστημα, αφού προηγουμένως έτρωγα σε ένα εστιατόριο με ένα φίλο μου –δίπλα από το Vox– και, καθώς μιλούσαμε, αισθανόμουν ότι μετακινείται η εικόνα του. Αρχικά πήρα Zanax, μετά τα σταμάτησα. Ύστερα κατάλαβα ότι αυτό είναι ένας μηχανισμός, ίσως και προστασίας, που μου λέει “με έχεις εξοντώσει, ξεκόλλα, θα παθαίνεις πάντα κρίσεις πανικού όταν θα αγχώνεσαι και πρέπει να ζήσεις με αυτές”».