Η Πτώση, η Δοκιμασία και ο Ιερός Γάμος

Η περιπλάνηση της Ψυχής στην αναζήτηση της ολοκλήρωσης...
Ο Έρως, λένε, έχει φτερά για να πετάει η Ψυχή μαζί του προς το θείο. Nα παρατηρεί την ομορφιά παντού γύρω της και να θυμάται τη θεϊκή καταγωγή της!Συνεχίζουμε τη διήγηση της περιπλάνησης της νεαρής Ψυχής στα μονοπάτια της υπαρξιακής αναζήτησής της, και τη σκληρή δοκιμασία της, μέχρι να φτάσει στην ελευθερία και την ευτυχία.
Ο Έρως προειδοποιεί ξανά και ξανά την αγαπημένη του για τη σκληρή δοκιμασία που την περιμένει και για τη μάχη σώμα με σώμα που της στήνει η μοίρα της, και την εκλιπαρεί να αποφύγει τις φαρμακερές αδερφές της και να σώσει, την τελευταία στιγμή, τους δυο τους και το παιδί τους από τη συμφορά που κρέμεται από πάνω τους. Όμως η Ψυχή δεν βλέπει ότι οι φθονερές αδερφές της, σα να μην ήταν αίμα της, την πλησιάζουν σαν Σειρήνες έτοιμες να την ξελογιάσουν και τελικά να την κατασπαράξουν. Εύπιστη και ευάλωτη, η νεαρή Ψυχή πείθεται ότι ο αγαπημένος της είναι φίδι τρομερό, δράκος φαρμακερός, όπως είχε προβλέψει ο Χρησμός, και ότι της κάνει μάγια, για να την κρατάει φυλακισμένη. Τρομοκρατημένη η Ψυχή ζητάει τη βοήθειά τους, για να γλιτώσει, κι εκείνες βρίσκουν την ευκαιρία να πάρουν στην εξουσία τους τις σκέψεις της, και την πείθουν να σκοτώσει το τέρας τη νύχτα στον ύπνο του. Έντρομη η Ψυχή, αλλά και αποφασισμένη να γλυτώσει, πλησιάζει στο ύπνο του να τον σκοτώσει, μα το φώς του λυχναριού που κρατά, της αποκαλύπτει το εξαίσιο θέαμα, το πιο γοητευτικό απ' όλα τα πλάσματα, τον ίδιο το θεό Έρωτα. Η έκσταση από το απερίγραπτο κάλλος του θεϊκού προσώπου, την κάνει απρόσεκτη, και καίει με το λυχνάρι της το θεό. Πετάγεται επάνω ο Έρως και απογοητευμένος από την προδοσία, πετάει μακρυά της. Η Ψυχή προλαβαίνει και πιάνεται απ' το πόδι του και κρεμασμένη πετάει για λίγο μαζί του στα ουράνια. 'Όμως δεν αντέχει πολύ, και εξαντλημένη αφήνεται να πέσει στο χώμα αναίσθητη.
[Οι "αδερφές" της Ψυχής συμβολίζουν τμήματα του εαυτού της. Είναι οι υλικές της δεσμεύσεις, οι ψυχικές εξαρτήσεις από το παρελθόν, οι φόβοι, οι αδυναμίες της, οι πεποιθήσεις, οι παλιές συνήθειες, η απατηλή καθοδήγηση του νου και των αισθήσεων. Είναι η πλάνη της φτωχής ανθρώπινης συνείδησης. Μετά την πρώτη αφύπνιση, ο νους οργανώνεται και αναλαμβάνει δυναμικά τον έλεγχο της ύπαρξης, στηριζόμενος στο φόβο και την αμφιβολία της ψυχής. Τα φτερά της πίστης της είναι πολύ αδύναμα και τρυφερά ακόμη και κλονίζονται με την παραμικρή σκέψη. Η ανησυχία θεριεύει γρήγορα και γίνεται αγωνία. Η θολωμένη της αντίληψη αμφισβητεί τις ίδιες της τις εμπειρίες από την ανύψωση και καταργεί τα βιώματα της θεϊκότητας που για λίγο έχει γευτεί. Αναιρεί τα ίδια της τα αισθήματα, όλα όσα έχει νοιώσει και αγαπήσει, όλα όσα την ανέβασαν στα ουράνια, έστω και για λίγο. Ακυρώνει το άλλο της μισό, τον Άπειρο Εαυτό της. Τότε η επιστροφή στα παλιά και γνώριμα προσφέρει ανακουφιστική σιγουριά.

Όχι όμως για πολύ. Η επιστροφή στην ύλη ισοδυναμεί πλέον με αφανισμό. Μόλις συνειδητοποιεί την προδοσία π