OΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Μουντάρι, από ατόφιο χρυσάφι

Από ξυπόλητο street soccer δίπλα στα χρυσορυχεία της Γκάνας…
μέχρι την κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου, μέσα από τη δύσκολη διαδρομή. Λέγοντας «όχι».
Street soccer στα… χρυσορυχεία!
Το Κονόνγκο είναι μια πόλη στο βόρειο κομμάτι της ευρύτερης περιοχής του Ασάντε στην Γκάνα, γνωστή περισσότερο για τα χρυσωρυχεία της. Οι κάτοικοί της είχαν να περηφανεύονται για την «παραγωγή» του περκασιονίστα Ριμπόπ Κουάκου Μπα, όμως πλέον έχουν έναν επιπλέον λόγο για να φουσκώνουν τα στήθη τους. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Σουλεϊμάν Αλί Μουντάρι.
Το μικρόβιο της μπάλας μπήκε από την αρχή στο DNA του «Σούλεϊ», ο οποίος αψηφούσε ακόμη και τις μουσουλμανικές πεποιθήσεις της οικογένειας για να κλοτσήσει έστω και ξυπόλητος το τόπι. Βεβαίως ήταν και ζήτημα επιβίωσης. Η μητέρα του επέμενε να τον στέλνει στο αραβικό σχολείο της περιοχής, όμως ο ίδιος έκανε «κοπάνα» για να ξεδώσει παρέα με τους Χριστιανούς συμπαίκτες του, στους δρόμους της πόλης «χορταίνοντας» με το ποδόσφαιρο! Τα στοιχήματα εξοικονομούσαν χρήματα που μετατρέπονταν σε φαγητό.
Βέβαια οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, αφού τα παιχνίδια λάμβαναν χώρα είτε επί λάσπης είτε επί της ασφάλτου, με τον κίνδυνο των διερχόμενων αυτοκινήτων να καραδοκεί. Μια πιο πρόχειρη μορφή street soccer. Ανεξαρτήτως δαπέδου πάντως, τα παιχνίδια γίνονταν χωρίς τη βοήθεια… υποδημάτων. «Οι δύο ομάδες έβαζαν όλα τους τα λεφτά. Αν κερδίζαμε τα παίρναμε όλα. Αν χάναμε, δεν θα τρώγαμε, όμως ευτυχώς είχαμε καλούς παίκτες. Η γειτονιά μας ήταν κακόφημη και αρκετές ομάδες μάς φοβούνταν. Είχαμε έτσι το πλεονέκτημα. Ήμασταν όμως πολύ καλοί και θέλαμε πάντα να κερδίζουμε».
Μαριχουάνα stop!
Σε τέτοιο περιβάλλον τα εμπόδια είναι αρκετά. Όμως ο Μουντάρι είχε τον τρόπο να τα υπερπηδήσει. Στο μέρος όπου η πρώτη ομάδα του, Οβεριμάν (Β’ κατηγορίας), έκανε τις προπονήσεις της, κυκλοφορούσε εν αφθονία η κάνναβη και η χρήση της από τους ποδοσφαιριστές ήταν τακτική συνήθεια. Όχι όμως και για τον Σούλεϊ…
«Πολλοί από τους φίλους μου ήταν πολύ καλοί ποδοσφαιριστές, όμως κάπνιζαν συνέχεια. Ήμουν 14-15 χρόνων και τους έλεγα να μην καπνίζουν. Βεβαίως, ίσως να μην ήθελαν να πάνε μακριά και τους αρκούσε να περνάνε καλά μένοντας εκεί. Στην Αφρική είναι δύσκολη η ζωή. Από τα 7-8 χρόνια σου, πρέπει να αρχίσεις να φροντίζεις μόνος σου τον εαυτό σου. Έτσι, στα 15 μου είχα ήδη ωριμάσει αρκετά. Ήξερα τι ήθελα. Δεν ήθελα αυτό το μονοπάτι. Δεν ήθελα να καπνίζω»…
Κάτω από το… τραπέζι


Με τέτοια αφοσίωση στον στόχο, η καθιέρωσή στην Οβεριμάν πριν καλά-καλά τα από 16α του γενέθλια ήταν γεγονός, όπως και η κλήση στη U17 ομάδα της Εθνικής Γκάνας. Ήταν θέμα χρόνου η πρόταση από μεγαλύτερη ομάδα. Και τι ομάδα! Η Ασάντε Κοτόκο, η ομάδα με το μεγαλύτερο όνομα στη χώρα, τον εντοπίζει και του δίνει την ευκαιρία να αγωνιστεί με τα χρώματά της. Όμως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και ο Σούλεϊ το έχει καταλάβει.
Οι άνθρωποι της Κοτόκο πλησιάζουν τη μητέρα του, που εκείνη την περίοδο πο