I will survive

Πως ζωγραφίσαμε έτσι τα σπίτια και τη ζωή μας; Με ένα πέτρινο χέρι, όπως λέει ο ποιητής. Πως ξεχάσαμε την ευγένεια και την αγάπη, την ανθρωπιά και την κατανόηση; Πόσο μας ενοχλεί η οικονομική δυσκαμψία η μειωμένη αγοραστική μας δεινότητα και όχι όλα τα υπόλοιπα κακώς κείμενα; Πώς μας κυρίεψε ο φόβος και η αγανάκτηση; Πόσο κλειστήκαμε στον εαυτό μας και κτίσαμε πύργους γύρω του; Πως ξεχάσαμε τι είναι φιλία, σχέση, δόσιμο και δέσιμο;

Με αυτό το χέρι γκρεμίζαμε και νομίζαμε πως χτίζαμε. Δημιουργούσαμε

σκοτάδι αντί για φως. Μουτρώναμε πίσω από το ψεύτικο χαμόγελό μας. Ντυνόμασταν με τον μανδύα της υποκρισίας. Με αυτό το χέρι καταστρέψαμε το περιβάλλον. Με αυτό το χέρι διαγράψαμε το παρελθόν. Με αυτό το χέρι αποδομήσαμε τις παραδόσεις. Διαλύσαμε τις γιορτές. Κάψαμε τις αξίες μας. Με αυτό το χέρι προτιμήσαμε την χρυσόσκονη μίας ευκαιριακής προβολής, μίας επιφανειακής και επίπλαστης ευτυχίας.

Με αυτό το χέρι πια, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, πρέπει να ξεκινήσουμε το χτίσιμο, αυτό το χέρι πρέπει να το απλώσουμε στον άλλον, με αυτό το χέρι, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο και με κάθε σεβασμό στον άλλον έχουμε το χρέος να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να ζωγραφίσουμε με χρώματα τους δρόμους, με αυτό το χέρι το χέρι της προσφοράς πια και όχι της ζήτησης μόνο να ανοίξουμε την καρδιά μας, το μυαλό μας τις ιδέες μας, να ανοίξουμε τους ορίζοντες και να σπρώξουμε τον άλλον κοντά μας.

Με αυτό το χέρι, πάνω στις στάχτες, πρέπει να επιβιώσουμε. Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα με αφορμή τη γιορτή, τα χέρια πρέπει να γίνουν πολλά. Να γίνουν μία μεγάλη αγκαλιά. Να γίνουμε ένα.