ΒΑΓΓΕΛΗΣ | Η καταξίωση ήρθε με το σωστό τρόπο για τους Αγγελόπουλους

Όταν ο άνθρωπος είναι "ξεροκέφαλος" ποτέ δεν πάει μπροστά. Αντίθετα, όταν κάνεις την αυτοκριτική σου και μαθαίνεις από τα λάθη σου, τα αγκάθια από το διάβα σου εξαφανίζονται με μιας και ο δρόμος στρώνεται με... ροδοπέταλα.

Στον αθλητισμό τίποτα δεν αγοράζεται. Η κορυφή είναι αγαθό που για να το κατακτήσει κάποιος θα πρέπει να μοχθήσει, να δουλέψει σκληρά και να έχει υπομονή και επιμονή. Στα πρώτα τους χρόνια στο λιμάνι οι Αγγελόπουλοι βιάστηκαν να σπάσουν την κυριαρχία του Παναθηναϊκού και

το πάθος τους που ξεχείλιζε, τους έκανε να υποπέσουν σε συνεχή λάθη. Λάθη που οφείλονταν στην αγάπη τους για την ομάδα της καρδιάς τους.

Από το 2005 και μετά έφεραν παίκτες με υψηλά συμβόλαια, αλλά συνεχώς έβλεπαν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να χαμογελάει τελευταίος. Οι Έντνι, Ματσιγιάουσκας, Ντόμερκαντ, Άκερ, Πεν, Γκριρ, Τζάκσον, Τσακαλίδης, Βούισιτς, Τσίλντρες, Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς και Μπουρούσης ήταν μερικοί από τους "ανεπαρκείς" αστέρες, που πήραν ένα "μπαούλο" λεφτά και όλοι μαζί έφεραν στο λιμάνι μόλις δύο Κύπελλα Ελλάδας και κανένα ελληνό ή ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Παρότι το μπάτζετ ήταν υπέρογκο.

Το καλοκαίρι του 2011 αποδείχτηκε ιστορικής σημασίας για τους Πειραιώτες. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στο δεύτερο χρόνο της δεύτερης θητείας του στον Ολυμπιακό αποφάσισε να τα αλλάξει όλα.

Λίγο νωρίτερα, οι Αγγελόπουλοι είχαν αποφασίσει να αποχωρήσουν και να κάνουν πιο "φτωχό" το ελληνικό μπάσκετ. Όμως, τελικά μεταπείστηκαν και η ομάδα μπήκε σε μια νέα φιλοσοφία, εκ διαμέτρου αντίθετη αυτής που είχαν συνηθίσει οι περισσότεροι.

Τα "μισθοφορικά" κρούσματα πήγαν για πάντα... περίπατο και ο Ντούντα έδωσε θέση στο ρόστερ του μόνο σε όσους διψούσαν για μεγάλα πράγματα. Το μόνο μεγάλο συμβόλαιο που διατηρήθηκε ήταν αυτό του Βασίλη Σπανούλη, που βρισκόταν από το 2010 στον Πειραιά, όμως στην πρώτη του σεζόν είχε "επισκιαστεί" σε μεγάλο βαθμό από τους Τεόντοσιτς και Παπαλουκά.

Ο "Kill-Bill" έπαψε να είναι απλά ένας πολύ καλός παίκτης. Χρίστηκε απόλυτος ηγέτης του Ολυμπιακού της νέας εποχής και ο Ίβκοβιτς του έδωσε τα κλειδιά, ενώ τον έκανε και αρχηγό. Έγινε ουσιαστικά το αντίπαλο δέος στον τεράστιο Δημήτρη Διαμαντίδη.

Παράλληλα, ο Γιώργος Πρίντεζης δούλεψε με απίστευτο ζήλο εκείνο το καλοκαίρι και άλλαξε επίπεδο, αποκτώντας πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Κώστας Παπανικολάου αναβαθμίστηκε, ενώ ήρθαν στην ομάδα παίκτες με ποιότητα, αλλά χωρίς τα βαρύγδουπα ονόματα.

Οι Χάινς, Άντιτς, Μάντζαρης, Παπαδόπουλος, Λούκας, Χάουαρντ και Γκετσεβίτσιους έγιναν αποδεκτοί με πολλές επιφυλάξεις και στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Η ομάδα έβγαζε μια ευχάριστη αύρα, είχε υψηλότερο ταβάνι απ' ό,τι έδειχνε, όμως χρειαζόταν ένα... κλικ για να αλλάξει επίπεδο.

Έτσι, λοιπόν, ο Ντούντα έκανε το σχετικό χειμωνιάτικο "λίφτινγκ" με τους άπειρους Λούκας, Χάουαρντ να αποχωρούν, τον φιλότιμο, αλλά κακό αμυντικό "Γκέτσε" να περιορίζεται και τον Λάζο να έχει πλέον μικρότερο χρόνο συμμετοχής.

Η έλευση των Έισι Λο και Τζόι Ντόρσεϊ άλλαξε τα πάντα. Η προσαρμογή τους ήταν άμεση και κάπου εκεί η "σπίθα" άναψε. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, όμως λίγο μετά ο Ολυμπιακός βίωσε έναν απίστευτο θρίαμβο, σηκώνοντας στην Κωνσταντινούπολη το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μετά από την ανατροπή-έπος στον ανεπανάληπτο τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχα. Ακολούθησε το κερασάκι στην τούρτα... Πρωτάθλημα Ελλάδας μετά από 15 χρόνια.

Λίγους μήνες μετά από την ανάκληση της απόφασής τους να αποχωρήσουν από τον Ολυμπιακό, οι Αγγελόπουλοι βίωσαν την απόλυτη δικαίωση και εισέπραξαν την καθολική αναγνώριση.

Κι όχι λόγω του πακτωλού χρημάτων που είχαν διαθέσει. Όχι πως είχαν δώσει λίγα, αλλά αυτό που τους καταξίωσε ήταν οι εύστοχες επιλογές τους και αγωνιστική υγεία που έβγαλε η ομάδα μετά από πάρα πολλά χρόνια.

Η αποχώρηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν τους πτόησε. Απέφυγαν τις σπασμωδικές κινήσεις, εμπιστεύτηκαν Έλληνα προπονητή (Γιώργο Μπαρτζώκα) και δικαιώθηκαν ξανά. Αυτή τη φορά η κούπα ήταν μόνο μία, αλλά τι μία... Ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ που γίνεται Back2Back Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Οι εμφανίσεις των ερυθρόλευκων παικτών στο Φάιναλ Φορ του Λονδίνου και η ταπείνωση τόσο της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όσο και της Ρεάλ Μαδρίτης προκάλεσαν ντελίριο ενθουσιασμού στον κόσμο, όχι μόνο του Ολυμπιακού.

Σίγουρα, το "sweep" στους τελικούς της Α1 από τον Παναθηναϊκό έφερε πίκρα στο τέλος, κυρίως βέβαια λόγω των γεγονότων που έβαλαν "λουκέτο" στο ΣΕΦ για αρκετές αγωνιστικές, αλλά και για τη Δαμόκλειο Σπάθη του -2. Μια... αμαρτία που κουβαλάει η φετινή ομάδα και αναμένεται να της στερήσει την ευκαιρία να διεκδικήσει την πρωτιά της κανονικής περιόδου.

Επιστρέφοντας στα της πολιτικής των διοικούντων της ΚΑΕ, ούτε φέτος είδαμε ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις. Οι μεταγραφές ήταν συνυφασμένες με τα οικονομικά δεδομένα που επικρατούν την τελευταία τριετία στο λιμάνι και τα κριτήρια έλευσης κάποιου παίκτη παρόμοια. Απέδειξαν πως όταν χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη, το κάνουν, με αποκορύφωμα την παραμονή του Βασίλη Σπανούλη, κόντρα σε κάθε προγνωστικό.

Προσπάθησαν να κρατήσουν και τους Χάινς, Παπανικολάου, όμως όταν διαπίστωσαν πως δεν υπήρχε και η ανάλογη θέληση από την πλευρά τους, κάλυψαν όσο καλύτερα γινόταν τα κενά τους...

Πόσο μακριά θα φτάσει φέτος η ομάδα του Πειραιά στο Πρωτάθλημα και στην Ευρωλίγκα; Όλα είναι ρευστά. Η διοίκηση έκανε πάντως και τώρα το χρέος της, φέρνοντας στις θέσεις των τραυματιών Έισι Λο και Μπρεντ Πέτγουεϊ, τους Μάρντι Κόλινς και Τζαμάριο Μουν, αντίστοιχα. Ό,τι τους ζήτησε δηλαδή ο προπονητής. Εδειξαν πως είναι και πάλι παρόντες, μη αφήνοντας το ρόστερ "ακάλυπτο"...

Τα μελλούμενα; Άγνωστα για όλους μας, όμως το σίγουρο είναι ότι πλέον ο Ολυμπιακός έχει "ζεστάνει" ξανά το μπασκετικό του κοινό, εμπλουτίζοντάς το μάλιστα με "φρέσκο αίμα". Η ομάδα τους έχει κάνει να "χορτάσουν" μπάσκετ, κι αν συνεχιστούν οι ίδιες... εικόνες, η "κάστα" θα μεγαλώσει κι άλλο και θα "γιγαντωθεί".

Το ΣΕΦ έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι... σταθερό στέκι και τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς αυτούς τους δύο ανθρώπους που στηρίζουν την προσπάθεια που γίνεται. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι αδύνατον στην Ελλάδα του σήμερα να υπάρχει μια ομάδα τόσο υψηλού επιπέδου, χωρίς ισχυρό χρηματοδότη.

Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον Παναθηναϊκό, με τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γι' αυτό στους αδερφούς Γιαννακόπουλους (Θανάσης και Παύλο), καθώς και στον... διάδοχό τους, Δημήτρη, ο οποίος συνεχίζει να κρατάει ζωντανό τον θρύλο του "εξάστερου"... Και θα συνεχίσει να τον κρατάει...