ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ | Επίθεση στο σπίτι του Ιερεζουέλο!

Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, άγνωστοι πέταξαν πέτρες στο σπίτι του Ντάνι Ιερεζουέλο... Ηταν ο πρώτος διαιτητής στον μεγάλο προημιτελικό ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ και το επεισόδιο έχει προκαλέσει σοκ στο ισπανικό μπάσκετ!

Εννοείται πως δεν είναι αλήθεια. Είναι μια φανταστική... σύγκριση. Διότι οι τραμπουκισμοί, η αλητεία, τα επεισόδια, τα υβρίστικα συνθήματα είναι τελικά αυτά που χαλούν όλη την εικόνα στα μέρη μας και δεν έχουν θέση στις υπόλοιπες - σοβαρές κοινωνικά - χώρες. Ολα τα άλλα,

δεν μας λείπουν. Και αναγκαζόμαστε να βλέπουμε φάιναλ 8 στη μισή Ευρώπη και έναν απλό τελικό στην Ελλάδα.

Θέλετε να πούμε την αλήθεια; Η διαιτησία στο ματς της Μπάρτσα με τη Ρεάλ δεν ήταν καλή. Αδίκησε σε πολλές περιπτώσεις τους Μαδριλένους, που είχαν παράπονα. Τα εξέφρασε πολλές φορές ο Λάσο στους ρέφερι, οι βοηθοί του δεν πήγαν να χαιρετήσουν τους διαιτητές μετά από το ματς και κινούσαν επιδεικτικά του κεφάλι τους. Μέχρι εκεί, όμως. Ούτε αποτέλεσμα διαμορφώθηκε, ούτε χαμός έγινε. Στις δε εφημερίδες σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη, έγραφαν για παιχνίδι γιγάντων. Οχι για γκρίζους λύκους.

Το έχουμε κάνει πολλές φορές το λάθος να ασχολούμαστε με τους διαιτητές, αλλά σαν τους ρέφερι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν άλλοι. Οι δικοί μας είναι οι καλύτεροι. Οπως δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι στους προπονητές κι ας βρίσκονται καθημερινά στο στόχαστρο. Στην Ισπανία η επιρροή των κόουτς στο παιχνίδι είναι πολύ πιο μικρή σε σχέση με την Ελλάδα. Και ξέρετε γιατί ξεχωρίζει η Μπαρτσελόνα και πετυχαίνει και στην Ευρωλίγκα; Διότι ο Τσάβι Πασκουάλ είναι καλύτερος από όλους τους άλλους. Η Μπάρτσα διαβάζει το παιχνίδι, ετοιμάζει κάθε λεπτομέρεια, είναι έτοιμη στις ειδικές καταστάσεις. Κάτι που δεν κάνει η Ρεάλ, που αφήνεται στο ταλέντο των παικτών της. Με Ρούντι, Γιουλ, Σέρχι, Κάρολ μπορείς να κάνει μεγάλα πράγματα, αλλά υπάρχουν και στιγμές που χρειάζεσαι και βοήθεια. Δεν είναι τυχαίο το 2-0 των Καταλανών φέτος, σε μια σεζόν που ο Ναβάρο δεν είναι σε καλή κατάσταση και η Μπάρτσα έχει προβλήματα.

Αν κάνουμε, λοιπόν, την σύγκριση θα δούμε ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει αγωιστικά από τους Ισπανούς, που όμως δικαίως έχουν την καλύτερη λίγκα στην Ευρώπη. Την πιο εμπορική και οργανωμένη, με τος περισσότερος φιλάθλους. Το ταλέντο σε παίκτες περισσεύει και στη χώρα μας, ο τρόπος που ξέρουν να διαβάζουν το παιχνίδι οι Ελληνες παίκτες ή η αμυντική τους παιδεία και φιλοσοφία, είναι χρόνια μπροστά από την πλειοψηφία των Ισπανών. Οι Ισπανοί είναι πιο αθλητικοί, πιο γρήγοροι, τους νοιάζει κυρίως η επίθεση. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν Ελληνες και Ρώσοι.

Στο πιο υψηλό επίπεδο, ακόμα και στην εποχή της κρίσης, η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Θα νικήσει, θα χάσει, αλλά συνολικά θα δούμε ότι δεν ζηλεύει απολύτως τίποτα από τους Ισπανούς. Ακόμα και η Εθνική, στο Ευρωμπάσκετ θα μπορέσει να κοιτάξει και πάλι στα μάτια τους Ιβηρες, αρκεί να μην έχει απώλειες.

Το θέμα, όμως, είναι τι γίνεται πέρα απ' αυτό. Είναι εύκολο να λέμε ότι είμαστε καλύτεροι σε όλα από τους Ισπανούς, αλλά είναι εντελώς διαφορετική η πράξη. Οι άνθρωποι ξέρουν να προβάλλουν το προϊόν τους, διότι πρώτα απ'όλα το έφτιαξαν το προϊόν τους. Τα γήπεδα είναι γεμάτα, οι παίκτες είναι πρωταγωνιστές, οι διαιτητές κομπάρσοι. Ο Μανόλης Παπαμακάριος στεκόταν στον χώρο πίσω από την κερκίδα στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και τρεις φορές του ζήτησαν φίλαθλοι να φωτογραφηθούν μαζί του. Μόνο ένας ήταν της Λαγκούν Αρο. Αλλος ένας ήταν της Βαλένθια και ο επόμενος της Κάχα Λαμποράλ. Στην Ελλάδα, φωτογραφίες έβγαινε μόνο όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό. Στην Ισπανία είναι σε μια μικρή ομάδα, αλλά είναι αναγνωρίσιμος διότι η λίγκα είναι οργανωμένη σε όλα τα επίπεδα.

Φυσικά και όλα αυτά μπορούν να γίνουν και στην Ελλάδα. Αλλωστε τη δεκαετία του '90 η εικόνα ήταν αντίστροφη. Στην Ελλάδα γινόταν χαμός και στην Ισπανία το μπάσκετ ήταν αδιάφορο. Ομως βρήκαν τον τρόπο να κυριαρχήσουν. Βέβαια βοήθησε και όλο το περιβάλλον και η φιλοσοφία στην Ισπανία. Διότι εκεί το μπάσκετ είναι πάνω από το αποτέλεσμα. Υπάρχει επόμενη μέρα και μετά από την ήττα. Ακόμα κι αν χάσει η Ρεάλ από την Μπαρτσελόνα.

Στην Ελλάδα ισχύει το "η εμείς, η κανείς". Ισχύει το "νίκη και μόνη νίκη". Αλλιώς ακολουθούν διαμαρτυρίες, γκρίνια, ενίοτε τραμπουκισμοί. Και φυσικά παραμένει απαγορευτική η ειρηνική συνύπαρξη οπαδών δύο μεγάλων ομάδων στο ίδιο γήπεδο. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ιδανική ατμόσφαιρα αν ο κόσμος σταθεί στα υβριστικά συνθήματα και δεν πετάξει ό,τι αντικείμενο υπάρχει στον αγωνιστικό χώρο ή στην αντίπαλη εξέδρα. Στην Ελλάδα δεν διανοείται να σκεφτεί κανείς τη συνύπαρξη οπαδών 8 ομάδων στο γήπεδο, διότι οι χούλιγκαν δεν θα μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό.

Κι όμως είναι κρίμα. Γιατί αν γίνει ποτέ φάιναλ 8 στην Ελλάδα, θα είναι το καλύτερο όλων. Γιατί το μπάσκετ που θα παιχθεί θα είναι υψηλού επιπέδου και η ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσουν οι Ελληνες οπαδοί, δεν θα συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Αλλωστε στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, τους Ελληνες κοιτούν όλοι και τους φωτογραφίζουν όταν τραγουδούν στις εξέδρες. Απλά εκεί είναι μόνο φωνή, τραγούδι και χορός. Οταν το αποφασίσουν - πρώτα απ'όλα οι ίδιοι οι οπαδοί - πως μπορούν να κάνουν το ίδιο και εντός συνόρων, θα γίνονται και στην Ελλάδα μπασκετικές γιορτές. Αλλιώς, θα ταξιδεύουμε στην Ισπανία για να απολαμβάνουμε ατμόσφαιρα και θα έχουμε το βλέμμα στην Ελλάδα για να ευχαριστιόμαστε τακτική...