Λίλλυ Καρατζαφέρη: ¨στον πατέρα μου οφείλω πολλά, στο όνομά μου τίποτα¨

Αν η ζωή της ήταν μια οκτάβα νότες, θα συνέθετε μανιωδώς κομμάτια για όλους εκείνους που την απαρτίζουν. Από τον μπαμπά Σπύρο μέχρι τα 100 παιδιά της …Θα ήμουν δεν θα ήμουν επτά ετών όταν εκείνο το μεγάλο μαύρο πράγμα με την ουρά απλώθηκε φαρδύ πλατύ μέσα στο δωμάτιο μου, εκτοπίζοντας ακόμη και το τελευταίο μου παιχνίδι. Μαζί του ήρθαν και κάποιες κακιές μάγισσες που μου χτυπούσαν τα δάχτυλα, μου έκοβαν σύρριζα τα νύχια και μου φώναζαν τινάζοντας παρτιτούρες στον αέρα: «Πάλι δεν μελέτησες Μπαχ; Πάλι;». Μέχρι που ένα πρωί μια καλή νεράιδα, η Λίλλυ, μπήκε στο σπίτι, έδιωξε τις κακές μάγισσες και κάθισε δίπλα μου στο πιάνο. Μαζί της αγάπησα τη μουσική χωρίς να γίνω ποτέ καλή μαθήτρια. Το μεγάλο μαύρο πράγμα με την ουρά το πούλησα κρυφά όταν έγινα 18 χρονών και αγόρασα ρούχα! Όταν τη συνάντησα χρόνια αργό­τερα, εκείνη γέλασε, λέγοντάς μου: «Πόσο σίγουρη ήμουν γι' αυτό...».Η μητέρα μου Ρένα Καρακατσάνη «Η μητέρα μου ήταν ψυχολόγος, ενώ τα τελευταία χρόνια δουλεύει ως μεταφράστρια και ασχολείται με τη Βοτανολογία. Έχει εγκαταλείψει την Αθήνα και ζει στην Τζια. Η μαμά μου είχε, έχει και θα έχει μία απέραντη γλύκα μετά παιδιά και την ηρεμία που με διακατέχει την οφείλω σ’ εκείνη. Πολλές φορές μιλάμε για τον επώνυμο γονέα αφήνοντας στην άκρη τον άλλον, που μπορεί να έχει κάνει την περισσότερη δουλειά. Κι αυτό είναι πέρα για πέρα άδικο...».Ο θείος μου Γιώργος Καρατζαφέρης«Ο θείος Γιώργος είναι ένας απέραντα καλόκαρδος άνθρωπος και είμαι σε θέση να δρω πάρα πολλά πράγματα τα οποία έχει προσφέρει, αρνούμενος να τα βγάλει προς τα έξω διαφημίζοντας τον εαυτό του. Δεν έχει σημασία αν συμφωνείς ή διαφωνείς πολιτικά με τον Γιώργο. Σημασία έχει ότι είναι ένας άνθρωπος πάρα πολύ τίμιος στις απόψεις του, με πολύ μεράκι και με ακόμη περισσότερη όρεξη. Η μεγάλη μου λατρεία, ο "αδελφός" μου, είναι πάντως ο Γιάννης, ο γιος του Γιώργου. Η ψυχή του δεν περιγράφεται με λόγια».Τα 100 παιδιά μου και τα καραμελωμένα πλήκτρα«Τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου, πάνω από 100, είναι οι δάσκαλοι μου. Έχω μάθει πάρα πολλά από αυτά και είμαι ευγνώμων σε όλα τους. Το σημαντικότερο μάθημα που μου έχουν διδάξει είναι εκείνο της υπομονής. Ένα σπουδαίο μάθημα ζωής που τους ανταποδίδω κάνοντάς τα με δικές μου μεθόδους να αγαπήσουν τη μουσική, να τη δουν σαν  παιχνίδι: το να «λύσεις» ένα παιδί είναι μια δύσκολη ιστορία και προκειμένου να το πετύχω μπορεί να κυλιστώ μαζί του ακόμη και στο πάτωμα. Για να μάθουν τις νότες επινόησα ένα παιχνίδι, ένα σπίτι με πέντε ορόφους, με κατοίκους την Ντόρα που είναι το ντο, τη Ρένα που είναι το ρε, τη Μίνι Μάους που είναι το Μι κλπ. Εγώ και το παιδί είμαστε η κουτσομπόλα με τον θυρωρό που τοποθετούμε τους ήρωες στους σωστούς ορόφους, που δεν είναι άλλοι από το πεντάγραμμο! Μια άλλη μέθοδος εκμάθησης είναι τα καραμελάκια Smarties, τα οποία ανάλογα με το χρώμα τους τοποθετούνται επάνω στα πλήκτρα. Ακόμη και σήμερα επινοώ παιχνίδια απέχοντας μακράν από εκείνο που ονομάζουμε «τυπική εκμάθηση πιάνου».Τα ΜΜΕ και το όνομα μου«Έγραφα πολλά χρόνια σε εφημερίδ