Οι μέτοχοι κι οι μετοχές του Πολυτεχνείου

Σήμερα κλείνει μισός αιώνας από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια επέτειο για την οποία έχουν ξοδευτεί τόνοι μελάνι δίχως να έχουμε κατασταλάξει σε μιαν άποψη ή τουλάχιστον να απαντήσουμε με σαφήνεια στο τι ήταν το Πολυτεχνείο τελικά. Η ανθρωπότητα έχει απαντήσει στα μυστήρια του σύμπαντος – εκτός από το τι ήταν το Πολυτεχνείο. Ωστόσο, είναι ευκολότερο να ερευνήσει κανείς τα μυστήρια του σύμπαντος παρά τον εγκέφαλο της ελληνικής Αριστεράς σε όλο το χαώδες εύρος της.

Το επόμενο ερώτημα είναι αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί έργο πνευματικής ιδιοκτησίας

που προστατεύεται κατά τις διατάξεις κάποιου Εξεγερσιακού Νόμου όπου απαγορεύεται η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του. Το ερώτημα είναι αναγκαίο καθώς εδώ και πέντε δεκαετίες δίνονται μάχες και για το νόημά του αλλά και για το ποιός διατηρεί το δικαίωμα να λάβει μέρος ή όχι στους εορτασμούς. Καθώς τείνει να γίνει μια επέτειος με ειδικές τιμητικές προσκλήσεις. Κάτι σαν κολεκτίβα VIP, ας πούμε.

Εάν είναι εθνική γιορτή ως σύμβολο αντίστασης ενάντια στην τυραννία, γιατί δεν μπορεί απρόσκοπτα να πάει αν θέλει ο εκλεγμένος δημοκρατικά πρωθυπουργός της χώρας να καταθέσει στεφάνι ή ο αρχηγός ενός κόμματος όπως ο Ανδρουλάκης; Έχει περισσότερες μετοχές το ΚΚΕ για παράδειγμα που δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν συμφωνούσε τότε με την εξέγερση (κάτι είχε ειπωθεί για προβοκάτσια) καθώς το κόμμα συμφωνεί μόνο όταν διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο και εγγυάται την ιδεολογική καθαρότητα του εγχειρήματος. Γιατί να μην μπορεί να πάει απρόσκοπτα λέμε ο οποιοσδήποτε; Έχει ορίσει κάποιους τοποτηρητές η Ιστορία;

Έκλεισαν πέντε δεκαετίας πλέον, με την γενιά του Πολυτεχνείου να έχει περάσει από όλες τις σημαντικές θέσεις εξουσίας σε κάθε τομέα της ζωής της χώρας: υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, ευρωβουλευτές, υψηλότατες διεθνείς και ιδιαίτερα καλοπληρωμένες θέσεις, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, ανώτατα στελέχη σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, μια στρατιά διανοουμένων της τέχνης και του πολιτισμού οι οποίοι κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο εξαργυρώνοντας –άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο- το «αδικαίωτο αίμα».

Το Πολυτεχνείο υπήρξε η κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Αυτή η πλευρά του δικαιώθηκε καθώς η Ελλάδα για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία της μεταβλήθηκε σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία καταβάλλοντας μάλιστα το βαρύτατο τίμημα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Το «Πολυτεχνείο», ωστόσο, συνεχίστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας ως ένα κίνημα που αγωνιζόταν να παγιώσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Πράγμα που επετεύχθη επίσης ας πούμε σε γενικές γραμμές μια δεκαετία μετά. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της ανάγκης να εορτάζεται ως επέτειος και όχι ως διαδρομή Πολυτεχνείο – Αμερικανική Πρεσβεία. Ούτε η εμμονική επαναδιατύπωση ξεπερασμένων συνθημάτων «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», στις εποχές της αστακομακαρονάδας και όλων των ελληνοπαίδων εντός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων!

Εκεί το Πολυτεχνείο άρχισε να χάνει το νόημά του αλλά και να το αδικεί. Η Αριστερά σε όλη της την ποικιλομορφία, αξίωσε την ιδιοκτησιακή του χρήση και εκμετάλλευση. Δεν είναι της παρούσης να αναφέρουμε χίλια δυο κραυγαλέα παραδείγματα. Και μόνο η ταύτιση της ημερομηνίας της εξέγερσης με μια δολοφονική ασυνάρτητη τρομοκρατική οργάνωση είναι αρκετή για να γίνει κατανοητή η οριστική αποκοπή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από το σαφές νόημά της εναντίον κάθε μορφής τυραννίας.

Και μόνο το γεγονός ότι σήμερα αν θελήσει να πάει ένας ανώνυμος ή επώνυμος που συμμετείχε στην εξέγερση να αφήσει ένα λουλούδι, είναι πιθανόν να δαρθεί από τους «κληρονόμους διαχειριστές» της μνήμης του Πολυτεχνείου, είναι ενδεικτικό της αλλοίωσης, της προδοσίας και της ανελέητης εκμετάλλευσης της ηρωικής εκείνης εξέγερσης.

Διαβάστε επίσης:

50 χρόνια Πολυτεχνείο, 50 χρόνια αγώνα και μνήμης

Η σχέση μας με τη γνώση μπορεί να μετασχηματίσει την ελληνική κοινωνία

Η πολιτική νοσεί;