Η... έξοδος για τους πρόσφυγες αργεί

ΕΛΛAΔΑΈντυπη Έκδοση

«Χρησιμοποιούν τη θάλασσα ως φράχτη. Έχουν μετατρέψει τη Χίο, τη Λέσβο, τη Σάμο και τα υπόλοιπα νησιά του ανατολικού Αιγαίου σε μια άτυπη ζώνη ανάσχεσης των προσφυγικών ροών στην Ευρώπη». Με αυτά τα λόγια ο δήμαρχος Χίου Παναγιώτης Βουρνούς περιέγραψε στο «Ποντίκι» την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά νησιά πέντε μήνες μετά το κλείσιμο των συνόρων στα Βαλκάνια και την επικύρωση της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας για την επαναπροώθηση όσων μεταναστών εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα από τα Βαλκάνια, που έχει οδηγήσει στον εγκλωβισμό περισσότερων από 57.000 ανθρώπων σε «ελεύθερης πρόσβασης» στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Αυτήν τη στιγμή στη Χίο υπάρχουν περισσότεροι από 2.500 πρόσφυγες και μετανάστες. Άλλοι είναι εγκλωβισμένοι στο hotspot του νησιού και άλλοι περιφέρονται ως “ελεύθεροι πολιορκημένοι” στα χωριά και τις πόλεις, αφού δεν τους επιτρέπεται να φύγουν από το νησί έως ότου εξεταστεί η αίτηση για τη χορήγηση ασύλου. Η διαδικασία προχωράει με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Άνθρωποι που δεν έχουν πού να πάνε, δίχως κανένας να τους λέει πόσο καιρό ακόμα θα μείνουν εδώ και το τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Αυτό έχει αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις και κρούσματα παραβατικότητας τόσο μεταξύ τους όσο και εις βάρος πολλών μόνιμων κατοίκων της Χίου» λέει ο Π. Βουρνούς επισημαίνοντας τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας της απραξίας όλων αυτών των μηνών, καθώς και της αβεβαιότητας που διακατέχει τους πρόσφυγες. Όσον αφορά τις επιπτώσεις στον τουρισμό, για δεύτερη συνεχή χρονιά οι τοπικοί φορείς της Χίου κάνουν λόγο για μείωση έως και 60% των αφίξεων πτήσεων τσάρτερ από την Αυστρία, τη Νορβηγία, την Ολλανδία και τη Τσεχία και ο τοπικός τουρισμός εναποθέτει πλέον τις όποιες ελπίδες, ώστε να σωθεί η σεζόν, στους Χιώτες κατοίκους άλλων περιοχών, οι οποίοι επισκέπτονται το νησί τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Αντίστοιχη εικόνα με αυτήν που επικρατεί στη Χίο συναντάει κανείς και στα υπόλοιπα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, όπου παραμένουν περισσότεροι από 8.500 πρόσφυγες και μετανάστες ενώ οι ροές από τα τουρκικά παράλια εξακολουθούν να παρουσιάζουν τη σχεδόν μηδενική τάση των τελευταίων μηνών (σ.σ.: το χρονικό διάστημα μεταξύ 21.6 και 27.6 το Λιμενικό προχώρησε στη διάσωση 175 ατόμων σε έξι περιστατικά). Πέντε μήνες Την ίδια ώρα στις παλιές εγκαταστάσεις της Ολυμπιακής στο Ελληνικό και στην Πύλη Ε1 του λιμανιού στον Πειραιά παραμένουν για περισσότερους από πέντε μήνες σχεδόν 5.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι από τη Συρία και το Αφγανιστάν, μαζί με τις οικογένειές τους. Από τα μέσα του περασμένου Μαρτίου, οπότε οι πρόσφυγες εγκλωβίστηκαν, άλλοι στον Πειραιά και άλλοι στο Ελληνικό, μετά το κλείσιμο των συνόρων στην Ειδομένη, από την πολιτεία δόθηκαν ημερομηνίες και σχεδιαγράμματα σχετικά με την εκκένωση αυτών των πρόχειρων προσφυγικών καταυλισμών που χαρακτηρίζονται από άθλιες συνθήκες διαμονής, σίτισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Καμιά από τις ημερομηνίες που δόθηκαν, όπως για την εκκένωση των χώρων προσωρινής αναμονής επιβατών και παλιών αποθηκών του ΟΛΠ μέχρι το Πάσχα, όπου για μήνες παραμένουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, δεν τηρήθηκε. Μόλις την περασμένη Τρίτη ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας έδωσε ακόμα ένα «deadline» έως τις 20 Ιουλίου για την εκκένωση των παλιών εγκαταστάσεων του δυτικού αεροδρομίου στο Ελληνικό και της Ε1 στον Πειραιά, όπου βρίσκονται 3.500 και 1.420 άτομα αντίστοιχα. Τουλάχιστον όσον αφορά το Ελληνικό η μεταφορά των χιλιάδων ανθρώπων, που βρίσκονται σχεδόν έναν χρόνο τώρα εγκλωβισμένοι εκεί, είναι πλέον ζήτημα άμεσης προτεραιότητας για την κυβέρνηση. Τόσο οι στεγασμένοι όσο και ο περιβάλλων χώρος του πρώην αεροδρομίου έχουν μετατραπεί σε υγειονομική βόμβα για τις οικογένειες των προσφύγων που ζουν εκεί, αλλά και κέντρο παραβατικότητας, όπου οι καταγγελίες σχετικά με διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία, ξυλοδαρμούς και επιθέσεις εις βάρος γυναικών και μικρών παιδιών από άλλους μετανάστες, οργιάζουν, παρά το γεγονός ότι στην αστυνομία δεν έχει γίνει καμία καταγγελία, επωνύμως ή έστω ανώνυμα, εξαιτίας του φόβου και της ανασφάλειας που χαρακτηρίζει τους πρόσφυγες. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις ευπαθείς ομάδες των παιδιών, ηλικιωμένων και πολλών ασθενών μεταξύ των προσφύγων, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα εμβολίασαν από τις αρχές της εβδομάδας περίπου 1.300 παιδιά ηλικίας από 6 μηνών έως 15 ετών. Τα παιδιά θα λάβουν τρία εμβόλια που καλύπτουν 10 διαφορετικά αντιγόνα (διφθερίτιδα, τέτανος, κοκκύτης, ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά, αιμόφιλος ινφλουέντζας, ηπατίτιδα B, πολιομυελίτιδα και πνευμονιόκοκκος).Έναν επιπλέον πονοκέφαλο αποτελεί το γεγονός ότι η άμεση εκκένωση του Ελληνικού και η μεταφορά των προσφύγων σε οργανωμένες δομές σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας είναι επιβεβλημένη προκειμένου η διεθνής κοινοπραξία που αγόρασε την έκταση να ξεκινήσει τις πολυδιαφημισμένες – εσχάτως και από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ – εργασίες ριζικής ανάπλασης στην ευρύτερη περιοχή. Βασανιστήρια Προκαλούν σοκ οι μαρτυρίες προσφύγων και μεταναστών σχετικά με τα βασανιστήρια που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του επικίνδυνου ταξιδιού της προσφυγιάς εγκαταλείποντας κυνηγημένοι τις πατρίδες τους με προορισμό την Ευρώπη. Θύματα του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού, φασιστικών καθεστώτων και εμφύλιων συγκρούσεων, έζησαν έναν δεύτερο εφιάλτη στα χέρια των δουλεμπόρων και κατόπιν στα κέντρα κράτησης, κυρίως στην Τουρκία και την Ελλάδα. Τα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων». Οι μαρτυρίες που δημοσιεύει σήμερα το «Π» είναι προσωπικές μαρτυρίες επιβιωσάντων προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι έφθασαν στην Ελλάδα, όπως τις εξιστόρησαν οι ίδιοι κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων με ειδικευμένους ψυχολόγους και ψυχιάτρους των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, του Ελληνικού Συμβουλίου για τα Δικαιώματα των Προσφύγων και του Διεθνούς Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μαρτυρία 1 «Το να έρθω από την Τουρκία εδώ στην Ελλάδα ήταν παρά πολύ δύσκολο. Ήταν πολύ δύσκολο πέρασμα. Διασχίσαμε το Αιγαίο Πέλαγος με ένα τόσο μικρό “μπαλόνι” (σ.σ.: φουσκωτό) με ενενήντα άτομα. Ήταν πραγματικά πολύ επικίνδυνο. Ήταν 5 Νοεμβρίου, η ημέρα των γενεθλίων μου. Διασχίσαμε τη θάλασσα στις 2.30. Ευτυχώς απομακρυνθήκαμε μόνο 20 μέτρα. Ήταν η πρώτη φορά, είκοσι μέτρα μετά, που το “μπαλόνι” αναποδογύρισε. Εγώ βρέθηκα στο νερό. Εξαιτίας των κραυγών ήρθε η αστυνομία, ήρθαν οι αστυνομικοί, μας έπιασαν και μας έβαλαν φυλακή. Την ίδια ημέρα που βγήκαμε από τη φυλακή, στη μία η ώρα το μεσημέρι, στις τρεις, τρεισήμισι, βάλαμε πάλι τη βάρκα, αυτό το “μπαλόνι”. Στη μέση της θάλασσας, του Αιγαίου Πελάγους, ήταν πραγματικά πολύ άσχημα. Η μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί, οι άνθρωποι άρχισαν να φωνάζουν. Τα κύματα άρχισαν να μας χτυπούν. Τελικά φτάσαμε στην ελληνική ακτή. Εγώ ήμουν στη Σάμο. Εκεί στη Σάμο δεν είχαμε φαγητό, δεν μπορούσαμε να πλυθούμε, δεν υπήρχε τίποτα, ζούσαμε σαν τα ζώα. Στην Αθήνα μένω με δεκαπέντε άτομα. Δεν έχουμε φαγητό. Καταλαβαίνεις; Ακόμα και για να έρθω εδώ έχω μόνο ένα εισιτήριο, το χρησιμοποίησα ήδη, είναι πολύ δύσκολο. Για να πάω στην Κατεχάκη (σ.σ.: Υπηρεσία Ασύλου) πρέπει να έχω χρήματα για να πληρώσω το εισιτήριο. Αν πας στην Κατεχάκη στις οχτώ, γυρνάς στο σπίτι στις τέσσερις, πέντε η ώρα το απόγευμα». Μαρτυρία 2 «Μέσα στη φυλακή υπήρξαν πολύ δύσκολες στιγμές... Μπορεί κανείς να αρπάξει τα πάντα από σένα, εκτός από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που μένει μέσα σου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, τόσο δύσκολο, που το να μιλάω γι’ αυτά με τρομάζει, με πονάει και η συγκίνηση που έχω κάθε φορά που μιλάω από μέσα μου είναι σαν ένα τραύμα... Σήμερα ακόμα είναι μια ανοιχτή πληγή. Γι’ αυτό, το να λέω την ιστορία για μένα κάθε φορά είναι δύσκολο. Κάθε φορά που θίγω αυτό το θέμα, κάθε φορά που το συζητάω με άλλους, με πονάει. Γιατί όσοι έζησαν παρόμοιες εμπειρίες με μένα ξέρουν, τους είναι τόσο δύσκολο μόνο και μόνο να εξηγήσουν. Γιατί τα βασανιστήρια, τεράστια και τρομερά βασανιστήρια για μέρες, κανείς δεν μπορεί να τα παραδεχτεί ούτε στον πλησίον του. Δεν είδα μια φορά τον ήλιο, αυτό ήταν το χειρότερο, δεν ήξερα αν είναι νύχτα, αν είναι μέρα. Δεν υπάρχει μέρα που περνά που να μη θυμάμαι, δεν υπάρχει... Έχει καταλαγιάσει λίγο, υπάρχει λίγη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό που ήμουν και αυτό που είμαι, είναι διαφορετικό. Μετά από όλα αυτά τα βασανιστήρια είχα γίνει σαν ένας τρελός, σαν κάποιος που δεν είναι φυσιολογικός και μόνο χάρη στις οργανώσεις που με βοήθησαν να κάνω άλλα πράγματα, που με πήγαν στο νοσοκομείο, με περιποιήθηκαν και σιγά-σιγά τώρα αρχίζω να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου... Την εποχή εκείνη αυτό που μ’ ενδιέφερε δεν ήταν μόνο να αποκτήσω την κόκκινη κάρτα, ήταν να δω πώς θα θεραπευτώ, πώς θα ανακτήσω ξανά τη σωματική και την ψυχική μου ακεραιότητα. Δεν με απασχολούσαν τόσο τα χαρτιά. Με απασχολούσε η σωματική και η πνευματική μου υγεία. Η ελληνική κοινωνία με δέχτηκε γιατί, όταν είσαι σε μια χώρα υποδοχής όπου κατάφερες... να σβήσεις ορισμένες τεράστιες πληγές που προέκυψαν στη ζωή σου, ήδη αυτή είναι μια χώρα που δεν μπορείς ποτέ να ξεχάσεις στην ιστορία σου ποτέ. (...) Όταν ήρθα εδώ, υπήρχαν φίλοι που μου έλεγαν ότι πρέπει να φύγουμε, να φύγουμε, είπα όχι, δεν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω. (...) Γιατί τόσα χρόνια που πέρασα εδώ με φρόντισαν, άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Αν πάω κάπου αλλού, θα πρέπει πάλι να κάνω άλλο ένα βήμα, να ξεκινήσω ξανά από το μηδέν. Λοιπόν πιστεύω ότι είναι σημαντικό να μείνω... και να δω». Μαρτυρία 3 «Είμαι στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια. Περιμένω στην ουρά για να φάω, να πλυθώ, να κοιμηθώ, για να πάρω τα χαρτιά μου. (...) Περιμένω στην ουρά για να νιώσω άνθρωπος. Πόσο ακόμα, πες μου; Πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να στέκομαι στην ουρά;».Issue: 1923Issue date: 30-06-2016Has video: Exclude from popular: 0