Noteblog #7 | Τελικά ο Τατσόπουλος…

Λίγες γραμμές για έναν άνθρωπο που είχα παρεξηγήσει.

Η πρώτη εικόνα που έχω για τον Τατσόπουλο, έρχεται από τα ντοκυμαντέρ ιστορικού περιεχομένου του ΣΚΑΙ. Τότε αρχίζω να τον πρωτοακούω και να τον ψιλοαντιπαθώ, κυρίως για την αίσθηση κουλτουριάρικης ψευτομαγκιάς (που πηγάζει από την πίστη ότι ανήκει σε κάποια ελίτ διανοούμενων) που αποπνέει.

Στη συνέχεια ήρθε η υποψηφιότητά του με τον ΣΥΡΙΖΑ, κίνηση που με ξάφνιασε, αφού οι «επιτυχημένοι» «θεωρητικοί»,

σπάνια αναλαμβάνουν το ρίσκο της πράξης. Η αντίφαση καραδοκεί γαρ…

Στην προεκλογική περίοδο με εξόργισε με τον τρόπο που αντιδρούσε στις συζητήσεις του. «Αν οι και καλά κουλτουριάρηδες  παθαίνουν αμόκ και χάνουν τη ψυχραιμία τους, τύποι σαν τον Μεϊμαράκη ή τον Κασιδιάρη θα πρέπει να βγάζουν κουμπούρια;» σκεφτόμουν και αηδίαζα…

Δύο περιστατικά όμως, τον ανέβασαν αρκετά στα μάτια μου, γιατί πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό και θα εξηγηθώ αφού περιγράψω περί τίνος πρόκειται. Το πρώτο, αφορά την τοποθέτησή του:

«Χοντρή γκάφα το «λευκό» του ΣΥΡΙΖΑ στο κείμενο καταδίκης της Χρυσής Αυγής κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής. Δεν ήμουν παρών, αλλά μπορώ να καταλάβω πώς παγιδεύτηκε ο συνάδελφος βουλευτής που εκπροσωπούσε τον ΣΥΡΙΖΑ από την επιμονή της Νέας Δημοκρατίας να μην συμπεριλάβει στο κείμενο τον όρο «ρατσιστική βία». Έτσι όμως ο καλός συνάδελφος αποφάσισε να μην συνυπογράψει το κείμενο και να χάσει τη συνολική εικόνα. Προς τα έξω δόθηκε η εντύπωση «ανοχής» του ΣΥΡΙΖΑ προς τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, κάτι που καλά γνωρίζω ότι δεν αληθεύει.»

To δεύτερο αφορά το δημοσίευμα της Αυγής για τον Ψαριανό:

«Κατάπτυστο το «καλαμπουράκι» για τον Γρηγόρη Ψαριανό στο σχετικό άρθρο της «Αυγής». Δεν μπορούμε να δηλώνουμε διαφορετικό πολιτικό ήθος και να χρησιμοποιούμε τα ίδια χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν είσαι ό,τι δηλώνεις. Είσαι ό,τι πράττεις.»

Αυτές οι δύο παρατηρήσεις, ανέβασαν πολύ στα μάτια μου τον Τατσόπουλο, γιατί μου έδειξαν κάτι που έχουμε όλοι ανάγκη. Πολιτικούς που επιτέλους δεν χαϊδεύουν αυτιά ψηφοφόρων, πολιτικούς που δεν λαμβάνουν κομματικές γραμμές, που δεν προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, πολιτικούς που πατάνε πόδι και λένε αυτό που πιστεύουν. Πολιτικοί που δεν ανοιγοκλείνουν το στόμα και πλημμυρίζουν τους εγκεφάλους μας με γλοιώδεις μπουρδολογίες που εγκλωβίζουν τους εαυτούς τους σε κοινωνικά στερεότυπα για το επάγγελμά τους.

Τελικά ο Τατσόπουλος είναι ένας πολιτικός, που ακόμα και αν διαφωνώ με αυτά που λέει, θα τον ακούσω με προσοχή. Γιατί αυτά που λέει τα πιστεύει και δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Σε αντίθεση με (εκατοντάδες) άλλους…