Ζητείται Το Αντίπαλο Δέος.

JEROME RIFKIN [συγγραφέα μεταξύ άλλων των βιβλίων "Το τέλος της εργασίας, "Ο αιώνας της βιοτεχνολογίας", Και "Το ευρωπαϊκό Όνειρο".

Αυτό που πραγματικά διακυδευεται μετά το "όχι" των Γάλλων και Ολλανδών στα αντίστοιχα δημοψημισματα τους, δεν είναι το ευρωπαϊκό σύνταγμα αλλά το μέλλον του ίδιου του καπιταλισμού. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι αν το ευρωπαϊκό κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο θα κατορθώσει να επιβιώσει, να ανανεωθεί και να....
αποτελέσει αξιόπιστο μοντέλο για την Ε.Ε. αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο, συνδυάζοντας την αποτελεσματικότητα των αγορών με την ανθρωπιά της κοινωνικής οικονομίας. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα σε άρθρο στην εφημερίδα "GUARDIAN" του μελλοντολόγου οικονομολόγου, JEROME RIFKIN [συγγραφέα μεταξύ άλλων των βιβλίων "Το τέλος της εργασίας, "Ο αιώνας της βιοτεχνολογίας", Και "Το ευρωπαϊκό Όνειρο". Όπως επισημαίνει η πολιτική κρίση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη [ μετά και την κόντρα Γάλλων _ Βρετανών για το Δ' ΚΠΣ] δεν πρέπει να συσκοτίζει το γεγονός ότι μέχρι τώρα μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κατορθώσει να φθάσει πολύ κοντά σε μια αρμονική εξισορρόπηση του δυναμισμού της αγοράς με την κοινωνική προστασία.

Η Ευρώπη πρέπει να επιμείνει στο μοντέλο της αντί να υποκύψει στις νεοσυντηριτικες και νεοφιλελεύθερες φωνές που της ζητούν να αποδομησει τις κοινωνικές κατακτήσεις της και την ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής, στο όνομα ενός αχαλίνωτου ανταγωνισμού, που υποτίθεται ότι θα φέρει ταχύτερη ανάπτυξη και μικρότερη ανεργία. Η διεθνής εμπειρία από την παγκοσμιοποίηση δείχνει ότι το κόστος του άμετρου φιλελευθερισμού είναι μεγάλο. Σήμερα παρά τις υποσχέσεις του καπιταλισμού ότι η παγκοσμιοποίηση θα μειώσει το χάσμα πλουσίων φτωχών οι 356 πλουσιότερες οικογένειες του πλανήτη απολαμβάνουν έναν συνδυασμένο πλούτο που ξεπερνά το συνολικό εισόδημα του 40% της ανθρωπότητας. Και οι δυο κυρίαρχες ιδεολογίες της βιομηχανικής εποχής, ο συγκεντρωτικός γραφειοκρατικός κομουνισμός και το "αόρατο χέρι" των ελεύθερων αγορών, έχουν αποτύχει, τονίζει ο ΡΙΦΚΙΝ, επειδή σε καμία από τις δυο το κεντρικό δόγμα δεν μετριάζεται με το αντίδοτο της άλλης. Όμως στο σύγχρονο κόσμο, η μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα είναι μια ισορροπημένη λύση, που από τη μια ενθαρρύνει το επιχειρηματικό πνεύμα της ελεύθερης αγοράς και από την άλλη χαλιναγωγεί την εγγενή τάση της τελευταίας να γίνεται ανεξέλεγκτη συγκεντρώνοντας ολοένα περισσότερη εξουσία για τους λίγους στην κορυφή.

Χρειάζονται συνεπώς, "αντίπαλα δέη" με την μορφή ενός ισχυρού συνδικαλιστικού κινήματος, μιας πολύμορφης και υγιούς, κοινωνίας των πολιτών, καθώς και άγρυπνων πολιτικών κομμάτων, που θα μετριάζουν τις υπερβολές της αγοράς και την εκμετάλλευση στη οποία οδηγούν οι καπιταλιστικές πρακτικές. Αυτό σημαίνει διορθωτικούς μηχανισμούς, ώστε να υπάρχει δίκαιη αναδιανομή των ωφελειών της αγοράς μέσω κατάλληλων κοινωνικών προγραμμάτων χωρίς πάντως αυτά να πνίγουν την αγορά πράγμα ασφαλώς όχι πάντα εύκολο. Ο ΡΙΦΚΙΝ τονίζει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον καπιταλισμό