Το νοσούν πολιτικό μας σύστημα και οι θεράποντες ιατροί του

Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης

Κατά γενική εκτίμηση η Ελλάδα διέρχεται τη σοβαρότερη δοκιμασία των τελευταίων δεκαετιών, με την κρίση που την πλήττει να μετεξελίσσεται ήδη, από οικονομική και κοινωνική, σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση της κρατούσης πολιτικής τάξης πραγμάτων. Ωστόσο, η λαϊκή οργή δεν προσφέρει αφ’ εαυτής τη θεραπεία των εθνικών μας δεινών. Ορατός μάλιστα είναι ο....
κίνδυνος αδίστακτοι, ή απλώς ανεγκέφαλοι, δημαγωγοί να την χειραγωγήσουν προς εθνικώς επιζήμιες κατευθύνσεις.

Άμεση πηγή του κακού είναι καταφανώς η εκτεταμένη διαφθορά και ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αναξιοκρατική πρόσληψη και ανέλιξη των στελεχών του στενού και, ακόμη περισσότερο, του ευρύτερου κρατικού τομέα και η παρασιτική τους διόγκωση, ο χρηματισμός πολιτικών και κρατικών λειτουργών, η άκρατη ρουσφετολογία και ο συνακόλουθος εκμαυλισμός σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος είναι τα αναπόφευκτα επακόλουθα.

Εν απογνώσει, πολλοί στρέφονται προς τους εναλλασσόμενους στην εξουσία επαγγελματίες της πολιτικής καλώντας τους να ανανήψουν. Απευθύνονται, δυστυχώς, εις ώτα μη ακουώντων. Η κουλτούρα διαφθοράς που κυριαρχεί στους κόλπους των κομματικών μηχανισμών καθυποτάσσει και αλλοτριώνει και τους πλέον εναρέτους κατά την εκκίνηση της κομματικής τους διαδρομής – και κατά συνέπειαν ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί μας που παραμένουν αλώβητοι.

Δεν εκπλήσσει επομένως ότι όλο και περισσότερο η σωτηρία αναζητείται στη συγκρότηση μιας νέας πολιτικής κίνησης, τοποθετημένης στους αντίποδες του αμαρτωλού κομματικού μας συστήματος. Η καταδίκη, όμως, της σημερινής κακοδαιμονίας, όσο θορυβώδης ή και ειλικρινής και αν είναι, δεν αρκεί για να καταξιώσει μια ανανεωτική πρωτοβουλία. Για να λειτουργήσει ως γνήσιος ανορθωτικός παράγων, ο όποιος νέος πολιτικός φορέας επιβάλλεται να διαθέτει, όχι μόνο άφθαρτα και επαρκή στελέχη, αλλά και σωστή ιδεολογική βάση. Με άλλες λέξεις, οι θέσεις του ως προς την ακολουθητέα πολιτική, εσωτερική και εξωτερική, πρέπει να ανταποκρίνονται στο καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον, μακράν τυφλών παθών και ολέθριων προκαταλήψεων. Μερικά παραδείγματα:

Πρώτον. Ο σεβασμός της έννομης τάξης – η αυστηρή εφαρμογή των νόμων – αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιτυχή άσκηση της όποιας επί μέρους πολιτικής. Η εκκολαπτόμενη αναρχία και η ήδη διαφαινόμενη οχλοκρατία απειλούν την ίδια την υπόσταση του κράτους μας. Όσοι τις ενθαρρύνουν – και μάλιστα με το προσωπικό τους παράδειγμα – προσφέρουν χειρίστη υπηρεσία στην Ελλάδα.

Δεύτερον. Μαγική φόρμουλα για την ανώδυνη αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχει. Οι διάφορες θαυματουργικές λύσεις που ενίοτε προβάλλονται θυμίζουν το περιβόητο «νερό του Καματερού» για τη θεραπεία της επαράτου. Από τη στήλη αυτή έχει επανειλημμένως επισημανθεί ότι εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια, ως κράτος και ως κοινωνία, δαπανούσαμε πολύ περισσότερα από όσα παρήγαμε – χρηματοδοτώντας τη διαφορά χάρις στ