Το «ενοχλητικό παιδί»

Δημοσιογραφία σίγουρα δεν είναι αυτό που ισχύει σήμερα. Οι μισοί να είναι γλύφτες και δημοσιοσχετίστες και οι άλλοι μισοί είναι υπάλληλοι γραφείου που ακολουθούν τις προσταγές των δήθεν ανωτέρων τους. Δημοσιογραφία κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι αυτό που μοιάζει με όνειρο ευθύνης. Να γίνεσαι πομπός ερεθισμάτων και εικόνων που ο κόσμος τις αγνοεί για τον Α ή Β λόγο και να του τις αποδίδεις με υπευθυνότητα και αγάπη. Στις μέρες μας αυτό είναι ταλέντο ή και χάρισμα αν προτιμάτε.

Η Λορένα Σιούτη έχει αυτό το χάρισμα και μας δίνει ένα κείμενο που βγαίνει μέσα από την....
ψυχή της. Μέσα σε λίγες μόνο αράδες σε κάνει να βουρκώνεις και να σκέφτεσαι πόσο πεζός είσαι στην καθημερινότητα σου.

Απλά διαβάστε το…।


Έχοντας τελειώσει τη δουλειά, 7 η ώρα το απόγευμα. Καλωδιωμένος με τα ακουστικά του mp3 σου κατευθύνεσαι προς την αποβάθρα του μετρό για να πας επιτέλους σπίτι. Ως συνήθως δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία στο τι συμβαίνει γύρω σου αφού το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σε καθημερινή βάση. Κόσμος πάει και έρχεται προς κάθε κατεύθυνση.
Σήμερα όμως δεν είναι το ίδιο, κάτι σου τράβηξε την προσοχή. Δεν ήταν κάποιος γνωστός σου ή κάποιος που σου ζητάει 50 λεπτά για να «φάει» μιας και είναι άνεργος εδώ και καιρό, μένει στο δρόμο και συν τοις άλλοις είναι και ορφανός(!).
Σήμερα σε ενόχλησε ένα παιδάκι. Ναι, ένα παιδάκι. Όχι όμως εκείνος ο μικρός ζωηρός τρισχαριτωμένος μπόμπιρας που όποτε τύχει να δεις στο μετρό γίνεται το επίκεντρο της αποβάθρας με τον κόσμο να λέει «Τι χαριτωμένο», « να σας ζήσει», «είναι πολύ όμορφο», του τσιμπάει το μαγουλάκι και του σκάει ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη (όσο αυτό είναι δυνατό). Εκείνο κοιτάζει με τα μεγάλα του μάτια μέσα στα δικά σου, σου χαμογελάει σου απλώνει το χέρι του, ίσως σου ψιθυρίσει κάτι το οποίο συνήθως δεν καταλαβαίνεις κι απλά χαμογελάς. Αυτό ήταν! Σου έφτιαξε τη μέρα.
Όχι όμως, το «δικό μου» παιδάκι σήμερα δεν ήταν σαν τα άλλα. Θα ήταν περίπου 7 χρονών και το κρατούσαν οι γονείς του σφιχτά από το χέρι ενώ εκείνο προσπαθούσε απεγνωσμένα να απελευθερωθεί βγάζοντας κραυγές.
Πόσο αυστηροί και καταπιεστικοί γονείς, σκέφτεσαι. Δεν είναι μωρό, είναι αρκετά μεγάλο για να μπορέσει να σταθεί πλέον δίπλα τους και όχι ανάμεσα τους. Ή μήπως δεν αισθάνονται ασφαλείς για κάποιο λόγο;
Κι αυτό όμως τι κακομαθημένο που είναι. Ποιος ο λόγος να αντιδρά τόσο υστερικά; Λες και δεν έχει ξαναδεί κόσμο κάνει. Έρχεται το μετρό, απομακρύνεσαι και ευτυχώς στο παρά τσακ καταφέρνεις να μην μπουν στο ίδιο βαγόνι με σένα. Αυτό που σου έλειπε μετά από μια τέτοια μέρα είναι οι κραυγές ενός 7χρονου κακομαθημένου και των καταπιεστικών γονιών του. Δυναμώνεις την ένταση για να μην σε ενοχλήσει ξανά κανένας θόρυβος.


Φτάνεις Αττική, περιμένεις στις κυλιόμενες μιας και δεν αντέχεις να ανέβεις τις σκάλες σήμερα, την ώρα που αρχίζει το αγαπημένο σου τραγούδι κάποιος ενοχλητικός σε αποσπά και πάλι. Πάει, έχασες την αρχή! Ξαφνικά βρίσκεται δίπλα σου να σε τραβ