ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ

Η σημερινή κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας οπωσδήποτε δεν είναι κάτι που εντελώς αναπάντεχα εμφανίστηκε στην ζωή μας έτσι απλά απ’ το πουθενά. Κάθε τι που εμφανίζεται στο υλικό περιβάλλον μας είναι αποτέλεσμα μιας προηγούμενης διαδικασίας είναι το αποτέλεσμα μιας αιτίας ίσως και πολλών.
Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα απ’ την αρχή. Σαφώς το ερώτημα είναι ποια είναι η αρχή, από πού να....
ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των λαθών ή των ενεργειών που ηθελημένα ή αθέλητα(δεν νομίζω) οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ.
Όσο πίσω στον χρόνο και να πάμε η κατάσταση μοιάζει να είναι λίγο ως πολύ ίδια αλλά οι εκρηκτικές διαστάσεις φαίνεται να αρχίζουν απ’ την περιβόητη κυβέρνηση της μεγάλης . Υπήρχε και τότε έλλειμμα αλλά εφόσον διατείνεσαι ότι είσαι καλύτερος πολιτικός το περιορίζεις και δεν το εκτινάσσεις στα ύψη. Όμως και τότε αλλά και νωρίτερα δεν υπήρχε κάποια άλλη πηγή εσόδων πλην αυτή της φορολογίας των πολιτών. Αν η είσπραξη ήταν ελλειμματική τότε η προσφυγή σε δανεισμό ήταν η πεπατημένη λύση.
Από παλιά βιομηχανία δεν υπήρξε σ’ αυτή τη χώρα. Ακόμη κι όταν γύρω στο ΄90 κάποιοι επιχειρηματίες ζήτησαν να συναρμολογούν μια γνωστή μάρκα αυτοκινήτου στον Βόλο ορθώθηκε μπροστά τους το τσιμεντένιο τείχος του Ελληνικού δημοσίου που βλέποντας να θίγονται απ’ την πρωτοβουλία αυτή οι δασμοί που επέβαλε στην εισαγωγή αυτοκινήτων βροντοφώναξε θαρρετά ένα μεγάλο όχι. Περίπου τα χρόνια εκείνα δέχθηκε ένα μεγάλο πλήγμα κι η Ελληνική κλωστοϋφαντουργία με τα κινέζικα (πάλι;) νήματα να κατακλύζουν τον πλανήτη αλλά και το φθηνό Τούρκικο βαμβάκι (πολύ πριν τα υψηλού επιπέδου σήριαλ) να μην αφήνει περιθώρια μελλοντικής ανάκαμψης στον κλάδο. Η Ελληνική ματαιοδοξία δεν μπορούσε να φορέσει ανώνυμο Ελληνικό μπλουζάκι , το χαριτωμένο σήμα στο ύψος της καρδιάς δίνει πάντα όση αξία λείπει σ’ αυτόν που το φορά. Όπως και να το κάνουμε είναι αλλιώς να φοράς μια λα κοστ, δείχνεις ότι είσαι κάποιου επιπέδου. Αλλά κι αυτές ακόμη οι ψεύτικες έρχονται απ’ την Ταϊλάνδη και την Τουρκία. Η Ελληνική βιομηχανία πυροβολήθηκε εξ επαφής αδίστακτα απ’ το δικό μας οπλισμένο χέρι.
Τότε συν τοις άλλοις οι λιγοστές ξένες επενδύσεις που προσφέρανε εργασία στους Έλληνες άρχισαν να μετακομίζουν στην γειτονική μισητή χώρα(όπελ, πιρέλι, γκουντγίαρ κλπ) κυρίως αγανακτισμένοι απ’ την υπέρμετρο πάθος των συνδικαλιστών που ζητούσαν ολοένα και περισσότερα. Σημειωτέον ήταν η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου διπλασίαζε τους μισθούς των υπαλλήλων και άνοιγε τις πύλες του δημοσίου σε χιλιάδες νέους και νέες με αποκορύφωμα διαγωνισμό απ’ τον οποίο διορίστηκαν όλοι όσοι απλώς συμμετείχαν ακόμη και μετά από τρία χρόνια αναδρομικά. Πολλοί τότε είχαν ήδη βρει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα αλλά έσπευσαν απολύτως φυσιολογικά να στεγαστούν κάτω απ’ τις ζεστές φτερούγες της μαμάς πατρίδας χωρίς κανείς να αναρωτηθεί που βρεθήκανε ξαφνικά τόσα δισεκατομμύρια για μισθούς χιλιάδων υπαλλήλων με αμφίβολο ρόλο. Το τέρας του γραφειοκρατικού δημοσίου άρχισε να μας χαμογελά δείχνοντας τα κοφτερά του δόντι