Τo Αιγαίο δεν είναι πόλη. Και μακάρι να μην γίνει ποτέ….

Δέκα ελληνικές περιβαλλοντικές οργανώσεις ασκούν κριτική στο σχέδιο νόμου «Ρυθμίσεις για την ανάπτυξη και τη δημοσιονομική εξυγίανση – θέματα αρμοδιότητας Υπουργείων Οικονομικών, Πολιτισμού και Τουρισμού και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης». Πολύ σοφά και εύστοχα, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις τονίζουν επί της αρχής του νομοσχεδίου ότι το υπάρχον κτιριακό απόθεμα της χώρας είναι επιδεκτικό ανάπλασης και μπορεί να.....
καλύψει τις ανάγκες τουριστικής και εξοχικής κατοικίας(δες oikoniki Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ)…. Σχετικά με αυτή την υπόθεση, που αφορά σε μεγάλο βαθμό τα ευάλωτα τοπία και τις λειτουργίες του Αιγαιακού χώρου, ακολουθεί ένα άρθρο μου, που δημοσιεύθηκε με τον παραπάνω τίτλο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ (1.10.2006) και στον δικτυακό τόπο Greekarchitects. Κύριος στόχος του ήταν τα φαινόμενα αστικοποίησης και οι προλειαίνοντες το έδαφος γι αυτήν …


Η Ελληνική συμμετοχή στην αρχιτεκτονική έκθεση Μπιενάλε της Βενετίας (2006) κάτω από τον τίτλο « η διάσπαρτη αστικότητα του Αιγαίου Αρχιπελάγους» φαίνεται να έχει τον «έκκεντρο» χαρακτήρα κάποιων λεπτεπίλεπτων νοημάτων, που είναι καταρχήν προσβάσιμα στους πιο «προχωρημένους». Η θεώρηση του Αιγαίου ως πόλης αποτελεί διεγερτικό στοιχείο για σκέψεις και προβληματισμούς όσον αφορά το περιεχόμενο ενός μελλοντικού ουρμπανισμού - κι αυτό δεν είναι αμελητέο ή επιλήψιμο. Όμως από μιαν άλλη πλευρά δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτή η θεώρηση συνεισφέρει σε ένα είδος «εθισμού» στα φαινόμενα της αστικοποίησης, που διαδραματίζονται στο νησιωτικό χώρο.
Η «διάσπαρτη αστικότητα» είναι μια πιο μετριοπαθής και επιφυλακτική έκφραση, σε σχέση με κάποιες άλλες. «Υγρή πόλη» επιγράφει ένα άρθρο του στο Athens Voice (7-13.9.2006) ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης, διερωτώμενος στον υπέρτιτλό του : «Τι είναι τελικά το Αιγαίο; Θάλασσα ή πόλη; Μια έκθεση στη Βενετία μπερδεύει τα πράγματα»....Οι δε Η.Κωνσταντακόπουλος και Λ.Παπαδόπουλος γράφουν στον δικτυακό τόπο eyploia.aigaio-net.gr τιτλοφορώντας σχετικό άρθρο τους «Το Αιγαίο: μια διάσπαρτη πόλη» ..

Όμως η «διάσπαρτη» πόλη - και όχι μόνο η παραδοσιακή τέτοια, με τις κλασικές λειτουργίες της κεντρικότητας - προϋποθέτει κι αυτή έναν ορισμένο βαθμό χωρικής συγκέντρωσης και συγκοινωνιακής συνοχής των μερών της, με βάση τη τεχνολογία και τις δυνατότητες κάθε εποχής. Ενδεχομένως το 2200, όταν τα ταχύπλοα BMW με τα ελικόπτερα και πιθανόν μαζί με συστήματα τηλεμεταφοράς(!) αναλάβουν τη συγκοινωνία διαφόρων νήσων και νησιδίων , θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για μια ελληνική Βενετία sui generis ! Όμως σήμερα τα πράγματα έχουν αλλιώς. Σήμερα το Αιγαίο είναι τόσο πόλη όσο είναι το «σύμπλεγμα» της Αθήνας, με τη Κόρινθο, τη Χαλκίδα και τη Θήβα.....

Οι «αρχιτεκτονική αδεία» σκέψεις είναι βέβαια ενδιαφέρουσες, οι δε υπερβολές που εμπεριέχουν μας κάνουν πιο ερευνητικούς και κριτικούς σε σχέση με παραδοσιακά συστήματα σκέψης. Αν θέλουμε όμως να περιγράψουμε την υφιστάμενη κατάσταση για να προβλέψουμε δια μέσου