«Τα πέντε στάδια του θανάτου», ή πως θα ψηφίσουν οι Έλληνες

Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις και αναλύσεις, παρουσιάζουν την ελληνική κοινωνία, να ταλαντεύεται ως εκκρεμές, μεταξύ οργής και φόβου, οπότε το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης, θα εξαρτηθεί από το συναίσθημα που θα επικρατήσει εκείνη την Κυριακή. Τα πράγματα όμως είναι μάλλον πιο σύνθετα.

Υπάρχει μια ετερόκλητη κατηγορία Ελλήνων, που.....
λειτουργεί ανεπηρέαστη απ’ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σ’ αυτήν ανήκουν αυτοί για τους οποίους δεν υπάρχει χώρα, αλλά χώρος, κινούνται μόνο με βάση τα (επιχειρηματικά κυρίως) συμφέροντά τους και βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία. Μαζί τους και οι «υπάλληλοί» τους, που με χαιρέκακο ύφος, προπαγανδίζουν τόσο καιρό τις ευεργετικές συνέπειες της κρίσης! Στο άλλο κομμάτι αυτής της κατηγορίας, ανήκουν όλοι εκείνοι που θα’ λεγε κανείς ότι υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον Τσώρτσιλ : «Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας, είναι μια πεντάλεπτη συζήτηση με το μέσο ψηφοφόρο!» Είναι αυτοί που χειροκρότησαν συγκινημένοι το «κύκνειο (μακάρι) άσμα» του ΓΑΠ, έσπευσαν να συμμετάσχουν στην επικύρωση της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ κι είναι έτοιμοι να… «ξεκινήσουν»!

Για να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε και να προβλέψουμε όμως, το τι βιώνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, ίσως θα έπρεπε να εφαρμόσουμε το γνωστό μοντέλο, «τα πέντε στάδια του θανάτου»! Είναι τα στάδια απ’ τα οποία περνάει ένας ασθενής, όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, αλλά εφαρμόζουν σε οποιαδήποτε μορφή απώλειας. Έχουμε λοιπόν:

Άρνηση: Το στάδιο αυτό έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Ήταν η εποχή που προτιμήθηκαν τα λεφτά που «υπήρχαν», γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα, πιστεύοντας ένα τερατώδες κι όπως προκύπτει, προμελετημένο ψέμα.

Θυμός: Δίκαιος, όσο και τυφλός, ελεγχόμενος ακόμη, αλλά συνεχώς διογκούμενος και με όλο και συχνότερες εκφράσεις κι εκδηλώσεις. Έγιναν πολλές προσπάθειες διαχείρισης κι αξιοποίησής του, ώστε να μην στραφεί κατά των πραγματικών υπαιτίων. Ακόμα και οι εκλογές, προβάλλονται από κάποιους, απλώς ως μέσο εκτόνωσής το. Το γεγονός ότι ο θυμός δεν έχει εξελιχθεί σε γενικευμένη έξαρση τυφλής βίας, μάλλον σε ωριμότητα πρέπει να αποδoθεί, παρά σε φόβο, που πέραν του ότι είναι υπαρκτός, καλλιεργείται συστηματικά.

Διαπραγμάτευση: Άτομα, ομάδες, σύνολα, συντεχνίες, προσπαθούν να «σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται», από την προηγούμενη κατάστασή τους, κεκτημένα δίκαια κι άδικα, νόμιμα ή παράνομα, ελπίζοντας ότι το τσουνάμι που σαρώνει τα πάντα, θα τους λυπηθεί.

Κατάθλιψη: Είναι στην ουσία παραίτηση. Το ίδιο υπαρκτή κι επικίνδυνη, όσο κι ο θυμός. «Δε γίνεται τίποτα», «δεν αλλάζει τίποτα», «όλοι είναι ίδιοι». Όχι ο διαβόητος πια ελληνικός «ωχαδερφισμός», όχι αδιαφορία, αλλά απογοήτευση. Μηδενιστική τάση, καμία διάθεση για δράση, καμία ελπίδα, καμία πίστη σε τίποτα Το χειρότερο είναι ότι ως στάση και άποψη, τη δικαιώνουν η στατιστική κι η ιστορία!

Αποδοχή: Πλήρης συνειδητοποίηση δηλαδή της κατάστασης, συμβιβασμός με την πραγματικότητα και μαζί αισιοδοξία κι απόφαση