Προβλήματα και προτάσεις για μια νέα διακυβέρνηση

Βασικές αρχές

Κάθε εθνικά και κοινωνικά αποδεκτή και βιώσιμη λύση στην παρούσα κρίση της χώρας προϋποθέτει μια νέα διακυβέρνηση που θα βασίζεται στη σχέση σταθερής εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνώντων, διοικούντων και λαού. Με τη σχέση αυτή θα μπορεί να αξιοποιεί στο μέγιστο δυνατό τις εθνικές δυνάμεις στο σύνολό τους – αυτές που διαθέτει η χώρα κι εκείνες των...
αποδήμων· να στηρίζει έκτακτες ρυθμίσεις, νέους θεσμούς και την αναμόρφωση των παλαιών όπως το επιβάλλουν οι περιστάσεις και το απαιτεί η επιβίωση του έθνους· και πριν και πάνω από όλα αυτά, να μεριμνά για την αντικειμενική και νηφάλια πληροφόρηση, αυτονόητα αναγκαία από τον κατά κανόνα σύνθετο χαρακτήρα των βασικών προβλημάτων. Σε αυτά τα προβλήματα αναφέρονται τα σχετικά λίγα δεδομένα και οι προτάσεις που ακολουθούν.

Στο παρόν πρώτο άρθρο: Η ΑΝΙΣΟΚΑΤΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Πόσο χρήσιμη είναι η αντικειμενική και νηφάλια πληροφόρηση για το ως επί το πλείστον με γενικούς αφορισμούς εκτιθέμενο στην κοινή γνώμη πρόβλημα της ανισοκατανομής του εισοδήματος στη χώρα μας με τα κοινωνικά του παρεπόμενα δείχνουν δύο παλαιότερα δημοσιεύματα στον ημερήσιο τύπο (το ένα από τον Οκτώβριο του 2003, το άλλο από το Μάιο του 2009) οι διαπιστώσεις των οποίων μπορούν ή μάλλον πρέπει να συνδυαστούν με τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα προσφάτως δημοσιευμένα αριθμητικά δεδομένα σχετικά με τραπεζικές καταθέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Στο πρώτο δημοσίευμα, άρθρο οικονομικού συντάκτη έγκριτης εφημερίδας, το φαινόμενο της ανισοκατανομής περιγράφεται ως εξής:
«Στη δεκαετία που πέρασε η Ελλάδα έζησε μια μεγάλη και βίαιη ανισοκατανομή εισοδημάτων. Τεράστια ποσά άλλαξαν χέρια. Προφανώς, από τους πάρα πολλούς, στους πολύ ολίγους. Ένα μεγάλο τμήμα των εισοδημάτων που συσσωρεύτηκαν στην δεκαετία του ’80 μεταφέρθηκε στο “πορτοφόλι” ολίγων επιχειρηματιών, εισοδηματιών και άλλων, συχνά σκοτεινών, εκπροσώπων μιας ιδιόμορφης πολιτικοοικονομικής κάστας. Μια κάστα και γύρω της μια ευνοημένη μερίδα συμπολιτών μας, που πρωταγωνιστεί στο ρόλο του συνοδοιπόρου των ίδιων αυτών κέντρων οικονομικής εξουσίας. Ένα μεγάλο μέρος του σωρευμένου πλούτου μεταφέρθηκε στα ταμεία του κράτους, μέσω αυξημένης φορολογίας, υψηλότερου πληθωρισμού και πώλησης δημόσιας περιουσίας. Στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας και, πολύ χειρότερα, τα τρία τελευταία χρόνια, η αναδιανομή των εισοδημάτων έγινε αγριότερη. Αρχίζοντας από το μεγάλο παιχνίδι της χρηματιστηριακής τραγωδίας, μέσω της οποίας, κυρίως στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του 2000 και των πρώτων μηνών που την ακολούθησαν, κολοσσιαία ποσά κεφαλαίων “εξαφανίστηκαν” προς όφελος ιδιωτικών λογαριασμών. Ο άλλος πλατύς δρόμος αναδιανομής του πλούτου ήταν, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κατανομή προμηθειών και έργων του κράτους και των κρατικών επιχειρήσεων. Στην πλούσια αυτή λεωφόρο οι “εθνικοί προμηθευτές” συναντήθηκαν με τους “τζογαδόρους του χρηματιστηρίου” επιτυγχάνοντας ένα