Πως η εκκλησία απέκτησε τόση μεγάλη περιούσια;

Οι δωρεές και οι κληρονομιές βυζαντινών αξιωματούχων αλλά και πολλών πολιτών που γίνονταν μοναχοί και παραχωρούσαν περιουσιακά τους στοιχεία στην εκκλησία, ήταν οι πρώτες πηγές δημιουργίας της τεράστιας περιουσίας της εκκλησίας
Κατά την περίοδο του Βυζαντίου η Εκκλησία και το Κράτος ήταν δυο μορφές εξουσίας που στην ουσία συνδιοικουσαν την τότε αυτοκρατορία... Αυτή η.....
μορφή του πολιτεύματος κράτησε μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Η πάλε ποτέ κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία αντικαταστάθηκε από μια διαφορετικής μορφής εξουσίας ,την Οθωμανική αυτοκρατορία και ο ελληνισμός εντάχθηκε κάτω από μια σκληρή κεντρική διοίκηση.
Η υποδούλωση των ελλήνων δημιούργησε συσπειρωτικες τάσεις προς επιβίωση των. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής αναγνώρισε το τότε Πατριάρχη Γεννάδιο σαν τον εκκλησιαστικό ηγέτη των ελλήνων οι οποίοι τον ανέδειξαν ατύπως και σαν πολιτικό ηγέτη. Έτσι δημιουργήθηκε η Εθναρχια, δηλ. η δημιουργία άτυπου κράτους μέσα στο κράτος. Έτσι λοιπόν κατά την μακρά περίοδο των 400χρονων υποδούλωσης ,η εκκλησία υπήρξε η πολιτική και η θεσμική εξουσία των ελλήνων και αυτή που διέσωσε την ιστορική κληρονομιά του γένους.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δυαρχίας ήταν, όταν πέθαινε ένας έλληνας χωρίς απογόνους η κεντρική διοίκηση των Οθωμανών είχε βγάλει φιρμάνι για κατοχύρωση της περιούσιας στο οθωμανικό κράτος. Για να μην μεταβιβασθεί ελληνική περιουσία σε τουρκικά χέρια οι άκληροι έλληνες δώριζαν την περιουσία τους στην εκκλησία. Έτσι λοιπόν η εκκλησία βρέθηκε με μια τεράστια περιουσία που δεν θα την αποκτούσε ποτέ κάτω από άλλες συνθήκες.
Η εθνική παλιγγενεσία ήταν αποτέλεσμα του άσβηστου φωτός που διατήρησε η εκκλησία όλα αυτά τα χρόνια. Μετά τη επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του ελληνικού κράτους μπήκε στο τραπέζι το ζήτημα της διάκρισης των εξουσιών, αλλά και της σχέσης της εκκλησίας της Ελλάδος με το οικουμενικό πατριαρχείο.
Το 1833 τελικά ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της ελλαδικής εκκλησίας με βασιλικό διάταγμα με τρεις βασικούς άξονες . 1. το αυτοκέφαλο 2. το καισαροπαπικο σύστημα και 3. τη διάλυση των μοναστηριών.
Για το τρίτο άξονα της πολιτειακής εξουσίας ψηφίσθηκε κατάργηση 534 ανδρικών μοναστηριών που είχαν κάτω από 6 μοναχούς και σχεδόν όλα τα γυναικεία. Δημεύτηκε όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία τους και απαγορεύτηκε οποιαδήποτε δωρεά. Το κράτος θα εκποιούσε την περιούσια αυτή και τα έσοδα θα ενίσχυαν τις δαπάνες για την παιδεία. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν και ο μοναχισμός να δεχθεί καίριο πλήγμα και η παιδεία να μην καρπωθεί τα αναμενόμενα μιας και οι επιτήδειοι φρόντισαν να ιδιοποιηθούν την τεράστια αυτή περιουσία.
Στη διάρκεια της δεύτερης και τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, μετά τους βαλκανικούς και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως δε έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), το ελληνικό κράτος επέτεινε την απαλλοτριωτική του επιβολή σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Με τους νόμους 1072/1917 και 2050/1920 ("αγροτικός νόμος") και άλλους μεταγενέστερους απαλλοτριώ