ΠΕΣ ΜΑΣ ΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕ;

Γράφει ο Γ. ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ

Τώρα που η μέρα τελείωσε και πάει, τώρα που τα φώτα της γιορτής σβήσανε και οι ήχοι καταλαγιάσανε πές μας τι απόμεινε από όλα αυτά;
Μήπως ήταν το φαγητό και το πιοτό;
Μήπως το ξεφάντωμα, ο χορός, το πανηγύρι;
Απ’ αύριο και πάλι στην μιζέρια θα κυλιομαστε να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο, σε....
μια πατρίδα πουλημένη, από εκείνους που εμείς διαλέξαμε να μας οδηγούν στην ευτυχία.
Αλλά ποια ευτυχία; Αυτήν του γλεντιού; Όσο και να λένε ότι μια ζωή δίχως εορτές είναι ένας δρόμος δίχως πανδοχείο, νομίζω έχουμε χάσει τον δρόμο μας ολοσχερώς. Γιορτάζουμε από συνήθεια, γλεντάμε από συνήθεια και ύστερα από συνήθεια και πάλι τραβάμε αγόγγυστα σαν τα γαϊδούρια τα μαρτύριά μας από αυτούς που σαν υποζύγια μας φορτώνουν και μας καβαλλάνε.
Όχι. Δεν έπρεπε να γιορτάσουμε. Άλλοι δίπλα μας πεινάνε. Η ζωή μας έμεινε να είναι μια Μεγάλη Παρασκευή. Θα αργήσει να έρθει η ανάσταση. Σαν έρθη ας βλέπαμε για εορτασμούς και ξεφαντώματα. Οι μισοί άθεοι δεν γιορτάσανε την ανάσταση του Χριστού. Άλλοι σαν Φαρισαίοι, μόνο επειδή έτσι μάθανε. Λίγοι δακρύσανε επειδή ο Χριστός αλλή μια φορά έστερξε να αναστηθεί και να μας δείξει ότι ελπίδα υπάρχει, όσα κι αν έρθουν να μας βρούν κακά.
Αύριο που θα ξαναβγούμε στις συνηθειές μας, όλοι όσοι γλεντήσαμε από τους τελευταίους τουλάχιστον θα έχουμε αυτήν την παρηγοριά. Ότι υπάρχει ανάσταση. Από τους άλλους όμως που δεν ξέρουν γιατί φάγανε και γιατί ήπιανε, τι θα νοιωθουνε; Πόσος θα είναι ο πόνος τους;
Συνεχίστε Έλληνες. Μια ώραία πάλι μέρα δύσκολη ξημερώνει. Δίχως όμως θεό μέσα μας θα έχουμε χάσει κάθε ελπίδα για μια μελλοντική ανάσταση. Κι αύριο για τους πιο πολλούς ακόμη μια Μεγάλη Βδομάδα.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ.