Περί φοιτητικών παρατάξεων...

Στα Πανεπιστήμια όπως όλοι γνωρίζουν, οι φοιτητές έχουν κερδίσει το δικαίωμα της εκπροσώπησής τους στα όργανα αποφάσεων και διοίκησης του Πανεπιστημίου. Αυτό το δικαίωμα αποκτήθηκε οριστικά στη μεταπολίτευση. Ένα πολύ θετικό μέτρο, διότι οι φοιτητές είναι ενήλικες και πρέπει να έχουν και αυτοί λόγο στις αποφάσεις που λαμβάνονται γι αυτούς. Όπως όμως και....
καθετί άλλο στη μεταπολίτευση, έτσι και αυτό λειτούργησε στραβά, ή μάλλον θεόστραβα. Οι παρατάξεις έγιναν όχημα προσωπικής ανάδειξης φαύλων με παλαιοσυνδικαλιστικές και εργατοπατερικές μεθόδους και μέσο εκβιασμού σε καθηγητές (άαααλλοι κι αυτοί) για να παίρνουν πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά- με αποτέλεσμα να βλέπουμε τους σημρινούς εθνοπατέρες μας με 15 πτυχία και να λέμε "τι μορφωμένος είναι αυτός!"- φοιτητοπατέρες του χθες ήταν!
Η δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου απέναντι σε αυτήν την κατάσταση διολισθαίνει σ ένα λάθος όμως: ζητά την κατάργηση της εκπροσώπησης των φοιτητών ή την πλήρη αποπολιτικοποίηση των παρατάξεων. Το πρώτο απ τα δύο είναι εγκληματικό, διότι με τους καθηγητές-λαμόγια-διορισμένους-καρεκλοκένταυρους που έχουμε, είναι προφανές ότι η μη εκπροσώπηση των φοιτητών θα έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνονται αποφάσεις γι αυτούς χωρίς αυτούς, χωρίς να μαθαίνουν τι έγινε και γιατί. Εδώ που τα λέμε, οι παρατάξεις, μες στην όλη σαπίλα τους, λόγω της αντιπαλότητας μεταξύ τους, προσφέρουν και κάτι καλό: αφού, όπως και να χει χρειάζονται την ψήφο των φοιτητών, μερικές φορές παρεμβαινουν αποτελεσματικά στη διοίκηση του Πανεπιστημίου για αιτήματα των φοιτητών. Για ίδιον όφελος φυσικά, αλλά παρεμβαίνουν.
Ως προς την αποπολιτικοποίηση των παρατάξεων λοιπόν, έχω να πω ότι είμαι σύμφωνος με την αποκομματικοποίησή τους. Το κόψιμο δηλαδή του ομφάλιου λώρου που τις συνδέει με τα κόματα. Που φυσικά σημαίνει ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των παρατάξεων ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΚΣ που ΑΝΗΚΟΥΝ σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ.



Το θέμα όμως είναι τι παρατάξεις θα φτιαχτούν στη θέση τους. Και ας δεχτούμε ότι δημιουργούνται οι φοιτητικές ομάδες Χ, Ψ και Ω. Και ας πούμε ότι για κάποια θέματα περί παρακολουθήσεων, σημειώσεων κλπ., καθημερινά θέματα, τα λύνουν και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό στίγμα. Όταν όμως θα έρθει στο προσκήνιο για παράδειγμα ένα θέμα όπως αυτό της αναθεώρησης του άρθρου 16, τότε αναγκαστικά η θέση που θα πάρει η κάθε φοιτητική ομάδα, θα έχει σαφέστατο πολιτικό (και όχι απαραίτητα κομματικό) στίγμα. Έτσι ο φοιτητής που ιδεολογικά πρόσκειται στη δεξιά, θα ταχθεί με την ομάδα Χ που θα στηρίζει την ύπαρξη ιδιωτικών Πανεπιστημίν, ο αριστερός με την ομάδα Ψ που θα τίθεται υπέρ της ύπαρξης μόνο δημοσίων Πανεπιστημίων κι ο "κεντρώος" στην ομάδα Ω που θα βρίσκεται κάπου ανάεσα στις δύο απόψεις. Έτσι, λογικά η ομάδα Χ θα πάρει ένα χρωματάκι δεξιό, η Ψ αριστερό κι η Ω "κεντρώο". Αφού η ελληνική - και οι περισσότερες άλλες- κοινωνία είναι έτσι, πώς είναι δυνατόν να μην είναι και τα Πανεπιστήμια έτσι; Αυτή η πολιτικοποίηση δεν είναι επιλήψιμη- αντιθέτως είναι παραγωγική. Εάν φυσικά αυτές οι ομάδες-