Οι ιδεολογικές δεισιδαιμονίες του ελληνικού πολιτικού σκηνικού

Όταν άρχισα πριν μερικά χρόνια, να παρακολουθώ τα πολιτικά (αμαρκάριστος αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον ποδοσφαιρικό αυτό όρο από κομματικές ιδεολογίες) τεκταινόμενα εντός συνόρων σχημάτισα αβίαστα θα έλεγα και επηρεαζόμενος από κομματικές κορώνες συγκεκριμένων χώρων, την άποψη πως ο ιδεολογικός χώρος στον οποίο τοποθετείται κανείς εξαρτάται από δύο διαφορετικά κριτήρια..

Έτσι λοιπόν ήξερα πως ο αριστερός είναι αυτός ο οποίος παλεύει για ένα πιο δίκαιο κράτος, για ένα κράτος το οποίο θα προάγει την ισότητα των πολιτών σε κάθε επίπεδο και το οποίο θα παρέχει ελεύθερα στον καθένα όλα αυτά τα οποία είναι απαραίτητα προκειμένου να εξελιχθεί και να ανελιχθεί κοινωνικά. Ανάλογα με την οξύτητα με την οποία υπεράσπιζε κάποιος τις παραπάνω θέσεις τοποθετούταν περισσότερο ή λιγότερο αριστερά σε συνδυασμό πάντα όμως αλλά σε δεύτερη μοίρα με το αν έβαζε τα παραπάνω αιτήματα πιο πάνω από έννοιες όπως έθνος και θρησκεία. Ο κύριος πάντως άξονας στον οποίο κινούταν στον συγκεκριμένο χώρο ήταν οι κοινωνικές παροχές.

Στον αντίποδα ο δεξιός χώρος ανέκαθεν θεωρούταν πως είχε ως αποκλειστικό του ενδιαφέρον το έθνος και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στην οποία ανήκε τα οποία πάντα όμως ήταν αδιαμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα όσον αφορά το δικό του κράτος αδιαφορώντας αν αυτά παραβίαζαν τα αντίστοιχα γειτονικών κρατών. Ανάλογα με το πόσο πιο πολύ αδιαφορούσε για τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτονικών κρατών ήταν και περισσότερο δεξιός. Αν μάλιστα σε αυτό το μείγμα προσθέσει κανείς μια ιδιαίτερη αδυναμία στην θρησκεία (την Ορθοδοξία στην περίπτωσή μας) και έναν άκρατο ενθουσιασμό στην θέα των ενόπλων δυνάμεων τότε ήταν ακροδεξιός. Και άπαξ κάποιος ήταν ακροδεξιός δεν εδικαιούτο να ομιλεί σε αντίποινα με όσα πέρασαν οι αριστεροί κατά την περίοδο της χούντας κυρίως.

Αυτές οι ιδέες είχαν εδραιωθεί στο μυαλό μου για αρκετά χρόνια μέχρι που άρχισα να παρατηρώ τα πολιτικά γεγονότα στο εξωτερικό, μέχρι που αποφάσισα να διαβάσω βιβλία που αφορούσαν ιδεολογίες κάθε χώρου και παρατήρησα πως κάτι δεν κόλλαγε σε όλα αυτά.

Δεν ήταν δυνατόν έννοιες όπως το κοινωνικό κράτος, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ο σεβασμός προς αρχές να ναι κριτήριο ιδεολογικό για κάποιον απ τη στιγμή που για κάθε νοήμων πολίτη σε όλες τις προηγμένες χώρες αυτά είναι αδιαμφισβήτητα...

Σταδιακά συνειδητοποίησα πως τα ιδεολογικά κριτήρια τελικά ήταν άλλα. Και συγκεκριμένα ένα.. Η οικονομική οδός η οποία θα γίνει γέφυρα για την επίτευξη των εννοιών που στη χώρα μας είναι προνόμιο των δεξιών ή των αριστερών όχι όμως και των δύο μαζί.

Από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά δοκιμάστηκαν διάφορα οικονομικά μοντέλα. Κάποια από αυτά απέτυχαν με ναυαρχίδα της αποτυχίας αυτής τον κομμουνισμό ο οποίος εφαρμόστηκε στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αντιθέτως την ίδια περίοδο ο Δυτικός κόσμος εφαρμόζοντας τις βασικές αρχές της ελεύθερης αγοράς (φιλελευθερισμός) με θρησκευτική θα έλεγε κανείς ευλάβεια, γνώριζε άνθιση σε όλους τους τομείς