Οι 8.500 Έλληνες πεσόντες του 1940, περιμένουν τον ενταφιασμό τους. (Κείμενα και συγκλονιστικά βίντεο)

Στὶς 10 Ἀπριλίου 2010 σὲ ἕνα τρομακτικὸ ἀεροπορικὸ ἀτύχημα στὴ Ρωσία σκοτώθηκαν ὁ πρόεδρος τῆς Πολωνίας καὶ δεκάδες ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι.
Γιὰ ποιὸ λόγο ταξίδευαν μὲ τόσο ἄσχημες συνθῆκες στὰ ἀφιλόξενα ρωσικὰ δάση;
Μὰ φυσικὰ γιὰ νὰ τιμήσουν τοὺς νεκροὺς ἥρωές τους.

Ἀντίθετα ἐμεῖς μία ἀνάσα ἀπὸ τὰ σύνορα ἔχουμε ἀφήσει ἄταφους τούς δικούς μας ἥρωες καὶ μάλιστα σὲ....
μία πρόσφατη ἰταλοαλβανικὴ ταινία διασυρόμαστε καὶ βεβηλώνεται ἡ μνήμη τῶν νεκρῶν μας."
Δ.Πέτκος, εκπαιδευτικός

Ὕψωμα 731: Οἱ Θερμοπύλες ποὺ δὲν ἔπεσαν:



Ὡς ἀπάντηση σὲ αὐτὴν τὴν ἠθική μας κατάπτωση δίνουμε αὐτούσια τὴν ἐργασία ἑνὸς μαθητῆ Γυμνασίου ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ποὺ συλλέγοντας πληροφορίες ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο προσεγγίζει θαυμάσια τὸ μεγάλο αὐτὸ ζήτημα καὶ ἀνοίγει ἕνα παράθυρο ἐλπίδας γιὰ τὴ νεολαία μας:

Οι άταφοι ήρωες του 1940
και τα στρατιωτικά κοιμητήρια στον υπόλοιπο κόσμο
Πανάρχαιο ἑλληνικὸ ἔθιμο ὁ σεβασμὸς τῶν νεκρῶν. Μετὰ ἀπὸ κάθε μάχη γινόταν ἐκεχειρία μὲ σκοπὸ τὴν περισυλλογὴ καὶ φροντίδα τῶν νεκρῶν γιὰ τὸ τελευταῖο τους ταξίδι, ὅπως μᾶς ἀναφέρουν στὰ συγγράμματα τους ἐπιφανεῖς ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς.
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ μοναδικὴ χώρα ποὺ ἀντιμετώπισε τοὺς στρατοὺς τεσσάρων χωρῶν ταυτόχρονα, Ἀλβανίας, Ἰταλίας, Γερμανίας, καὶ Βουλγαρίας καὶ ὁ ἔνδοξος ἑλληνικὸς στρατὸς ἔγραψε ἱστορία στὰ ἑλληνικὰ βουνά, καὶ στὰ βουνὰ τῆς ἑλληνικῆς Βορείου Ἠπείρου.
«Στό ἑξῆς δὲ θὰ λέμε πὼς οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες, ἀλλὰ πὼς οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες» καὶ «Μαχόμενο οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ θὰ μοιρασθοῦν μαζί μας τὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης» ἦταν μερικὲς ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ Οὐίνστον Τσόρτσιλ πρωθυπουργοῦ τῆς Μεγάλης Βρετανίας κατὰ τὸ Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἔμεινε ὅμως ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ τὰ εὐχολόγια καὶ ἀντὶ γιὰ συμμετοχὴ στὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης μᾶς ὤθησαν στὸν ἐμφύλιο πόλεμο τοῦ 1945-49.

Κατὰ τὸ Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάηκαν 2.500 χωριὰ καὶ ἐξοντώθηκε τὸ 10% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος, κοντὰ ἕνα ἑκατομμύριο Ἕλληνες.
Ἱστορικὰ στοιχεῖα, λογοτεχνικὰ κείμενα, πίνακες καὶ φωτογραφίες, ὅμως ὅλα μαζὶ καὶ ἑκατὸ μνημεῖα καὶ χίλιοι πανηγυρικοί, δὲν λένε τόσα, ὅσα λένε ἐτοῦτα τὰ ξεχασμένα κόκαλα στὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Ἡ ταφὴ τῶν νεκρῶν, καὶ μάλιστα τῶν πολεμιστῶν, ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ἱερὸ χρέος καὶ ὑπέρτατο καθῆκον, ἐσωτερικὴ ἀνάγκη καὶ ἐθνικὴ ἐπιταγή. Δὲν εἶναι μία ἁπλή, τυπικὴ διαδικασία. Οἱ νεκροὶ πρέπει νὰ προσεγγίζονται μὲ εὐλάβεια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποιοὶ εἶναι αὐτοί.
Κάτι ἀνάλογο, ὅμως, δὲν ἔγινε μὲ τοὺς Ἕλληνες νεκρούς του ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου, τοῦ ἔπους τοῦ 1940.
Ἔτσι ὀκτὼ χιλιάδες νεκροὶ στρατιῶτες, ἀξιωματικοὶ καὶ ἄλλοι ἐθελοντές, ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐνάντια στὸν γερμανοϊταλικὸ φασισμὸ καὶ περιέσωσαν τὴν ἑλληνικὴ τιμὴ δίνοντας μαθήματα ἡρωισμοῦ καὶ ἀνδρείας στὴν ἀνθρωπότητα, ἔμειναν ἄταφοι ἢ πρόχειρα θαμμένοι στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Β. Ἠπείρου. Ἀρκετῶν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ὀστᾶ παραμένουν μέχρι σήμερα διάσπαρτα στὰ βο