Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

(Αναδημοσιεύουμε ένα σύντομο, αλλά πολύ περιεκτικό και επίκαιρο άρθρο από το περιοδικό «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ» το οποίο δημοσίευσε το καλό ιστολόγιο «ΑΚΤΙΝΕΣ» για να διαπιστώσουν κάποιοι ανόητοι ότι ο πόλεμος εναντίον του Θεού είναι όχι μόνον αδύνατος, αλλά καταστροφικός για όποιον τον επιχειρεί και για τον κοινωνικό του περίγυρο. Ο αληθινός Τριαδικός Θεός, τον Οποίο μας αποκάλυψε ο Υιός και Λόγος Του, ο σαρκωμένος και αναστάς Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, είναι αήττητος και όποιος πετροβολά προς τα πάνω για να τον....
πετύχει, πέφτουν οι πέτρες εν τέλει στο κεφάλι του!)
«Να νικήσει το Θεό, να Τον εξαφανίσει. Να Τον βγάλει απ’ τη ζωή κι από την σκέψη των ανθρώπων. Αυτό ήταν το όνειρο του Ενβέρ Χότζα, ηγέτη της Αλβανίας. Όνειρο που υπηρέτησε πιστά κι οργανωμένα μέχρι το θάνατό του, το 1985.
Πρώτα διέταξε την απογραφή του υλικού των εκκλησιών, ύστερα την περισυλλογή κάθε λατρευτικού αντικειμένου και στη συνέχεια επέβαλε την τέλεια θρησκευτική απαγόρευση. Η Αλβανία ανακηρύχθηκε η πρώτη χώρα στην οποία, το 1967, ο αθεϊσμός επιβλήθηκε δια ροπάλου, απόλυτα κι ασφυκτικά όσο σε καμιά άλλη. Τα αντικείμενα λατρείας βεβηλώθηκαν. Όσα είχαν αξία πουλήθηκαν αυτούσια ή έλιωσαν, ενώ τα υπόλοιπα δόθηκαν στο στρατό για εξάσκηση στη σκοποβολή. Οι ιερείς αποσχηματίστηκαν και οδηγήθηκαν στα γραφεία εργασίας για να κάνουν «πραγματικές δουλειές».
Η χρήση και διατήρηση θρησκευτικών συμβόλων τιμωρούνταν παραδειγματικά και είχε αντιμετώπιση αδικήματος ποινικού δικαίου. Η επίκληση του Θεού -και ως απλό επιφώνημα- απαγορεύθηκε. Η υποψία και μόνο Θεού στο μυαλό κάποιου, ήταν αρκετή για να χαρακτηριστεί «εχθρός του λαού», ο κουλάκος, που το κόμμα είχε ανάγκη για να ξεσπά πάνω του η πάλη των τάξεων.
Ο Θεός εξορίστηκε από τις καθημερινές συνήθειες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να διατηρηθεί στην εξορία. Χρειαζόταν πιο ριζικές επεμβάσεις. Οποιαδήποτε αναφορά ακόμα και σε λογοτεχνικά κείμενα ήταν απαγορευμένη. Εκτός από την αυστηρή λογοκρισία, επιβλήθηκαν περικοπές ακόμη και σε έργα αγαπημένων στο σύστημα λογοτεχνών του 19ου αι., που θεωρούνται θεμελιωτές του αλβανικού εθνικισμού, όπως ο Anton Zako Çajupi ή οι αδελφοί Frashëri, στα σημεία που ανέφεραν τη λέξη «Θεός».
Κι η επίθεση συνεχίστηκε στο χώρο της Ιστορίας. Εκεί το καθεστώς θα έπρεπε να αποφύγει να εξηγήσει, ποιος είναι ο Χριστός, που χώρισε την πορεία της ανθρωπότητας στα δύο, σε «πριν» και «μετά» την γέννησή Του. Έτσι, εφευρέθηκε ένα αόριστο σημείο «μηδέν» και οι χρονικές αναφορές προσαρμόστηκαν σε «πριν από τον καιρό μας» για τις προ Χριστού περιόδους και «στον καιρό μας, στην εποχή μας, ή στη νέα εποχή» για το μετά Χριστόν διάστημα. Έτσι, η ναυμαχία στο Άκτιο έγινε το 31 «πριν από τον καιρό μας», ενώ η ίδρυση του αλβανικού κράτους το 1913 «της νέας εποχής». Φυσικά, χωρίς να καθορίζεται πουθενά «πριν» και «μετά» από τι, προσδιορίζεται «ο καιρός ή η εποχή μας».
Όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια να αφανιστεί ο Θεός σε κάθε επίπεδο, θα ήταν αστεία, αν δεν υπήρξε τόσο τραγική. Στη χώρα απλώθηκε