Ο ΑΝΘΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ..

Όταν χρειάζεται να μιλήσει ένας θρακιώτης Επίσκοπος για το μεταναστευτικό ζήτημα, αισθάνεται δύσκολα. Από τη μια είναι η χριστιανική διδασκαλία, που δεν ομιλεί για απλή ανεκτική στάση προς τον ξένο, επειδή ο Χριστός ταυτίζει πλήρως τον εαυτό του με τον κάθε ξένο, ανήμπορο και δυστυχισμένο.Από την άλλη, το γεωγραφικό μας διαμέρισμα επιτρέπει να βλέπουμε σε έναν ευρύχωρο ....
ορίζοντα πράγματα που το ελλαδικό κέντρο θα διαπιστώσει δύο δεκαετίες αργότερα.
Η σωτηρία μας είναι....
συνάρτηση της ικανότητός μας να διακρίνουμε τον Χριστό στο πρόσωπο οποιουδήποτε ξένου, γυμνού, αρρώστου και φυλακισμένου. Ο βαθμός της σχέσεώς μας με τον Χριστό είναι ανάλογος με τη σχέση που οικοδομούμε με τους συγκεκριμένους αυτούς «ταπεινούς και καταφρονεμένους», που τους ονομάζει αδελφούς μας. Αφού το να αγαπάμε, το να συμπαραστεκόμαστε και να δανείζουμε όσους μας αγαπούν, μας συμπαρίστανται και μας δανείζουν αποτελεί εκλεπτυσμένη μορφή εγωισμού και συμφέροντος. Η Εκκλησία ανοίγοντας τον κοινωνικό ορίζοντα του ανθρώπου, διευρύνει την έννοια του πλησίον στον γείτονα, στον συγγενή, στον ομοεθνή αλλά και στον ξένο, στον αλλοεθνή και στον εχθρό. Πλέον, ο όρος αγάπη γίνεται ευρύτερος του όρου ανεκτικότητα, εμπεριέχει τους πάντες και τα πάντα, αφού για τον Απ. Παύλο «η αγάπη πάντα στέγει».
Τα παραπάνω οφείλει να φυλάσσει, να βιώνει και να διδάσκει ο κάθε χριστιανός Επίσκοπος.
Ο Θεός, όμως, πάντοτε δοκιμάζει την πίστη μας και ο λόγος του ελέγχει και την εποχή μας.
Μέχρι τώρα, η Επισκοπή μου ήταν στην εσχατιά της χώρας μας. Γύρω μας τα σύνορα έμεναν επί δεκαετίες ερμητικά κλειστά. Και ξαφνικά άνοιξε ο κόσμος. «Τα σύνορα που τα περνούν εμπορεύματα, δεν τα διαβαίνουν ποτέ στρατιώτες», έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν. Έτσι, αρχίσαμε να μπαινοβγαίνουμε στην Τουρκία και στη Βουλγαρία, ως τουρίστες και ως καταναλωτές. Δειλά στην αρχή, ανεξέλεγκτα στη συνέχεια. Τώρα πια τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει αυτήν τη ροή. Πόσο ενδεχομένως βλάφτει την εγχώρια τοπική οικονομία, πόσο μακροπρόθεσμα θα δώσει σε ξένα χέρια τη γη μας, κανείς δεν το σκέφτεται, κανείς δεν ασχολείται.
Πάνω σ’ αυτήν τη διαδικασία της «πολυπολιτισμικής» διακίνησης λαών και αγαθών, μας βρήκε η μετανάστευση των πληθυσμών της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Πολυάνθρωπα καραβάνια ανδρών, γυναικών και παιδιών άρχισαν να περνούν τα σύνορά μας. Στην αρχή «επαναπροωθούνταν» βιαίως από τους συνοριοφύλακες. Η τραγική διέλευσή τους μέσα από ναρκοπέδια ή από τα ορμητικά νερά του Έβρου επέσυρε τη συμπάθεια όλων μας στους πονεμένους αυτούς συνανθρώπους μας. Επί χρόνια ασκούνταν τα φιλάνθρωπα, χριστιανικά, εθελοντικά αισθήματα των Εβριτών, που προσέφεραν τροφή, ρούχα, περίθαλψη και χρήματα για εισιτήρια προκειμένου οι λαθρομετανάστες, όπως τους λέγαμε, να φτάσουν στην Ευρώπη, που ήταν ο προορισμός τους. Έπειτα, άρχισε να αναπτύσσεται μια ιδιότυπη «βιομηχανία λαθρεμπορίου», που στήριζε τον πληθυσμό αρκετών χωριών της περιοχής μας αλλά και επίδοξους δουλεμπόρους όλης της χώρας.
Η περιρρέουσα