Κυριακή των Βαΐων στην Πάτρα, « στο λιμάνι της αγωνίας »…

Περιμένοντας εφέτος, εδώ στην Πάτρα, την εορτή των Βαϊων, ημέρα πού κατά τα Άγια Ευαγγέλια και την Ιερά μας Παράδοση έγινε και η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στην Αγία Πόλη, σύμφωνα και με τον λόγο Του «ιδού αναβαίνομεν είς Ιεροσόλυμα…» , θα ευρεθούμε ενώπιον και μίας άλλης κινητοποιήσεως πού αφορά όμως την τοπική κοινωνία και στην οποία θα είναι και ο Μητροπολίτης Πατρών, σύμφωνα με πληροφορίες…
Δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί οί λεγόμενοι «ενεργοί πολίτες» διάλεξαν την Κυριακή των Βαϊων γι΄αυτή τους την πρώτη παμπατραϊκή διαμαρτυρία για τον αποκλεισμό του λιμανιού από τους πολίτες (πού εδώ και χρόνια ισχύει, και....
πού όποιος τον παραβεί συλλαμβάνεται και πληρώνει μάλιστα και γερό πρόστιμο), και εάν η σύμπτωση τής ημέρας διαμαρτυρίας με την Κυριακή των Βαίων έχει και κάποιους άλλους συνειρμούς…
Πρίν προχωρήσουμε όμως στις αναμνήσεις «από το παλαιό λιμάνι της Πάτρας» και σε κάποια άλλα πτερωτά και πτερόεντα πού θα πούμε, ας εξηγήσουμε εν τάχει, τι έγινε αυτή τήν «Κυριακή των Βαϊων» και γιατί την βάλαμε στα ημερολόγια και στην ζωή μας;
Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, το «Ωσαννά Ευλογημένος ο Ερχόμενος…» πού του φώναζαν μικροί και μεγάλοι στρώνοντας βάγια και δάφνες στον δρόμο του, διήρκεσαν μόνο για κάποια εικοσιτετράωρα….

Κι΄ έτσι, πέντε μόνο μέρες μετά, ο ίδιος ο λαός, ο αχάριστος και ευκολομετάβλητος , πού συνήθεια είχε την μια να ανεβάζει κάποιον στα σύννεφα και την άλλη να τον πετάει στον Άδη, φωνάζει τώρα και απαιτεί «Σταύρωσον, Σταύρωσον αυτόν».
Τι θα πει όμως «Ωσαννά»* ;
«Δόξα στο όνομά Σου Θεέ μου», αυτό θα πει.
Αλλά μήπως κι΄ εμείς αδελφοί, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, δεν κάνουμε σήμερα τα ίδια ή παρόμοια πράγματα ;
Σήμερα λοιπόν πάμε στην Εκκλησία και αύριο αντιπάθειες και μίση. Μπροστά στον κίνδυνο, στην αρρώστια, στον πειρασμό, στο ατύχημα, σε οποιοδήποτε κατατρεγμό της ζωής μας φωνάζουμε «Παναγία μου», «Χριστέ μου», «Θεέ μου» και άλλα τέτοια πού έχουμε πρόχειρα, και σε δύο – τρεις μέρες, ή και την ίδια μέρα βλαστημάμε τα θεία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γρουσουζιά σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια, σε μια εργασία, από το να βλαστημούν οι οικείοι του σπιτιού τον Χριστό, την Παναγία, τον Σταυρό, τους Αγίους…
Γρουσουζιά, πού θα είναι εις βάρος τους και εις βάρος των παιδιών τους. Και εις βάρος σε κάθε τι που θα πιάνουν και θα κάνουν στα χέρια τους.
Για όλα αυτά λοιπόν έχουμε ανάγκη μετάνοιας !
Συναίσθησης δηλαδή και συντριβής απέναντι του Χριστού για τις όποιες πράξεις μας, κι΄ όχι απλώς συναίσθηση απέναντι του εαυτού μας, μια και αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα και δεν αρκεί…
Την μετάνοια λοιπόν την έχουμε όλοι μας ανάγκη, γιατί όλοι μας είμαστε λίγο- πολύ αμαρτωλοί.
Από τον Πατριάρχη μέχρι και τον τελευταίο παπαδάκο και ιεροδιάκονο και μέχρι τον τελευταίο καλόγερο μοναχό, από τους πλανητάρχες της γης, τους αυτοκράτορας και κυβερνήτες λαών και Εθνών, μέχρι και του πιο ασήμαντου ανθρωπάκου, του πιο περιφρονημένου κα