"Η ΟΜΟΝΟΙΑ, το ΚΕΑΔ και ο Σπ. Ξέρρας θέλουν να με κλείσουν φυλακή"!

Με σκληρές βολές ο καταζητούμενος στην Αλβανία Έλληνας Ν. Ντίσιο "αδειάζει" ηγετικά στελέχη της Μειονότητας, σε επιστολή του προς το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ.!

Ο καταζητούμενος στην Αλβανία Ναούμ Ντίσιο, που καταδικάστηκε σ' ένα χρόνο φυλακή, γιατί θέλησε να τιμήσει τους πεσόντες στο έπος του 40 στρατιώτες στην Κορυτσά, στήνοντας μνημείο, κατηγορεί την ΟΜΟΝΟΙΑ, το ΚΕΑΔ και τον Έλληνα υπουργό Εργασίας της Αλβανίας Σπύρο Ξέρρα ότι θέλουν να το κλείσουν στη φυλακή. Σε επιστολή του προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, με την.....
οποία ζητά τη συμπαράσταση της Ελλάδας, αδειάζει ηγετικά στελέχη της Μειονότητας. Ολόκληρη
η επιστολή του κ. Ντίσιου έχει ως εξής: "Παίρνω το θάρρος να σας γράψω,
για το προσωπικό μου πρόβλημα, όχι μόνο για εμένα, γιατί εγώ είμαι πολύ περήφανος για ότι έχω κάνει, αλλά και εκ μέρους όλων των Ελλήνων της Περιφέρειας της Κορυτσάς. Εγώ, με όλη την αξιοπρέπεια που με διακρίνει, προσπάθησα να κάνω ότι καλύτερο για τους πεσόντες Έλληνες Στρατιώτες στην Μπομποστίτσα Κορυτσάς και δεν πρόκειται να μετανιώσω ποτέ γι αυτό!
Άλλωστε τα τελευταία γεγονότα που σχετίζονται με το πρόσωπο μου, δηλαδή η τιμωρία μου από το Δικαστήριο της Κορυτσάς με ένα χρόνο φυλάκιση, είναι ολοφάνερα, ένα πολύ καλά σκηνοθετημένο σενάριο αυτών που θέλουν να με πολεμήσουν, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δικά τους συμφέροντα!
Είναι σενάριο μερικών ατόμων που έχοντας «το κουστούμι της εξουσίας πάνω τους» νομίζουν ότι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με τις ευαισθησίες των ανθρώπων και να παραποιήσουν την αλήθεια των πραγμάτων.
Γνωρίζω όμως καλά πως ο δρόμος της αλήθειας δεν είναι στρωμένος με λουλούδια, αλλά με αγκάθια!
Γνωρίζω πολύ καλά πως η διεκδίκηση των πιστεύω και των δικαιωμάτων δεν κερδίζονται χωρίς θυσίες και χωρίς πόνο!
Άλλωστε με αβάσταχτο πόνο στην καρδιά και την ψυχή μου, δεν μπορώ να ξεχάσω πως και η δική μου οικογένεια, όπως πολλές άλλες οικογένειες των Ελληνοβλάχων της Κορυτσάς έχουν υποφέρει πάρα πολύ!
Στα μαύρα χρόνια για την ιστορία, στα χρόνια της δικτατορίας του Χότζα, πάρα πολλές οικογένειες ελληνοβλάχων αναγκάστηκαν να αποκοπούν και να αποχωριστούν δικά τους πολύ αγαπημένα πρόσωπα πληρώνοντας με πολύ πόνο και θλίψη τον Ελληνισμό τους!
Όταν έκλεισαν τα σύνορα, και συγκεκριμένα ο παππούς μου και η γιαγιά μου αποχωρίστηκαν τα αδέλφια τους.
Οι μισοί έμειναν Ελλάδα και οι άλλοι μισοί στην Αλβανία.
Στέγνωσαν τα δάκρυα στα πρόσωπα τους από τον καημό και την επιθυμία να μπορούν κάποια μέρα να ξανασφίξουν στην αγκαλιά τους δικούς τους αγαπημένους!
Δυστυχώς και η γιαγιά μου και ο παππούς μου τελικά πέθαναν χωρίς να δουν τα αδέλφια τους στην Ελλάδα!
Σήμερα το 2012 από ότι φαίνεται, είμαι και εγώ αναγκασμένος να αποχωριστώ την οικογένεια μου, μόνο και μόνο επειδή δηλώνω ανοιχτά και χωρίς φόβο την ελληνική μου καταγωγή!
Μόνο και μόνο επειδή πολεμάω για τα δικαιώματα των Ελλήνων στον τόπο μου!
Αυτό, στα χρόνια της δημοκρατίας είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να συμβεί