Η νέα κυβέρνηση δεν είναι περιορισμένης ευθύνης

Την τελευταία περίοδο συμβαίνουν στη χώρα μας πρωτόγνωρα γεγονότα τα οποία ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως από διάφορες οπτικές γωνίες. Οι πολίτες βρίσκονται σε σύγχυση γιατί κανείς δεν τους δίνει απαντήσεις για τα προβλήματα που τους απασχολούν και επί πλέον αμφισβητούν τη συνταγματικότητα ορισμένων νόμων που περιορίζουν το εισόδημά τους.

Το 2009 με εθνικές εκλογές και με δημοκρατικές διαδικασίες ο λαός, σωστά ή λανθασμένα, εξέλεξε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με τετραετή θητεία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα εάν η εκλεγμένη κυβέρνηση αδυνατεί να........
εξαντλήσει την 4ετία παραιτείται και προκηρύσσονται εθνικές εκλογές, εκτός εάν καλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την αξιωματική αντιπολίτευση και αυτή ανταποκριθεί με επιτυχία στο σχηματισμό κυβέρνησης πλειοψηφίας.

Η διαδικασία αυτή δεν ακολουθήθηκε αλλά ο εκλεγείς πρωθυπουργός αντικαταστάθηκε από εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο, το οποίο είναι σοβαρό και με μεγάλο ειδικό βάρος στο εσωτερικό-εξωτερικό, χωρίς όμως τη λαϊκή ετυμηγορία και χωρίς τη μορφή υπηρεσιακής κυβέρνησης για να διενεργήσει εκλογές. Οι πολίτες θεωρούν ότι περιφρονείται η θέλησή τους, κινδυνεύουν οι δημοκρατικές διαδικασίες στο μέλλον και ότι κάποιοι άλλοι ,ιδίως στο εξωτερικό, αποφασίζουν ερήμην τους για το μέλλον τους.

Κανείς Έλληνας δεν καταλαβαίνει τους στόχους της Τρόικα η οποία με παράλογες απαιτήσεις οδηγεί τη χώρα σε τραγική μακροχρόνια ύφεση και αποσύνθεση του παραγωγικού –κοινωνικού δυναμισμού της.

Είναι πρωτοφανές ο δανειστής να επιδιώκει την οικονομική εξασθένηση του δανειζόμενου με συνέπεια την αδυναμία του να εξοφλήσει τα δάνειά του. Η εξήγηση είναι ότι οι δανειστές μας προσφέρουν συνεχώς νέα δυσβάστακτα δάνεια για να τους εξοφλούμε τα προηγούμενα.

Ο φαύλος κύκλος αυτός των συνεχών δανείων δημιουργήθηκε γιατί όπως είπε ο πρόεδρος (Νταλάρα) του Διεθνούς Πιστωτικού Ινστιτούτου ( IIF ) ήταν αποτυχία η αποδοχή όλων των δεσμευτικών προτάσεων της Τρόικα από την Ελλάδα. Πρώτη φορά ένας δανειστής ζητά από το δανειζόμενο να δεχθεί ακόμη και εξευτελισμό προκειμένου να του χορηγήσει κάποιο δάνειο.

Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό που πολύ γλαφυρά γράφει ο Πλούταρχος (80 μ.χ.) στις «Συμφορές του Δανεισμού»: «Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους- ή μάλλον ούτε καν δικοί τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων, καθώς οι διάπυροι τιμωροί και δήμιοι».

Γι΄ αυτό στη συνέχεια προτείνει: «Φύγε να γλιτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή, που δεν ζητά γη και ύδωρ, αλλά θίγει την ελευθερία σου και βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου. Και αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί, αν έχεις δεν παίρνει, αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει, αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει τη έκβαση της δίκης. Αν του ορκίζεσαι σε προστάζει, αν πας στην πόρτα του την κρατάει κλειστή κι αν μείνεις στο σπίτι σου στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα την πόρτα».

Η ασφυκτική αυτή εποπτεία της Τρόικα και η