Αφού τους αρέσει το σασπένς με τη δραχμή, ας τους στείλουμε στις αερομαχίες

Μπορεί να μην έχει νόημα να κλαίει κανείς πάνω από το χυμένο γάλα, αλλά επειδή στην περίπτωση της Ελλάδας το γάλα δεν χύθηκε άπαξ, αλλά συνεχίζει να χύνεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε και μέχρι να στραγγίξει εντελώς η χώρα και επειδή κάποιοι οικονομικοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού μας προτρέπουν (εκ μέρους του εργοδότη τους) να αποδεχθούμε την μοίρα μας, οφείλουμε να ασχοληθούμε με ορισμένα θέματα με τα οποία εκτός από τους ιστορικούς του μέλλοντος, ελπίζουμε να ασχοληθούν και οι δικαστές.

Επειδή δε όλοι αυτοί οι κύριοι θεωρούν γραφικούς όσους υποστηρίζουν πως τούτη την ύστατη ώρα η Ελλάδα οφείλει να.....
βάλει στο τραπέζι όλα τα όπλα της – κάτι που ουδέποτε έπραξαν οι κλαψουρίζοντες του Μνημονίου, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα από το ένα Μνημόνιο στο άλλο και με χαριστική βολή το PSI της υποδούλωσης και της πλήρους απώλειας της εθνικής κυριαρχίας – οφείλουμε να υπενθυμίζουμε ότι τα όπλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν.

Επίσης: Επειδή όλοι αυτοί οι γελοίοι που υποδύονται τους παντογνώστες υπομειδιούν ακόμη και με την απλή αναφορά της λέξης «διαπραγμάτευση», αρνούμενοι στην ουσία ότι την χώρα σου πρέπει να την υπερασπίζεσαι μέχρι την τελευταία στιγμή, οφείλουμε να αναφερθούμε στο μεγαλύτερο από τα διαπραγματευτικά όπλα της χώρας – που όμως ουδέποτε μπήκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αν, βέβαια, υπήρξε τραπέζι διαπραγματεύσεων πουθενά αλλού εκτός από την φαντασία της γνωστής τριάδας της καταστροφής (Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου).

Όλοι γνωρίζουν πως οι ηγέτες της ΕΕ είναι ειδικοί στο να λαμβάνουν αποφάσεις που ούτε σκοπεύουν, ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να εφαρμόσουν.

Μια από αυτές βρίσκεται γραμμένη στην περίφημη Συνθήκη της Λισαβόνας που μετά κόπων και βασάνων και διαφόρων δημοψηφισμάτων κυρώθηκε από τις ευρωπαϊκές χώρες.

Η Συνθήκη προβλέπει την δημιουργία ευρωπαϊκού οργανισμού άμυνας και από κοινού δράση, βάσει της γνωστής «ρήτρας αλληλεγγύης».

Φυσικά, κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Αν η συγκεκριμένη πρόνοια είχε εφαρμοστεί, η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν να αιμορραγεί σε εξοπλισμούς.

Αλλά βέβαια οι δανειστές μας – ξέρετε όλοι αυτοί που, σύμφωνα με τον διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού ορθώς θέλουν να μας τιμωρήσουν – το πήγαν πίσω παραπίσω, διότι θα οι πολεμικές βιομηχανίες τους θα έχαναν τον καλύτερό τους πελάτη στην Ευρώπη και τον δεύτερο καλύτερο μετά την Τουρκία στον κόσμο.

Έτσι, η Ελλάδα συνέχισε να πληρώνει από 3 ως 5 δις ευρώ τον χρόνο σε εξοπλισμούς. Και να βάζει και διαιτητές τους ίδιους τους εμπόρους των όπλων όσον αφορά στο πότε πρέπει να καταγράφει τα θηριώδη ποσά που πληρώνει – κατά την παραγγελία ή την παράδοση.

Επί σαράντα χρόνια πληρώνει αυτά τα ποσά η Ελλάδα. Και συνεχίζει να τα πληρώνει και μετά την υπογραφή της Συνταγματικής Συνθήκης, τον Αύγουστο του 2005 (που δεν εφαρμόστηκε) και μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας, τον Δεκέμβριο του 2007 (που επίσης δεν εφαρμόστηκε και τώρα βαίνε