Η ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ ΓΙΑ TA OIKONOMIKA ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις μέρες μας συνέχεια ακούμε από τα media για τον οικονομικό πόλεμο στον οποίο ζούμε και στον οποίο κaλούμαστε να επιβιώσουμε. Στην καθημερινότητα μας, το βλέπουμε και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Κάνει κάποιος μια βόλτα στην περιοχή του, και συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν μαγαζιά ρουχισμού και ψυχαγωγίας που κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Στην δουλειά των γονιών μας που κάθε μέρα ξυπνάνε με....
το ίδιο άγχος, αν την μέρα που τους ξημερώνει θα έχουν την δουλειά τους ή θα είναι άνεργοι. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, πως θα καταφέρουν να μπορέσουν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες των παιδιών τους.

Όποτε ανοίγω την τηλεόραση και έχει ειδήσεις, το μόνο που θέλω είναι να την κλείσω αμέσως. Δεν μου αρέσει να ακούω πως η Ελλάδα καταρρέει μέρα με την μέρα. Κουράζομαι ακούγοντας τους ορισμούς που χρησιμοποιούν, όπως τα χαράτσια τα σπρεντς και τα λοιπά. Με θλίβει όταν μαθαίνω πως κάθε μέρα αυξάνονται οι άνεργοι στην χώρα μας. Αγχώνομαι όταν σκέφτομαι, πως ίσως όταν πάρω το πτυχίο μου στο επάγγελμα που θα διαλέξω θα το έχω μόνο σε μια κορνίζα, και οι κόποι μου και το διάβασμα που θα έχω κάνει θα είναι άδικος κόπος αφού συνέχεια μειώνονται οι θέσεις εργασίας. Και τέλος αναρωτιέμαι, αν όλο αυτό που συμβαίνει αξίζει στην νέα γενιά που σε 10 χρόνια θα προσπαθεί να επιβιώσει με μισθούς των τετρακοσίων ευρώ, και πως τις συνέπειες των λαθών των προηγούμενων γενεών πρόκειται να τις πληρώσει η γενιά μου χωρίς να έχουμε φταίξει σε τίποτα στο κάτω κάτω.

Ποιοι είναι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση; Δεν θέλω να βρεθώ θεατής σε ένα κόσμο που καταρρέει. Από όσο ξέρω η δημοκρατία είναι ο καθένας να εκφράζει την γνώμη του ελεύθερα και ο άλλος να την ακούει. Πότε λοιπόν μας άκουσαν? Κάθε μέρα βγαίνουν στην τηλεόραση άνθρωποι και λένε πως δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε για την τροφή τους. Προσφάτως ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες οι ονομαζόμενοι αγανακτισμένοι και πήγαν ως ένδειξη διαμαρτυρίας έξω από την Βουλή. Κανένας από αυτούς δεν τους υπολόγισε όμως, κανένας δεν πήγε να ακούσει τα παράπονα που είχαν για να πάνε εκεί και να τα λάβουν υπ’ όψιν ώστε να πάρουν κάποια καλύτερα μέτρα ώστε να μπορούμε να τα βγάλουμε εις πέρας.

Και τι ζητάμε? Τίποτα παραπάνω από αυτά που δικαιούμαστε. Στα κανάλια, στα λόγια των πολιτικών και στα νέα μέτρα κυριαρχεί μια λέξη μειώσεις. Μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες στα δικαιώματα μας δηλαδή. Ποιές είναι αυτές?

Η εκπαίδευση. Φέτος δεν μας έδωσαν τα βιβλία μας, τα οποία μέσα από τους φόρους που πληρώνουν οι δικοί μας, μας ανήκουν. Είχαμε φτάσει στο τέλος του 1ου τριμήνου και ακόμα να πάρουμε τουλάχιστον τα μισά βιβλία.

Η υγεία. Πλέον οι συνταγογραφήσεις για τα φάρμακα που παίρνει ο καθένας μας έχουν μειωθεί ενώ και αυτά τα έχουμε πληρώσει. Του χρόνου λένε θα δώσουν τα μισά απ’ όσα έδωσαν φέτος, δηλαδή που θα φτάσουμε? Θα πηγαίνουμε να κάνουμε ένα εμβόλιο και θα πηγαίνουμε εμείς την ένεση? Δεν σας ακούγεται γελοίο?

Οι συντάξεις και οι μισθοί. Και σε αυτές μειώσεις. Σκέφτηκε κανείς πώς αυτός