Η κρίση στη Δεύτερη Παρουσία του ανθρώπου.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος του δρόμου, δεν ξέρω αν υπάρχει ο δρόμος,
Αλλά τους ακούς και τους ακούω, τους βλέπεις και τους βλέπω.
Σου διηγούνται ιστορίες και πράγματα θαυμαστά που συνέβησαν, συμβαίνουν αυτήν την στιγμή μερικές χιλιάδες μέτρα γης παραπέρα, δίπλα σου.
Μέσα στο σπίτι σου, στην οικογένεια σου, στην δουλειά σους, στους....
φίλους και στους συγγενείς σου.
Αυτό το παρόν είναι το μέλλον που φτιάχνουν για σένα. Για σένα και για τα παιδιά σου.

Σε ένα δωμάτιο, στο ίδιο δικό μας και δικό τους δωμάτιο,
σε ένα κοινό τραπέζι κληρονομιάς από την μια,

Η φτώχεια, ο υποσιτισμός και ο θάνατος,
Η ανεργία συνώνυμη της εργασίας και οι λαοί χωρίς μέλλον,
Μας κλέβουν το παρόν, μας κλέβουν το φως, μας κλέβουν τα χρώματα, μας κλέβουν το σκοτάδι, μας κλέβουν τις αντιθέσεις, μας κλέβουν το όνειρο.
Παιδιά λιπόθυμα στις αυλές του σύγχρονου πολιτισμού τους από την πείνα.
Ανάπηροι γιατί γεννήθηκαν ή γιατί έγιναν ή γιατί τους έλαχε η μοίρα εκλιπαρώντας την ελεημοσύνη τους.
Εργαζόμενοι να συνθλίβονται κάτω από το βάρος ενός χαρτονομίσματος.
Λαοί να σκοτώνονται για την ελευθερία τους.
Τόνοι σκουπιδιών να σαρκάζουν την ύπαρξή τους πάνω από πτώματα παιδιών που πέθαναν για ένα κόκκο σταριού.

Στο ίδιο τραπέζι από την άλλη,

Πολυέλαιοι να αστράφτουν, τραπεζαρίες να γεμίζουν τεράστιους κάδους σκουπιδιών,
Οι κυρίες απαστράπτουσες να λανσάρουν τα πανάκριβα μοντελάκια τους, τον χρυσό ή τα φο μπιζού στολίδια πάνω στον μπούστο τους, να μοιράζουν, χαμόγελα, συμπάθεια και ίσως και ένα πιάτο συσσίτιο.
Οι κύριοι χαμογελαστοί, ικανοποιημένοι από τον «κάματο» της μέρας,
να σοκάρονται από την φτώχεια σου,
Τα φλας των μηχανών να «ζωγραφίζουν» στο μακιγιαρισμένο τους πρόσωπο το όνειρό σου στα χρώματα του δολαρίου, στα χρώματα του ευρώ, στα χρώματα του πετρελαίου, στα χρώματα του αίματος για τα ….δικαιώματά σου, για την …ελευθερία σου, για να σωθεί η …πατρίδα, για να μεγαλώσουν τα θησαυροφυλάκια τους.
Ο θάνατος.

Πάνω σε σωρούς από διαμάντια, πάνω σε σωρούς από χρυσό, πάνω σε σωρούς από διαμελισμένα σώματα, πάνω σε σωρούς από ξεριζωμένους, από άστεγους, από παιδιά που σπρώχνονται για ένα κουλούρι ή για λίγο σουσάμι από ένα κουλούρι να ικανοποιήσουν την χυδαιότητα της ύπαρξής τους,
πάνω σε σωρούς από πυραύλους, πάνω σε σωρούς από πετρέλαιο, πάνω σε σωρούς από ναρκωτικά, ένας αμύθητος όγκος χρήματος,
ένας τεράστιος φόρος αίματος να πλημμυρίζει τις μπανιέρες τους,
ένα πινέλο αίματος να χρωματίζει τα παλάτια τους,
στρατιές ειλώτων να γιομίζουν με χρυσαφένια πούπουλα τα μαξιλάρια τους,
θίασοι από κόλακες και οσφιοκάμπτες, από φρόνιμους και εθελόδουλους να διασκεδάζουν τις ατέλειωτες ώρες χειμώνα των άγριων ενστίκτων τους,
τεράστια κτίρια και ορκισμένους στρατόμπατσους να προστατεύουν τις φυλακές τους, να προστατεύουν την ματαιοδοξία τους,
Είναι οι άλλοι άνθρωποι.
Οι άλλοι, ίδιοι με εμάς άνθρωποι.
Οι άλλοι που μοι