Η ηρωική ταυτότητα του σύγχρονου Ελληνα

Γράφει η Κόνστανς Ταγκοπούλου

Ο Έλληνας έχει παλέψει και παλεύει, ασταμάτητα από την ίδρυση του νέου κράτους, να βρεί την αληθινή ταυτότητά του, εθνική, πολιτισμική, και κοινωνική. Εδώ με απασχολεί η ηρωική πλευρά της ταυτότητας του σύγχρονου, ανώνυμου Ελληνα, που θεωρώ παραμελημένη όσο και αναγκαία για την λειτουργία του ως ολοκληρωμένου μέλους της κοινωνίας, κυρίως εν όψει της παραδοσιακής συμμετοχής του Ελληνα στα.....
κοινά της χώρας του, ιδιαίτερα σημαντικού παράγοντα σε περιόδο κρίσης και εν όψει των μεγάλων αλλαγών που αυτή επιφέρει στους ιστορικούς θεσμούς της χώρας.

Μεταξύ της Κοραϊκής προγονοπληξίας και της συμβιβαστικής λύσης του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, που απαντά στην αμφισβήτηση της ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας με την επίρρωση του κομβικού ρόλου της μέθεξης στην ελληνικής παιδεία – που περιλαμβάνει και το Βυζάντιο μαζί με την αρχαία Ελλάδα ως συνέχεια της ελληνικής ταυτότητας- ο σύγχρονος Ελληνας διάλεξε τα ηρωικά του πρότυπα κυρίως μεταξύ των αρχαίων προγόνων. Η μορφή του Αχιλλέα (και του Λεωνίδα, ίσως) εξακολουθούν να δεσπόζουν μεταξύ των ιδανικών ηρώων που συγκινούν Ελληνες και ξένους φοιτητές, και όχι μόνο. Αμέσως μετά, σταθερά και διαχρονικά έρχεται ο Οδυσσέας. η ζωντανή εικόνα του σύγχρονου Ελληνα, πιο γήινη και αληθινή σαν την Ιθάκη. Ο Αχιλλέας έμεινε το υψηλό, λίγο απόμακρο ιδεώδες, ο ήρωας που διαλέγει τη δόξα του θανάτου στη μάχη, στο άνθος της νεότητάς του, και ξέρει πότε θα πεθάνει, κάτι που αντιβαίνει στον κώδικα των θνητών και που αγγίζει τον θεϊκό-κόσμο, όπου και ανήκει εν μέρει. Οσο κι αν ο ευγενής αυτός ήρωας, παραμορφώθηκε από τα μέσα της εμπορικής κινηματογραφίας, έμεινε ένα άπιαστο σύμβολο. Ο Οδυσσέας είναι ένας ήρωας για τον οποίο ο σύγχρονος Ελληνας καμαρώνει αλλά με ένα διαφορετικό τρόπο, περήφανος, αλλά κλείνοντας το μάτι συνομωτικά!

Μέσα στην ίδια Ομηρική παράδοση, ο πρώτος υπακούει σε κοινωνικούς κώδικες σε καιρό πολέμου, ο δεύτερος ακολουθεί την ανάγκη προσαρμογής στην κοινωνία και το κοινωνικό του περιβάλλον μετά τον πόλεμο και ύστερα από απουσία 20 χρόνων. Αλλά πρόκειται επίσης και για δύο τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες: Ο Αχιλλέας είναι γνωστός για την ευθύτητά και ακεραιότητά του, την περηφάνειά του, την ευαισθησία του, τον ασυγκράτητο χαρακτήρα του. Τον ημίθεο μέσα του πληγώνει η υπαρξιακή αδικία: ότι θα πεθάνει στη μάχη χωρίς “τιμή” γιατί του την αφαίρεσε ο πανίσχυρος Αγαμέμνονας, κάνοντας τον θάνατο του μάταιο, και ακυρώνοντας το “άφθιτον κλέος” που επιδιώκει σαν υποκατάστατο της αθανασίας. Η “Μήνις” του, λέξη μόνο για τους θεούς, εξηγεί το πολεμικό του μένος και τον τρομερό θυμό του εναντίον όλων, αλλά κυρίως του Αγαμέμνονα. Τελικά ο Αχιλλέας κερδίζει τη δόξα αλλά όχι το νόστο, την επιστροφή στην πατρίδα.

Ο Οδυσσέας ταυτίζεται με τα βάσανα και τον πόνο. (“Οδύσσομαι” σημαίνει προκαλώ πόνο και επίσης “υποφέρω” – είναι ο ορισμός του θνητού). Είναι συνετός, έχει τεράστια υπομονή, συγκρατεί την επιθυμία του, είναι άνθρωπος των ελιγμώ