Η Εργατική Τάξη έχασε τον…Παράδεισο!

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Από τα μέσα του 19ου αιώνα εποχή που γράφτηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη, παρά την τόσο προσδιοριστικά
επιτυχημένη άποψη του Μαρξ για «την αυταπάτη της Μεσαίας Τάξης» ότι αποτελεί δυνατή οικονομική οντότητα ικανή να αναστείλει την επέλαση του βάρβαρου Κεφαλαίου στην μορφή του «άκρατου» φιλελευθερισμού της Αγοράς κατόρθωνε να…
ακουμπά τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ της οικονομικής ευημερίας εισπράττοντας αξιόλογες αμοιβές για την προσφερόμενη εργασία της εφόσον ήταν ακόμη οικονομικά ενεργή και υποσχέσεις για επάρκεια
οικονομικών πόρων όταν έμπαινε στο στάδιο της συνταξιοδότησης.
Βέβαια μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι δεν ζούσαμε, όπως
σήμερα, δεκαπέντε και είκοσι χρόνια μετά την συνταξιοδότηση και στην
ανταγωνιστικότητα των Οικονομικών συστημάτων Ευρώπης και Αμερικής δεν
υπήρχε καμία έξωθεν απειλή….
Το σενάριο, σε υπέρ απλουστευμένη μορφή, ήθελε τους εργαζόμενους
στον πρωτογενή τομέα ως «δούλους» στους τσιφλικάδες και τους
γαιοκτήμονες Ευρώπης και Αμερικής, ως «χαμάληδες» στον δευτερογενή
τομέα και την μεταποίηση. Στη συνέχεια ακούστηκαν φωνές και μας
προέκυψε μετά την Γαλλική και την Αμερικανική κυρίαρχα η Ρωσική
Επανάσταση και οι εργαζόμενοι σε γεωργία – κτηνοτροφία - φάμπρικες
απέκτησαν δικαιώματα, μετουσιώθηκαν σε ανθρώπινα όντα από
απλά «θηλαστικά» (ίσως και…ζώα) και επειδή ο φόβος πάντοτε φυλάει
τα….έρμα, τα Συνδικάτα ανδρώθηκαν και «έβγαλαν γλώσσα στις
υπερβολές των αφεντικών….» Στην Ευρώπη και την Αμερική η δύναμη των
Συνδικαλισμένων όχι μόνο κατόρθωσε να διασφαλίσει για την Εργατική Τάξη
δικαιώματα (καμιά φορά και…προνόμια) αλλά αποσόβησε και το φάσμα
μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης ιδιαίτερα στην Ευρώπη μετά την ήττα της
Γερμανίας του Κάϊζερ και στην Αμερική μετά το μεγάλο Κραχ της Γουώλ
Στρητ! Αυτό είναι το υπέρ απλουστευμένο σενάριο που περιέγραφε το
σχετικά μακρινό χτες του 19ου και του 20ου αιώνα.

Ο κόσμος άλλαξε….

Η ΕΝΤΟΝΗ κριτική των συνδικαλιστών της Δύσης για τα αντίστοιχα
στελέχη της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ότι εκεί, Συνδικάτα και κορυφαίοι
Συνδικαλιστές κατείχαν θέσεις στην Κομματική ηγεσία της ΕΣΣΔ οπότε και
δεν υπήρχαν προϋποθέσεις διαφοροποίησης. Ενώ στη Δύση οι Συνδικαλιστές
φρόντιζαν η Εργατική Τάξη να πάει…Παράδεισο!.. Στη συνέχεια το
Καπιταλιστικό κατεστημένο κατόρθωσε να αφομοιώσει, σταδιακά και
μεθοδικά, κορυφαίους Συνδικαλιστές και μετά την πτώση του Τείχους δεν
ήταν απαραίτητο να είναι κανείς Μάγος, Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος ή
Πολιτικός Επιστήμονας για να προβλέψει τι θα μας προέκυπτε!…
Όταν τις περασμένες δύο δεκαετίες ερχόταν από την Αμερική και την

Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε
ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά» ή