Η επιστροφή του Συλλογικού !

Φέτος παρακολουθήσαμε την εξέλιξη της ακαδημαϊκής διαδικασίας σε ολόκληρη τη χώρα να σταματά και τα πανεπιστήμια να μετατρέπονται σε χώρους φιλολογικών κατά βάση συζητήσεων και αναζήτησης ενος καλύτερου μέλλοντος για όλους. Σε μια χώρα κοινωνικά κατακερματισμένη που αγωνιά να βρει αποκούμπι, η....
πανεπιστημιακή κοινότητα -όπως αυτή εκφράζεται από μειοψηφούντες φοιτητές- επέλεξε να κλείσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα για να ενισχύσει τον αγώνα της. Μήπως όμως ο αγώνας αυτός ήταν αναποτελεσματικός;
Τελικά όλες οι πράξεις πρέπει να κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Πολλά ήταν τα επιχειρήματα των καταληψιών : να πέσει η κυβέρνηση, να ακυρώσουμε στην πράξη το νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση κ.α.. Λίγοι είναι αυτοί που έκαναν προτάσεις. Τα αποτελέσματα όμως είναι άλλα. Σε πολλά παν/μια και Τ.Ε.Ι. χάθηκαν εξεταστικές, σε άλλα δόθηκαν μαζικά χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά χρόνος για διάβασμα και σε άλλα υπάρχουν ακόμα και σκέψεις για ακύρωση των όσων μαθημάτων δόθηκαν αλλά πάντως χωρίς επίπτωση ούτε για το νόμο, ούτε για την κυβέρνηση. Καταλήγουμε λοιπόν στο ερώτημα : γιατί έπρεπε να γίνουν καταλήψεις στα ιδρύματα για να ξεκινήσει ο οποιοσδήποτε διάλογος; Ο κάθένας μπορεί να δει ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι δύσκολη και πάντως υποκειμενική. Ένα όμως είναι δεδομένο, ότι ένας διάλογος για ένα καλύτερο παν/μιο ή Τ.Ε.Ι. και άρα για ένα καλύτερο αύριο έπρεπε και πρέπει να μας απασχολεί καθημερινά και μέσα και έξω από τα ιδρύματα.
Με αυτά ως δεδομένα προχωρώ τον προβληματισμό μου εκφράζοντας τη δική μου άποψη ως φοιτητής. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα στη χώρα δεν χρειαζόταν να κλείσουν για να γίνει ο περί ου ο λόγος διάλογος. Αντιθέτως για όλους που θέλουν να υπερασπίζονται το άσυλο έπρεπε να μείνουν ανοιχτά, ανοιχτά για να γίνονται συζητήσεις όχι μόνο μεταξύ αυτών που αποφάσιζαν να κλείσουν τη σχολή, αλλά με όλη τη φοιτητική και γενικότερα ακαδημαϊκή κοινότητα. Έτσι δημιουργείται ένα μαζικό κίνημα αλλαγής που όντως μπορεί να αρθεί στις περιστάσεις και απέναντι στην οποιαδήποτε κυβέρνηση και προπαντός στα οποιαδήποτε συμφέροντα.
Οι καταλήψεις ήταν αποφάσεις μειοψηφιών και αυτό φαίνεται από τα αδιαμφισβήτητα νούμερα των φοιτητών στις σχολές και των ψηφισάντων συνολικά. Και αυτό είναι το πρόβλημα του φοιτιτηκού κινήματος στις μέρες μας. Οι παρατάξεις έχουν καταφέρει να διώχνουν τους φοιτητές από το φοιτιτηκό συνδικαλισμό φτάνοντας στις τελευταίες εκλογές να ψηφίζει μόλις το ένα τρίτο των φοιτητών στα Α.Ε.Ι. και T.E.I. της χώρας. Μέσα από αυτή την γενικότερη κατάσταση, γεννήθηκε ένα νέο κίνημα φοιτητών που χωρίς εξαρτήσεις διεκδίκησε και κέρδισε πολλά πράγματα. Το κίνημα των Ανοιχτών Σχολών.
Αρχικά επικεντρώθηκε στον αγώνα για ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο και τεχνολογικό ίδρυμα και με σκληρή προσπάθεια κατάφερε να τον κερδίσει. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Βλέποντας τον κίνδυνο χαμένων εξεταστικών και άλλων δεινών για τους φοιτητές προέβει σε περαιτέρω διεκδικήσεις με επιστολή στο Υπ.Παιδείας συμβάλλοντας έτσι στην αλλαγή της εγκυκλίο