Η ελληνική τραγικωμωδία

Αν σου το έλεγε κάποιος πριν από δέκα χρόνια θα θεωρούσες ότι πάσχει από...

καλπάζουσα νοσηρή φαντασία. Και όμως. Κάθε μέρα γινόμαστε θεατές μιας φτηνιάρικης παράστασης, ενός αξιοθρήνητου τσίρκου, που παριστάνει το θέατρο αξιώσεων. Πρωταγωνιστές του έργου θλιβεροί και επικίνδυνα ψυχασθενείς πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κάθε είδους «σελέμπριτυ» καλικάντζαροι. Όλοι αυτοί ζουν λαθραία επάνω σε μια σκηνή φωταγωγημένη με φθόριο, που βρωμάει πτωμαΐνη και αποσύνθεση. Κομπάρσοι, τα κάθε απόχρωσης κομματικά υβρίδια που τους είπαν οι αφέντες τους ότι είναι ακόμα άνθρωποι και κυκλοφορούν από τη σκηνή στην πλατεία παριστάνοντας, ανάλογα με την περίσταση, είτε τα δευτερεύοντα πρόσωπα του έργου, είτε τους ενθουσιώδεις θεατές που χειροκροτούν υστερικά όταν οι πρωταγωνιστές βγάζουν τις παράφωνες γελοίες και υπερβολικές κορώνες τους. Πρώτος απ' όλους ο σούπερ πρωταγωνιστής. Μαύρη «τρέντυ» αμφίεση, γελοίες κινήσεις, τόσο εμετικές και τόσο γλοιώδεις που το κοινό αρχίζει να ζαλίζεται