Η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή ΝΔ και δυνατό ΠΑΣΟΚ

Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποτελούσε από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας της, μια μεγάλη δεξαμενή ιδεών και απόψεων που με την ευρύτητα τους κάλυπταν πολιτικά τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δεξιά και το πολιτικό κέντρο. Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του ’74, ήταν σ’ ένα μεγάλο βαθμό το πρώτο και μεγάλο βήμα για τη συναίνεση και την εθνική συνεννόηση. Και στη βάση αυτή, στο πνεύμα της εθνικής συμφιλίωσης, γεννήθηκε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στο....
οποίο εντάχθηκαν προσωπικότητες, ακόμα και της ευρύτερης αριστεράς, όπως ο Κώστας Λάσκαρης.

Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήθελε να είναι απλά κομματάρχης, θα κρατούσε στη ζωή την ΕΡΕ, θα κέρδιζε τις εκλογές και θα κυβερνούσε, αλλά θα είχε χάσει τη μεγάλη ευκαιρία να κερδίσει τις καρδιές της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Ιδρύοντας τη Νέα Δημοκρατία και βάζοντας δίπλα στα στελέχη της παραδοσιακής δεξιάς μια σειρά νέων ανθρώπων-Έβερτ, Ανδριανόπουλος, Μάνος, Σουφλιάς, Κοντογιαννόπουλος, Σοφούλης, Παπαπολίτης κα- δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για το χτίσιμο της μεγάλης φιλελεύθερης κεντροδεξιάς. Διότι το όραμα του μεγάλου αυτού πολιτικού δεν ήταν να ηγηθεί ενός κόμματος, αλλά μιας παράταξης που τα όρια της θα εκτείνονταν από τα όρια της δημοκρατικής δεξιάς μέχρι τις παρυφές της δημοκρατικής αριστεράς.

Ο στόχος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πολιτικού που είχε νιώσει το δράμα του εθνικού διχασμού και βιώσει τη τραγωδία του εμφυλίου, ήταν να αποκτήσει η χώρα σταθερό πολίτευμα και κόμματα αρχών που θα άντεχαν στο χρόνο. Πέτυχε να απαλλάξει την Ελλάδα από τον αναχρονισμό της Βασιλείας και στη συνέχεια με την διορατικότητα και την ευρύτητα πνεύματος που τον χαρακτήριζε, ενίσχυσε την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου προκειμένου να ανακόψει την «επεκτατικότητα» της αριστεράς. Βαθύτερα πίστευε ότι η Ελλάδα έπρεπε να κυβερνάται από τα δύο μεγάλα κόμματα, στα πρότυπα των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Θεωρούσε ότι η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων του αστικού χώρου, διασφάλιζε την εθνική ενότητα και τη σταθερότητα της δημοκρατίας.

Σήμερα η χώρα διανύει μια αναλόγου διαστάσεως κρίση που έχει εθνικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ζούμε ίσως την πλέον ταραγμένη περίοδο της ιστορίας μας, ενώ την ίδια στιγμή μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης αμφισβητεί το δικομματισμό. Είναι φανερό ότι η Νέα Δημοκρατία και περισσότερο το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζονται με καχυποψία ακόμα και από τους ψηφοφόρους τους. Για να είμαστε ειλικρινείς οι πολίτες δεν ξύπνησαν ξαφνικά ένα πρωί και άρχισαν να αμφισβητούν τα κόμματα. Διαχρονικά οι ηγεσίες τους είχαν πάψει να παράγουν πολιτική, να συνεννοούνται και να συνεργάζονται, σεβόμενες τους κανόνες του παιχνιδιού. Ήταν φυσικό η κρίση να φέρει στην επιφάνεια αυτή τη μεγάλη αδυναμία του δικομματισμού. Το ισχυρό πλεονέκτημα που είχαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ελέγχοντας το χώρο του κέντρου ή για όσους προτιμούν να αποκαλούν αυτό το στρατηγικό πεδίο «μεσαίο χώρο», φαίνεται ότι χάνεται μαζί με τη μεσαία τάξη.

Η «προλεταροποίηση» των παραγωγικών