Η ΕΚΔΟΧΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ

Σε πολλούς ανθρώπους έχει συμβεί να έχουν ξεκινήσει με παρέα
για μια εκδρομή με συγκεκριμένο προορισμό και σε κάποιο
σημείο της διαδρομής, εξ αιτίας κάποιου απρόβλεπτου εμποδίου,
να έχουν αναγκαστεί να αλλάξουν πορεία και να κατευθυνθούν
προς έναν άλλο προορισμό που επιλέχθηκε ad hoc.
Κάτι παρεμφερές συνέβη ουκ ολίγες φορές και με...
λαούς,
οι οποίοι είχαν επιλέξει, ανάλογα με τις εκάστοτε συγκυρίες, να
πορευθούν μαζί με άλλους γειτονικούς τους λαούς με προορισμό
κάποια «Ιθάκη» που με αισιοδοξία είχαν οραματιστεί. Πολύ
κοντινό μας παράδειγμα, γεωγραφικά και χρονικά, αποτελεί η
Γιουγκοσλαβία. Μετά από ένα κοινό ξεκίνημα διαφορετικών
λαών στο τέλος ενός ιδιαίτερα καταστροφικού πολέμου (1914–
1918) και ενώ σε κάποιο χρονικό σημείο φαινόταν ότι το
Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων είχε
μετεξελιχθεί επιτυχώς στην «ομογενοποιημένη» Γιουγκοσλαβία,
οι συνθήκες άλλαξαν και το όραμα διαλύθηκε. Σήμερα η
Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης.
Άλλα σύγχρονα παραδείγματα αποτελούν η Τσεχοσλοβακία και
η Σοβιετική Ένωση για να μη γυρίσουμε πιο πίσω σε
αυτοκρατορίες που έδυσαν. Διότι «τα πάντα ρει» και εμείς
αυτό, παρά τις ιδιαίτερα καλές μας σχέσεις με την Ιστορία,
φαίνεται να το ξεχνάμε καμιά φορά.
Κάποιοι ξεκίνησαν, μετά από έναν επίσης ιδιαίτερα
καταστροφικό πόλεμο (1940 –1945), για τη δική τους διαδρομή.
Αυτή τη φορά τα ταξίδι γίνεται με τραίνο, κάτι που προσφέρει το
πλεονέκτημα ότι, εκτός της δυνατότητας να κάνει στάσεις και να
παίρνει επιβάτες όλους τους κατοίκους της γύρω περιοχής,
κινείται με αυξημένη ταχύτητα πάνω σε γραμμές
υπογραμμίζοντας συμβολικά τη δογματική θέληση κάποιων να
ακολουθήσουν αυστηρά συγκεκριμένη προεπιλεγμένη διαδρομή,
που δείχνει πίστη ότι θα εξασφαλίσει και το φθάσιμο στο
συγκεκριμένο επιθυμητό προορισμό, αν και μακρινό. Όταν
ξεκίνησε το ταξίδι το τραίνο ήταν εκτός από γρήγορο και πολύ
φανταχτερό και οι πρώτοι επιβάτες έδειχναν να απολαμβάνουν
πανευτυχείς τη διαδρομή, γεγονός που λειτούργησε ως κίνητρο
στους κατοίκους της περιοχής για να επιδιώξουν να
επιβιβαστούν και αυτοί στο τραίνο διότι αυτό διέθετε π.χ.
πολυτελές εστιατόριο και αντίστοιχο μπαρ, τα κουπέ του ήταν
αναπαυτικά και γενικά ήταν ένα τραίνο που όμοιο του δεν
προϋπήρξε. Εμείς βιαστήκαμε και ανεβήκαμε στο τραίνο το
1981, μόλις στη δεύτερη στάση που έκανε, χωρίς να πάρουμε
μαζί μας τα απαραίτητα για ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι. Ήταν πολύ
ελκυστικό όπως το έβλεπες απ’ έξω και σου προκαλούσε ένα
αίσθημα ασφάλειας. Ακολούθησαν πρόσθετες στάσεις (1986,
1995, 2004, 2007) και επιβιβάστηκαν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι
της γύρω περιοχής, παρά το ότι από νωρίς είχε διαπιστωθεί, ότι
όσο απομακρυνόταν το τραίνο με κατεύθυνση το άγνωστο, αλλά
με συνοδό την ελπίδα, τόσο η