Η Αρρώστια του Αριστερισμού

από τον Νικόδημο

1. Για τους σύγχρονους αριστεριστές, κα Κατσέλη, κ.κ. Κουβέλη και Τσίπρα και συντρόφους –η φράση ανήκει στον μέγα μαρξιστή Λένιν. Στα αμαρτωλά νιάτα μου πίστευα, με πολλούς άλλους που ήμασταν ερωτοκτυπημένοι με τον κομμουνισμό, πως αν ο Λένιν έμενε ζωντανός πέντε ακόμα χρόνια, ο Στάλιν θα ξεπροβοδιζόταν από το ....
κόμμα με συνοπτική διαδικασία και η Ρωσία θα μεταλλασσόταν σε πολύ διαφορετική Πολιτεία από τη Σοβιετική Ένωση. Ίσως.
Προτού αναπτύξω στη λογική του ακολουθία αυτό το θέμα, θέτω τρία ερωτήματα σε μορφή αντιφάσεων που δεν εγείρονται κι έτσι δεν έχουν απάντηση στους μονολόγους των αρρωστημένων αριστερών σήμερα στη χώρα μας.
α. Είναι φιλοευρωπαϊστές, λένε, και θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη, ενώ θα αθετήσουν τις συμφωνίες της χώρας καταγγέλλοντας το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση, (δηλαδή αγνοώντας πλήρως τα δάνεια που σύναψαν αριστερίστικες κυβερνήσεις για να χρηματίζουν αριστερούς και μη), κάτι που αυτόματα μας βγάζει όχι μόνο εκτός Ευρωζώνης αλλά και εκτός όλων των χρηματοπιστωτικών αγορών. Αναξιοπιστία τέτοιου βαθμού δεν είναι ανεκτή.
β. Περιγράφουν με σκοτεινά λόγια τα επώδυνα μέτρα, την εσωτερική υποτίμηση και τη συνακόλουθη ταλαιπωρία των συνταξιούχων και ανέργων, αλλά δεν λένε τίποτα για την αβυσσαλέα υποτίμηση και τη φρικαλέα φτώχεια που θα έρθουν με τη Δραχμή.
γ. Δεν έχουν, όπως έχει φανεί μετεκλογικά από τις αρλούμπες που αραδιάζουν αθυρόστομα στα κανάλια, κανένα οικονομικό πρόγραμμα ούτε καμιά προοπτική εσόδων από κάπου, εντούτοις τάζουν ουτοπικούς παραδείσους με μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων κι επιστροφή στους φορολογούμενους των «παράνομων» χαρατσιών που επέβαλε ο κ. Βενιζέλος.
Θα επανέλθω σε αυτές τις σχιζοφρενικές αντιφάσεις που σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: ψεύδονται ξεδιάντροπα για να έρθουν στην εξουσία και να νέμονται για πάρτη τους όσα η εξουσία μπορεί να προσφέρει σε επιτήδειους απατεώνες.

2. Η σταλινική μετεξέλιξη με την καταρρακτώδη κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1989 κι έπειτα έδειξε, ανάμεσα σε πολλά ευτράπελα και τραγικά: (α) Ότι παρά τις βαρύγδουπες μελέτες (όλες ηλεγμένες από την Κεντρική Επιτροπή και το μολυσματικό μυαλό του Στάλιν) που δημοσίευε το σοβιετικό κράτος περί μαρξισμού, ιστορικού υλισμού, κολλεκτιβικής και σχεδιασμένης οικονομίας κλπ, οι κομμουνιστές δεν ήξεραν τη στόχαση του Μαρξ παρά μόνο στην πιο επιπόλαιη και αμελητέα μορφή της. (β) Την απαράβλεπτη ανεπάρκεια του δικτατορικού κρατισμού πρώτα, με τις κολλεκτίβες, τις μαζικές εκτελέσεις , τις στημένες δίκες, τις μυστικές αστυνομίες, τα σαδιστικά βασανιστήρια και τα στρατόπεδα γκούλαγκ (όπου η παραμικρή βελτίωση στον σιτισμό και ιματισμό των κρατουμένων θα τους ανέβαζε στο επίπεδο των δεσμοφυλάκων τους!), και, μετά, τον τελικό καταποντισμό του όλου απάνθρωπου συστήματος.
Εκτός από τα γνωστά αυτά χαρακτηριστικά, το κύριο συστατικό του σοβιετικού συστήματος ήταν το ψέμα σε κολοσσιαία κλίμακα: ουρανοξύστες από ψέματα για την αδελφοσύνη, δικαιοσύνη,