Η Αλήθεια Βρίσκεται στην Άλλη Πλευρά του Καθρέφτη!

Ενόψει των ήδη δρομολογηθέντων δραματικών εξελίξεων στην ελληνική οικονομία, με ευθύνη της Κυβέρνησης, συνευθύνη της Αντιπολίτευσης και μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, δεν έχει πλέον πρακτική αξία στην παρούσα φάση η διατύπωση περισσότερων απόψεων επί του θέματος, αφού περίπου όλα έχουν ειπωθεί.
Αυτά που έρχονται, οι συνέπειες και η....
διάρκειά τους θα επιδράσουν καταλυτικά στην πολιτική, στην καθημερινότητα, στην αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα.
Έχει όμως ενδιαφέρον να κοιτάξουμε για λίγο και από την άλλη πλευρά του καθρέφτη της πραγματικότητας, προκειμένου να αποκτήσουμε πληρέστερη εικόνα για όλα εκείνα που μας οδήγησαν μέχρι εδώ και θα μας τραβήξουν ακόμη πιο βαθειά στην απομόνωση και στη συρρίκνωση.
Ας φανταστούμε για λίγο μια διαφορετική εξέλιξη της Ιστορίας. Ας φανταστούμε ότι μετά τη Μεταπολίτευση, κυριάρχησαν σε πολιτική και κοινωνία οι υγιείς δυνάμεις και συγκροτήθηκε ένα κράτος συμμαζεμένο, εν πολλοίς αδιάφθορο, μια οικονομία πλεονασματική, μικρή μεν αλλά με την ικανότητα να συντηρεί αξιοπρεπώς τους μετέχοντες σε αυτήν. Όλα τα άλλα - κοινωνικές αντιλήψεις, διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, συσχετισμοί στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ας τα φανταστούμε τα ίδια όπως σήμερα. Δε θα είμαστε ένα πλούσιο κράτος, αλλά θα τα "φέρναμε βόλτα" κατά τη συνήθη έκφραση. Όχι βέβαια μια "κοινωνία αγγέλων" αλλά μια βιώσιμη οικονομική παρουσία στην Ευρώπη.
Από την άλλη και για τις ανάγκες αυτής της ιστορικής "φαντασίωσης", ας θεωρήσουμε ότι το 2008 - τη χρονιά "ορόσημο" της παγκόσμιας κρίσης- η Γερμανία, όπως την ξέρουμε και σήμερα, αντί να διαχειριστεί την κατάσταση όπως την είδαμε, αντιμετώπισε ένα οικονομικό "ατύχημα". Μια δυσάρεστη και ανέλπιστη κατάσταση που δεν θα της επέτρεπε να ανακάμψει.
Εκείνο λοιπόν που θα συνέβαινε είναι ότι η Γερμανία θα ζητούσε τη συνδρομή των εταίρων της στην Ευρωζώνη. Προφανώς θα επικαλείτο μια σειρά από επιχειρήματα που θα είχαν σχέση με την ανάγκη ενίσχυσης του ευρώ, τη σπουδαιότητά του κοινού νομίσματος για τις μικρές και αδύναμες οικονομίες - κυρίως του Νότου - θα "απειλούσε" με την αδυναμία παραμονής της στην Ευρωζώνη στην περίπτωση που οι εταίροι θα της αρνούνταν τη βοήθεια και βεβαίως θα "απαιτούσε" τη συγκρότηση ενός μηχανισμού στήριξης αυτής και των τραπεζών της με τη συνδρομή των υπολοίπων χωρών-μελών.
Σε μια τέτοια περίπτωση ποια θα ήταν η στάση της Ελλάδας, με δεδομένο ότι και η χώρα μας θα είχε διέλθει μια σφοδρή οικονομική κρίση - ας υποθέσουμε με σχετική επιτυχία - και δε θα ήταν και στα καλύτερά της;
Είμαι βέβαιος ότι η απάντηση στο παραπάνω υποθετικό ερώτημα είναι οικεία, υπό την έννοια ότι απλώς αρκεί να αντιστρέψουμε τα επιχειρήματα που σήμερα διακινούνται στο δημόσιο διάλογο.
Ο Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του θα κατηγορείτο για άνευ όρων παράδοση εθνικού πλούτου στη Γερμανία, προκειμένου να υπηρετήσει άγνωστα συμφέροντα. Βεβαίως ο "εικονικός" Παπανδρέου θα κατηγορείτο ότι παραπλάνησε το λαό εφόσον εκλέχθηκε με την υπόσχεση "δεν υπάρχουν λεφτά γι