Εκλογές Βίας, Τρομοκρατίας, Απιστίας και στο βάθος ο «Ανένδοτος» !

Εκλογές Βίας, Τρομοκρατίας, Απιστίας και στο βάθος ο «Ανένδοτος» !

του Παναγιώτη Γεωργιάδη

Εδώ και καιρό, σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας, συζητούμε αρκετοί εξ’ ημών μεταξύ μας για ιστορική ταύτιση της σημερινής πραγματικότητας με τα τεκταινόμενα της δεκαετίας του 1960. Βλέπουμε, όλο και....
περισσότεροι πιο καθαρά, να επικρατεί η «Βία» στην πολιτική, με κάθε τρόπο και μέσο, με ωμούς εκβιασμούς να προωθείται η μεταστροφή του εκλογικού σώματος (σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου) προκειμένου να διασωθούν οι θιασώτες του Μνημονίου.

Παρατηρούμε μια κατατρομοκράτηση του Ελληνικού Λαού, τόσο από τους εγχώριους υποστηρικτές της πολιτικής της Λιτότητας – Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Τζήμερος/Μάνος, ΜΜΕ –, όσο και από τους εξωχώριους πολιτικούς «Νονούς» της πολιτικής αυτής – Ρομπάι, Μπαρόζο, Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκαρντ. Φυσικά, σε όλο τούτο το σκηνικό δεν θα μπορούσε να λείπει η «απιστία», με τις μετακινήσεις πολιτικάντηδων ή επαγγελματιών πολιτικών προς τα κόμματα του Μνημονίου. Όλο αυτό, λοιπόν, το σκηνικό θυμίζει αδιαμφισβήτητα την εποχή της δεκαετίας του 1960.

Ωστόσο, υπάρχουν μερικές «λεπτομέρειες» τις οποίες ο Ελληνικός Λαός δεν γνωρίζει διότι, «κάποιοι» (πολιτικοί και ΜΜΕ) φρόντισαν για πολύ καιρό να μην τις γνωρίζει......
Τέλη του 2010 έληξε η περίφημη «Σύμβαση Cooper», η οποία δεν επέτρεπε σε καμία Ελληνική Κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί – υπέρ του Ελληνικού Λαού και μόνον για αυτόν – όλον τον Εθνικό ορυκτό πλούτο της χώρας (πετρέλαια, αέριο, κτλ) δίχως τη συμμετοχή αμερικανικών εταιρειών και την άδεια της Αμερικανικής Κυβέρνησης. Έτσι, η «νέα Σύμβαση» που επινοήθηκε προς αντικατάσταση της «Σύμβασης Cooper» φαίνεται πως φέρει τον τίτλο «Μνημόνιο».
Το δυσβάσταχτο και επαχθές δημόσιο χρέος, που για δεκαετίες και επ’ ωφελεία τους δημιούργησαν οι Έλληνες πολιτικοί και επιχειρηματίες, έπρεπε πάση θυσία να «νομιμοποιηθεί» και να «ξεπλυθεί» μέσα από τη διαδικασία μετατροπής του από «χρέος προς τοκογλύφους» σε «χρέος προς Κράτη – Έθνη».
Η διάσωση των πολιτικών που ευθύνονται διαχρονικά για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας και των Ελλήνων μέσα από νόμους (βλ. περί «ευθύνης υπουργών») και την απαξίωση της Δικαιοσύνης (αίσθημα «ατιμωρησίας» των υπευθύνων) είναι μια κατάσταση που έντεχνα στήθηκε, για πολλά χρόνια, από την πολιτική, επιχειρηματική, δικαστική και δημοσιογραφική Ελίτ, προκειμένου να προστατευτεί η Μαφιοκρατία που κυβερνά την χώρα από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους έως σήμερα.
Το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος των 400 δις ευρώ περίπου, το οποίο αποτελεί αναντίρρητα προϊόν τοκογλυφίας, δεν εξυπηρέτησε στο ελάχιστο τις Εθνικές ανάγκες του Ελληνικού Λαού αλλά, φούσκωνε διαρκώς τις τραπεζικές καταθέσεις πολιτικών, επιχειρηματιών και των μελών της Μαφιοκρατικής γραφειοκρατίας σε Ελβετία, Λίβανο, Λιχτενστάιν, Κέϋμαν και αλλού. Οι Τράπεζες και οι «επενδυτές» που δάνειζαν το σάπιο και σαθρό αυτό οικοδόμημα και γνώστες ήταν και τη δυνατότητα να γνωρί