Είτε θα χτυπήσετε το χέρι στο τραπέζι, είτε το κεφάλι σας στον τοίχο

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Το πρόβλημα δεν είναι ότι διαλύεται η ευρωζώνη. Το πρόβλημα είναι ότι σε διάλυση οδηγείται η ίδια η Ευρώπη.

Η απεχθής εικόνα που εμφανίζει το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, αν και αποτέλεσμα – αντίδραση στην υπόγεια δραστηριότητα έξωθεν δυνάμεων με τοποτηρητές εντός της Ευρώπης, είναι απεχθέστερη και αυτού του....
προδοτικού ελληνικού χρέους.

Με αλαζονικό ύφος υποστήριξαν πως αποφάσισαν να συνασπιστούν (και όποιος θέλει ακολουθεί) επειδή αυτές οι δύο χώρες, η Γερμανία και η Γαλλία, καλούνται να πληρώσουν τα χρέη των άλλων.

Και επομένως, όταν καλείσαι να πληρώσεις, μπορείς να βάλεις όποιους όρους θέλεις.

Και να βάζεις στο στόχαστρο όποιον αποφάσισες να μετατρέψεις σε μαύρο πρόβατο.

Γι’ αυτό και για άλλη μια φορά περίσσεψαν οι αναφορές στην Ελλάδα, στην οποία επιμένουν να φορτώνουν όλες τις αμαρτίες – την ίδια ώρα που παραδέχονται ότι η κρίση είναι συστημική.

Το πώς συνέβη αυτό το έγκλημα είναι γνωστό.

Ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν αποφάσισαν να… σώσουν την Ελλάδα συκοφαντώντας τη συστηματικά και επί μήνες.

Ουδέποτε χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι, ουδέποτε τους είπαν πως τα πλεονάσματά τους οφείλονται στα δικά μας ελλείμματα, ουδέποτε τους υπενθύμισαν πώς όρμησαν στην ελληνική αγορά με τα προϊόντα και τις εταιρίες τους και τους εμπόρους τους των όπλων.

Δεν τους θύμισαν πως είναι αυτοί που αναζήτησαν τους διεφθαρμένους στη χώρα μας για να πουλήσουν τρένα που δεν χωρούν στις ράγες και υποβρύχια που γέρνουν και λεωφορεία που έβγαλαν κέρατα και έγιναν τρόλεϊ!

Ουδέποτε αναφέρθηκαν στις απευθείας αναθέσεις και στις υπόγειες συμφωνίες και στις μίζες, ουδέποτε τους είπαν πως εκτός από τους διεφθαρμένους υπάρχουν και οι διαφθορείς, που είναι εξίσου διεφθαρμένοι.

Διότι και στην Ελλάδα η κρίση είναι συστημική. Και όπως και στην Ευρώπη, ουδείς κάνει την αυτοκριτική του (παρά με επιδερμικό και υποκριτικό τρόπο) και ουδείς παραμερίζει για να δοθεί η ευκαιρία σε άλλους, καθαρούς και έντιμους, να διαπραγματευτούν και να υπερασπιστούν τη χώρα.

Να πάνε στους προπέτες και να τους πουν «κοιτάξτε να δείτε, δεν ξέρουμε τι κάνατε με τους άλλους, εμείς δεν είμαστε σαν κι’ αυτούς, είμαστε άλλοι και τώρα θα τα βρείτε μπαστούνια».

Αντίθετα, συνεχίζουν το ίδιο βιολί – ένα σωρό «αν» παρέθεσε ο κ. Βενιζέλος προκειμένου να βγούμε από το πηγάδι: Αν κάνουμε ανάπτυξη και αν απορροφήσουμε τους κοινοτικούς πόρους, αν μειώσουμε τις δαπάνες και… αν η γιαγιά μου είχε καρούλια.

Απεχθείς δημαγωγοί, συνέχισαν να αγορεύουν επί ημέρες από το βήμα της Βουλής, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την μέχρι τώρα παρουσία τους στον δημόσιο βίο, ίσως και την ίδια την ύπαρξή τους στη ζωή.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν: Μα είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Μπορεί κανείς να ορθώσει το ανάστημά του σ’ αυτόν τον καινούργιο παράδοξο Άξονα;

Η απάντηση βρίσκεται στην προχθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικασ