Δεν είν’ κακό….!

Βλέποντας ποσοστά δημοσκοπήσεων που εσείς δεν βλέπετε και ακούγοντας τη ρητορική της ασυνεννοησίας μεταξύ των δύο μεγάλων- τουλάχιστον μέχρι τις 6 Μαΐου – κομμάτων, αρχίζω να σχηματίζω την πεποίθηση πως το αστικό πολιτικό σύστημα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε το κυβερνητικό σχήμα της «επόμενης μέρας» να έχει ισχυρή δόση Αριστεράς και μάλιστα της straight Αριστεράς και όχι της «ροζουλί» φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.

Το ενδεχόμενο αυτό, μετά και.....
από τη σχετική πρόταση του κ. Τσίπρα, έχει αρχίσει να «παίζει πολύ» στα μυαλά σχεδόν όλων των Ελλήνων. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος «παπατζής», το έγραψα έγκαιρα και αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του. Τώρα από κει και πέρα κάποιοι το περιμένουν το σενάριο της «αριστερής κυβέρνησης» ως μεσσιανική ελπίδα και κάποιοι το φοβούνται ως «το τέλος του κόσμου».

Προσωπικά δεν πιστεύω πως υπάρχει ο παραμικρός βάσιμος λόγος φόβου. Αλλά πριν αρχίσετε να ανησυχείτε για την πνευματική μου κατάσταση, σας παρακαλώ να παρακολουθήσετε με τη δέουσα προσοχή τα επιχειρήματά μου.

Υπάρχουν 7 θανάσιμα αμαρτήματα που έφεραν σε τόσο δεινή θέση την Ελλάδα. Τα απαριθμώ μαζί με την ενδεδειγμένη λύση τους:

1. Ευρύτατη κοινωνική συναίνεση.

To ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου αναζήτησε τη συναίνεση στη διαβούλευση που δεν τέλειωνε ποτέ και δεν αποφασιζότανε τίποτα. Αντιμετώπισε τη διακυβέρνηση με όρους «Συμποσίου της Σύμης» και με αυτές τις βλακείες του Γιώργου πήγε η χώρα στα βράχια. Διότι η πραγματική ουσία είναι αλλού. Ποιος τορπιλίζει εδώ και δεκαετίες τη συναίνεση, ποιος λέει «όχι σε όλα», ποιος κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους, ποιος απεργεί, καταλαμβάνει κτίρια και κλείνει δρόμους; Η Αριστερά. Πιστεύει κανείς πως θα συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά, αν κυβερνά η Αριστερά; Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει μία στο εκατομμύριο να καεί το κέντρο της Αθήνας, με Συριζαίο Υπουργό Δημόσιας Τάξης;

2. Πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση. Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη αλλά η ανάπτυξη χρειάζεται χρόνο. Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα είχε ζωή έξι μηνών. Μετά θα ήταν επί μέρες κλειστό το κέντρο της Αθήνας από «αγανακτισμένους», μέχρι να πάμε σε εκλογές. Ποιος μπορεί να κερδίσει αυτή την πίστωση χρόνου; Μα φυσικά η Αριστερά, που θα δίνει τον αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη».

3. Ανταγωνιστικότητα. Το κλειδί της ανάπτυξης είναι η ανταγωνιστικότητα. Ποιος μπορεί να κάνει ανταγωνιστική ξανά την ελληνική οικονομία; Μα φυσικά αυτός που ξέρει γιατί το έχει κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του. Για δεκαετίες τις πιο ανταγωνιστικές τιμές στο χώρο των εκτυπώσεων έχει το τυπογραφείο του ΚΚΕ. Ακούσατε ποτέ να γίνει απεργία εκεί; Να καταληφθεί το κτίριο; Να φάει μπουνιές κανένας προϊστάμενος προσωπικού; Να συρθεί με χειροπέδες κανένα διευθυντικό στέλεχος για οφειλές στο ΙΚΑ ή στην Εφορία; Και όχι μόνον αυτά, αλλά και οι εργαζόμενοι εκεί δεν έκαναν υπερωρίες που θα τις πλήρωνε κάθε μαλάκας επιχειρηματίας αλλά «κόκκινα μεροκάματα» που δεν τα πλήρ