Αντιδρούν ακόμη και στο άκουσμα της λέξης ΄΄Ορθοδοξία΄΄.

Λένε ΄΄τί σχέση έχει η θρησκεία με την Πατρίδα?΄΄.
Του Οδυσσέα Ντάκουλα
Οπωσδήποτε δεν έχουν κακή προαίρεση αλλά αγνοούν ότι πρώτον η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία αλλά βίωμα και τρόπος ζωής και δεύτερον η έννοια της Πατρίδας για αυτούς που την βιώνουν εν τη καρδία και όχι διανοητικά είναι ταυτόσημη με την Ορθοδοξία .
Για να το καταλάβουμε θα πρέπει να δούμε τι είναι ο άνθρωπος και ποιός ο προορισμός του.

Ρωτώντας κάποιον σύγχρονο φιλό-λογο,να μας ορίσει τον ΄΄λόγο΄΄ και να μας εκφράσει τις ιδιοτητές του, το ποιό πιθανό είναι να μας παραθέσει κάποια αποτελέσματα του λόγου αλλά ορισμό αυτού ,να μην....
μπορεί.

Είναι σαν να ρωτάμε κάποιον να μας ορίσει π.χ την ταλάντωση και να μας απαντήσει ΄΄το παιδί που κάνει κούνια΄΄.

Και προφανώς δεν μπορεί διότι η σχέσης της πλειοψηφίας των σημερινών ανθρώπων με τον Λόγο είναι σχεδόν ανύπαρκτη και με τον (ανθρώπινο)λόγο σχεδόν αναγκαία τουτέστιν σχετική.

Η διαφορά των ζώων(ειδικά ενός πιθίκου) με τους ανθρώπους είναι ακριβώς στο ότι στον άνθρωπο-ο θρώσκων,αναζητών τα άνω ,έχει δοθεί ο λόγος.Η ιδιότητα αυτή καθορίζει και το αυτεξούσιο,δηλαδή την ιδιότητα εν ελευθερία να προσδιορίζει ,να ορίζει και να δημιουργεί.

Ο λόγος λοιπόν είναι ο πνευματικός ΄΄νόμος΄΄ που ορίζει η προορίζει μία κατάσταση.

Π.χ λέγοντας σε έναν φίλο μας να βρεθούμε για καφέ στο τάδε μέρος ορίζουμε μία κατάσταση.Το αν θα την πραγματοποιήσουμε στον υλικό χώρο(υλοποίησης)λίγη σημασία έχει,υποστατικά από την στιγμή που συλλαμβάνεται σαν ιδέα,συνυπάρχει με το είναι μας.

H σκέψη και η συνείδηση είναι αποτέλεσμα της δωρεάς του λόγου.Η ίδια ελευθερία μας είναι στην ουσία το αποτέλεσμα της ορθής χρήσης του λόγου μας.

Ο Ηράκλειτος αποκαλύπτει:

΄΄Ο λόγος ου κρύπτει,ου φανερώνει αλλά σημαίνει΄΄.

Το ΄΄σημαίνει΄΄ δηλώνει την αιώνια,διαχρονική συνυπαρξή με το λόγο μας ,ο οποίος θα μας ακολουθεί για πάντα(συ(ν)+μαίνει).

Ο λόγος μου με ορίζει,με χαρακτηρίζει, με διατυπώνει και είναι μέρος της οντολογικής υπόστασης του είναι μου είτε είναι εκ του νοός ,είτε εκ της καρδίας.

Ο ανθρώπινος λόγος σε σχέση με τον Λόγο ,θα το παρομοιάζαμε ,όσο μπορεί να μας επιτραπεί , σαν το νερό μίας γούρνας με βατράχια,ακαθαρσίες κτλπ ,με το πεντακάθαρο κρύο νερό μιάς αστείρευτης πηγής.

Αν υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος γεννιέται σε ένα μέρος που το μόνο νερό που έχει είναι αυτό της γούρνας και τον ρωτήσουμε αν έχει νερό θα μας υποδείξει και μάλιστα με υπερηφάνεια το νερό η καλύτερα τις ακαθαρσίες με το νερό διότι δι΄αυτού καλύπτει τις ανάγκες του.

Αν του πεις ότι υπάρχει μία πηγή που παράγει κρύο πεντακάθαρο νερό και δεν τελειώνει ποτέ τότε έυκολα αντιλαμβανόμαστε ότι θα τρέξει να την βρεί.

Συμβαίνει όμως το ίδιο με την πλειοψηφία των των σύγχρόνων ανθρώπων?

Οχι μόνον δεν τρέχουμε,αλλά έχουμε προφανώς συμβιβαστεί με το ΄΄νερό της γούρνας΄΄το οποίο φυσικά